Olgunluk

20 li yaşlara kadar iyilikle kötülüğün ülkesi, kalın sınır çizgileriyle ayrılıyor birbirinden.. Sıkı dostları ve düşmanları oluyor insanin. Onları ölesiye seviyor ya da ölesiye nefret ediyor onlardan.

30 larında yalanı hakikatten ayırt etmeye başlıyor. Iyi sandıklarının hiyanetiyle tanışıyor, sırtında dost işi hançer darbeleriyle;ve en kötü zannettiği, sefkatle imdadına yetisiveriyor..

Zaman kanatlanıp da 40 ına yaklaştığında insan, iyiyi kötüden ayıran hudut çizgilerini birbirine karıştırıyor. Iyilere nakşolmus kötüyü ve kötülerin içindeki iyiliği de keşfediyor ademoğlu.. Anlıyor ki, iyi insan/kötü insan yok; insanin içinde iyilik ve kötülük var.... Kötüyle iyi panzehiri değil birbirinin; kankardeşi. Iyilerle kötüler çekistirmiyor ipi.. Iyilik ve kötülükten örülmüş ibrişimin kendisi. Bunu anlayınca şaşmıyorsun nefretin birden şehvete dönüşmesine; acı girdaplarının içinde hazzın raksetmesine.. Tevazuyla gurur, haysiyetsizlikle onur el ele yürüyor. İnsan, şuuraltındaki isyankarla sahtekarı, günahkarla tövbekarı birarada farkediyor: Benim, hükmeden ve boyun eğen; zulmeden ve acı çeken. Bunca şiddet kadar onca merhamet de benim eserim..

Minneti nefrete, korkuyu cesarete, zaferi hezimete bulayan benim. Kundak bezime

tıpatıp benziyor kefenim.. Hayatım muhteşem ve sefil, mağrur ve rezil, hayasız ve asil.. Ben, hem örs hem çekicim. İşte bu keşif kolaylaştırıyor yaşamı.. Anlıyorsun ki toplumlar gibi insanlar da kanlı iç savaşlarına borçlu, ilerlemesini...

O zaman , iyileri kötülerden ayırmak gibi nafile bir uğrası bırakıp-başta kendin olmak üzere- insanların içindeki iyiliğin peşine düşüyorsun; kıymet bilmeyi ve -yine basta kendin olmak üzere- herkesi hoş görmeyi öğreniyorsun..

Tükendikçe pahalanıyor zaman; günler azaldıkça uzuyor. Saçların gibi, seyreldikçe değerleniyor dostların.. Günahları ve zaaflarıyla da övünüyor insanlar; sevapları ve zaferleri kadar...

Önemli değil kaç kez yenildiğin, önemli olan; kaç yenilgide sonra yeniden doğrulabildiğin...

Bu paramparça ruhlardan, çelişik duygulardan, çatısmanın açtığı yaralardan mucizevi bir ahenk çıkıyor ortaya....

Ki olgunluk diyorlar adına.....

eeeeeeee hani yorumlar.benim en sevdiğim yazı bu ya

Anlıyorsun ki toplumlar gibi insanlar da kanlı iç savaşlarına borçlu, ilerlemesini...

İnsan, şuuraltındaki isyankarla sahtekarı, günahkarla tövbekarı birarada farkediyor: Benim, hükmeden ve boyun eğen; zulmeden ve acı çeken. Bunca şiddet kadar onca merhamet de benim eserim

pis kokulu melek mi ya da temiz bir günahkar gibi...)

yazı hosuma gitti kime ait acaba ?

15 yaşında bunlara fazla takılma... gez gör eğlen

Çok feci üşütmüşüm hepsini okumaya üşendim ama sanırım bu söz bu konuya gider.

"Hayat cahilken güzel."

İnsan yaşadıkca öğrendikce saflık bozuluyor gibi..

arkadaş 15 yaşında değil birde güzel yazı çokda anlamlı hepmiz insanız:D

aslında masallara konu olmuş en inanılmaz yaratık insandır...kendi küllerinden doğan da dağ başında oturup tanrıcılık oynayan da...

hatta okunası engüzel kitap insandır...

öyleyse vur kadehe iç şarabı...bu insanlığın yaşamı insanlığın gazabı...akıllı olmak değil ,akılsız olduğunun farkına varmaktır bence girdap...cehaletin böylesi mutluluktur...şarabın kırmızısıdır sevap... aklın en uç noktasıdır delilik...ve delirmeden ölmemektir aslı ruhumun amacının...

arkadaş 15 yaşında değil birde güzel yazı çokda anlamlı hepmiz insanız:D

hayır delycochuk 15 yaşındayım

Sorguladığımız kadar insan değil miyiz arkadaşlar?Eğer 15 yaşındayken sırgulamazsak hayatı daha sonra bu yazıyı okuduğumuzda elimize sadece nafile pişmanlıklar kalır.Önemli olan yolun başındayken önlemleri almak;)