Hiçbir Şey Aynı Kalmıyor…

Hiç bir şey aynı kalmıyor… Akıp giden yalnızca zaman değil, her geçen saniye bende yitiyorum… Eksildikçe, yavaş yavaş bitiyorum…

Bazen tüm bu anlamsız yok oluşun içinde asalak bir halde bakakaldığım için tiksiniyorum kendimden, bir çoğunuz gibi… Varolmayan bir dünya yaratıyorum kendime gitgide, gerçekliği kimse ispatlayamadı zaten…Ben dahil hiç kimse… Örselendikçe büyüdüm dedim, baktım ki (kendi deyişimle) büyüdükçe saklamaya başladım özümü herkesten… Öğrendiklerimi( ya da öğrendim varsaydıklarımı) gösteremeyeceksem, neden varım ve neden buradayım? Anlam veremediğim bir çok şey var aslında… İnsanlar önyargılı, insanlar hoyrat ve acımasız, insanlar bencil… Ya ben? Bir melek olduğumu hangi cesur (aptal) iddia edebilir ki? Canım yandıkça, tırnaklarımı geçirdim bulduğum her güzel yüze… Şimdi ellerimde bana ait olmayan kanlarla, eksiliyorum daha da fazla… Mutluluğumu, huzurumu, çocukluğumu çaldılar dedim… Meğer büyümeyi değil, hırsızlığı öğrenmişim… Onlardan korktum, onlardan tiksindim, lanet olsun kaçtım onlardan… Meğer onlara benzemişim…Kanadıkça çoğaldım sanmıştım….Meğer ne çok eksilmişim…

Duyuyorum ben… Kimisi içinden yağdırıyor küfürleri anama avradıma, kimisi yüzüme sayacak kadar dobra… Bense hepsinin karşısında mermerliğimi koruyacak kadar başı dik, kıpırdamayacak kadar cesur, dinlemeyecek kadar arsız, önemsemeyecek kadar da şerefsizim…Evet bunu da duydum, her şeyi değiştirebilirim öyle değil mi? Neden yapmıyorum o zaman? Bu kadar mı aptal ve beceriksizim ben, bu kadar mı gereksiz ve niteliksiz… Belki de yorgunumdur, belki gerçekten ürkmüş, belki ağlıyorumdur, yıkılmışımdır, acımışımdır, sizin kadar güçlü değilmişimdir belki… Ama işin o kısmı sizi ilgilendirmez öyle değil mi? Ya da sığınıyorumdur tüm bunların ardına, saklanıyorumdur, tembelliğimdendir tüm bunlar, kaçışımdan korkaklığımdandır… Mazoşistimdir belki değil mi? Acımaktan ve acıtmaktan zevk alıyorumdur… Mutluluğa inanmadığımdan, ona yaklaştığımı her anladığımda kaçıyorumdur… Belki daha çocuğumdur, ergen olmaya çabalıyorumdur… En nihayetinde ya cidden yalnız ve susturulmuş ya da bu yolu kendi seçmiş budala bir nankörümdür…

Bende empati kurmaya çalışıyorum, ancak anladığım kadar varım… Yokluğa ‘an’ kalan noktadayım…Sanrılarınızın canı cehenneme, ben sancılarım kadar gerçek bir kaostayım…

phobosORbia

Süper bir yazı ve şuanki ruh halimi tamamiyle anlatıyor. Ellerine sağlık gerçekten mükemmel bir paylaşım...

mükemmel yazı phobosorbia.. paylaştığın için çok teşekkürler..

çok mükemmel bir yazı olmuş phobos yüreğine ve ellerine sağlık canım ama niye böyle karamsarsın ki ...yazı için teşekkürler phobos.

arkadaşlar aranızda hayattan zevk alan hiçmi kimse yok yaa ama benimkide saçma oldu dünya sevilecek ve mutlu olunacak bir yer değil ki...

En nihayetinde ya cidden yalnız ve susturulmuş ya da bu yolu kendi seçmiş budala bir nankörümdür…

Süper Süper Süper Tek kelimeyLe Süper Kalemini sakın bırakma olurmu

yüreğine sağlık.. bazı şeyleri öyle güzel anlatmışsın ki..

Teşekkür ederim...

farkındalık.. insanın kendine zor söylediği şeyler bunlar süper yazmıssın

çok uzun zamandır bu kadar güzel bir şey okumamıştım..ruh halime ortak oldu..çok yaratıcı ...; )

phobo yine coşmuş...

çok güzel ellerine kollarına kalemine kağıdına sağlık canım benim

Yazmak gibisi yoktur;)Yazan kişi en azından sayfalara dürüsttür.

Belki de sadece yaralanmış ürkek bir meleksindir ..

Kanatlarını kullanmayı öğren melek.

Seni seviyoruz.