İsimsiz-4

Gündüzü yaşamadan karanlık doldu odama. “Karanlığından memnun musun?” demiştin bir gün, gülümsemiştim sadece, cevap vermemiştim..

Kapkara bir gölge gezinir üzerimde, çünkü hep bir şeylerin gizli kalmasını isterim. Yaşanacak, öğrenecek, keşfedilecek yeni şeylerim olsun isterim beni fark edebilenler için.

Kara bulutlar dolanır durur tepemde, çünkü karanlığımı fark edebilenlerin içimdeki ışığı da fark edeceklerdir, görünenler değil hissedilenler önemlidir karanlıkta..

Siyah fonun üzerine yaşanmıştır hayatım, odamın içine dolan karanlık kadar koyu ve acımasız çentikler vardır yüreğimde. Boşluğa haykırmayı severim yazdıklarımda, söylediklerimde, kimsenin dinleyip dinlemediğini umursamadan, çünkü boşluk yutar kelimeleri, karanlığa dökerim derdimi ikinci tekil şahısları umursamadan, benimdir çünkü, bana aittir, beni en iyi o anlar..

Sessizdir karanlık, mistik, gizemli ve esrarengizdir. Hayat boş sokaklardan, yağmurun sihirli şarkısından, ille de yalnızlıktan bahseden şarkılardan ve gecenin karanlığından ibarettir çoğu zaman, fark edebilenler için.

Sessizdir karanlık, zayıf bir ışığın güvenliğinde sessizliği yaşamaktır. Karanlık, sonu olmayan bir aşk gibidir; yeri geldiğinde arkanı dönüp gidebilmeyi göze almaktır, zaten yalnız olmaktır, yalnız yaşamaktır. Ruhunun gözbebeklerinden süzülen son ışık huzmesini kaybetmek gibidir karanlığı yaşamak, gitmek gibidir..

Gecenin koynu soğuktur, yalnızlığın karanlığı her yeri kaplar, evrende tek başıma kalmış gibi hissederim kendimi. Mutlu insanları düşünürüm, gözlerinin içi parlayan, yüzünden hiç gülümseme eksik olmayan ve mutluluk için en ufak çaba sarf etmeyen insanları.. Onlardan biri olmak istemediğim için severim karanlığı, çünkü “hüzündür en çok yakışan bize…”, çünkü “mutlu insanların anlatacak hikayeleri yoktur.”

Eskimiş bir ayışığı var şimdi dışarıda, yağmurun sesi zayıfladı. Tüm şehir yeni bir mesai günü sendromu için uykuya daldı. Penceremin önünde bir sokak lambası karanlığı deliyor, o da yalnız en az benim kadar, yağmur kadar, ayışığı kadar. Karanlığımdan kayıp giden hiçbir yıldızı özlemiyorum, ikinci tekil şahıslara yazmıyorum bu kelimeleri, sadece odama dolan karanlıkla dertleşiyorum.

Karanlığımdan memnunum, çünkü o bana ait olan tek şey, ait olduğum tek şey