Ölüm Evi

Bir savaşın yükünü omuzlanarak geldim evime;

evim demeye mecbur bırakıldığım bu lanetlenmiş şehre.

Ölüm bir adım attı o gün,bir adım daha,bir adım daha...

Yaklaşıyordu.

Ve sonra;

Kırmızı meydan okudu siyaha,başkaldırdı.

Bir geceye kör olmuştum o günlerde;

Herkes beni siyah hatırlıyordu...

Bir cüce beni tren yoluna itti anne

Körlüğümü ölüme açtım o gece

Ey yolumda yürümeye kararlı genç

Sözlerimi iyi belle

Bir cüce,beni ölüme itti o gece

Evimde;

Evim demeye mecbur bırakıldığım bu lanetlenmiş şehirde...

Issızdı sokaklar raylar çatırdıyordu

Gece kuşları suskundu

Ölümü evimde ağırladığım gecede;

Üzerime ılık bir kan damlıyordu,

Kadınlar damlıyordu üzerime...

güzel dizeler......emeğine sağlık

cok guzel tşk ler:)

güzel ama bunları yazmak için yaşamak gerekir üzüldüm..

Ben teşekkür ederim

Kahramanını hatırlamadığım şiirimsi bir şeymişsin işte

Çok güzelmiş gerçekten...Paylaşım için teşekkürler...