Kelebeğin Kanatlarındaydı Yaşam

KELEBEĞİN KANATLARINDAYDI YAŞAM

Bir gün ruhum " Ne zaman? " dedi

" Ne zaman varıcaz hayallerimize? "

Cevap veremedim

Ağladı..Bende ağladım...

İlk kez o gün gözlerinde nefreti gördüm

Gökyüzünde kanat çırpan kuşa bile suç bulduktan sonra " Benim " dedi

" Tek suçlu benim "

Hayattan elini eteğini çekti bir gün

Bütün hedeflerinden vazgeçti

Boyun eğmişti rüzgara, dalgalara

Boyun eğmişti kendisine dair verilen her karara

Ona " Hadi oynayalım " dedim

Tüm Dünya ya sahnemizin tozunu yutturalım

Bir de baktım yok

O da bırakmayacak mıydı zaten?!?

Evet bırakmıştı ve çok erken

Zaten kim neden kalsın ki benimle yıkık duvarlarımda

Rüzgar hoyratça dolanıp alıyo elimde ne varsa

Derken onu gördüm

Ruhumu..

Soğuk ve kimsesiz sokaklarda dolanıyordu bir başına

Sokaklar kadar boştu kalbi ama kimsesiz değildi

Bir kendine yer vermişti artık birde ölüm sessizliğine

Kemanınıda sonsuz uslara terketmişti

Artık kalbinde ne başkalarına yer vardı ne de zaman

Kelebeğin kanatlarındaydı yaşam

Derken olduğu yerde diz çöktü

Önce başı sonra da kendisi düştü

Düşmüştü evet.. Hayata yorgun düşmüştü

Soğuk örtmüştü üstünü

Belkide ölmüştü

Ölümsüzlüğe?

Ölüme?

Peki ya yaşama?

Beni neye terketmişti?