Giderken Yüzümü Yanında Götürmüşsün

Eviçleri boşken ne kadar da küçük görünüyor. Nesneler dünyasının bir parçası olmaya alışkın ruhumu koyacak bir yer bulamıyorum. Belki senin gidişin yüzünden... Ardında bıraktığın boşluğu ısıtan güneş...

Boşuna mı umutlanıyorum?

Bundan böyle açtığım her kapının ardında macera dolu bir yolculuk başlayacakmış gibi geliyor.

Bazen... Güneş aynı güneş... Sen varken de, yokken de... Ben mi değiştim peki? Yokluğun bir yolculuk artık.

Bakıyorum. İzliyorum. Şehrin içinde seni arayan bir göze dönüştüm. Beyazlığını hatırlatan kadınlar var. Hiçbiri beni tanımıyor. Onların aydınlığında seni aradığımı bilmiyorlar.

Tanımadığım tüm kadınlarda seni görmem iyiye işaret değil. Sen olmayan sen halini izliyorum. Kolunu pervaza yaslamış düşünüyorsun. Beni görmüyorsun.

Kimi zaman sen olmayan senle göz göze geliyoruz. Ne aradığımı soruyor senin olmayan gözlerin. Yanlış bir yerde bir ünlem, anlamsız bir duruş, sırasız bir karşılaşma.

Kaçmaktan başka çarem olmadı ki hiç...

Oysa biliyorum yaz akşamları başkaları var yanında. Onları dinlerken beni düşünesin istiyorum. Tek dileğim hatırlanmak. Ölmek istemiyorum.

Belleğinde mezarım zehirli çiçekler kussun diye dua ediyorum.

Artık sen olmayı unutmuş bir kadında seni bulamayacağımı biliyorum. Yine de acı veriyor seni orada görmek. Çoktan unuttuğun bir ânı hatırlamaya çalışmanı izlerken acıklı mısralar sızıyor karanlığıma...

Sinema salonlarında unutuyorum kendimi. Perdeye yansıyan görüntüler ne kadar da gerçek.. Kendi varlığımdan bunca kuşkuluyken sana nasıl gitme diyebilirdim ki? Gerçekten daha gerçek olan, senden daha çok sen olan... Galiba hayatla başa çıkamıyorum. Haklıydın.

“Okuduğun kitabın sayfalarında ben varım.” Bu tür bir yanılsama ile oyalanıyorum. Bazen tüm günümü iyi geçirmeme yardımcı oluyor... Karşına geçip oturuyorum. Sen yaşlanmışsın. Beni göremeyecek kadar unutmuşsun. Tek umudum okuduğun satırlarda gizli.

Sözcükler... Nasıl da kolay yer değiştiriyoruz. Nasıl da kolay kanıyoruz. Nasıl da çabuk geçiyor zaman. Otel lobilerinde arıyorum sen olmayan seni. Giderken söylediklerini silmek için... Aynalardan uzak durmamın nedeni bu.

Işık aynı ışık. Otel odalarının kendi içine kapanışını biliyorum. Yorgunluk ve ölüm yol arkadaşlarım. Beyaz ve sarı... Gizlice hayatının üzerinde geziniyorum. Gölgemle kararıyor okuduğun satırlar.

Okuduklarından çıkıp sana dokunabilmek isterdim. Orada, o odada, yaşadığın zaman kesitlerinin her birinde öylece varolabilmek. Ama beyaz ve sarı... Yol arkadaşlarım.

Puslu bir yaz sabahı kafanı karıştırmak isterdim. Yaşanacak başka bir hayat olmadığını

düşündürtmek. Hep aynı ânın içinde varolmak. Yaşamın kırıldığı yerde: Sürekli bir deja vu

duygusunun içinde...

Görünmez bir adamın macerasıdır yaşadığım. Yol arkadaşlarım –beyaz ve sarı- aydınlatıyor sen olmayan seni. Ben... Bağlamından koparılmış bir hayalet gibi dolanıyorum çevrende. Boşuna. Beni görmeyeceksin.

Gidişine dair zihnimdeki resmin bulanık. Zaman çözünürlüğü azaltıyor. Her şey hızla seyreliyor. Bencil olduğumu imâ etmiştin. Değil mi? Aslında bir çok şey söylemiştin giderken. Ben kendimle ilgili olmayanları aklımda tutamıyorum. Ne acı...

Basit bir ayrılık değil bu. Yokluğun başkalarınınkine benzemiyor. Giderken yüzümü

yanında götürmüşsün. Buna sevinmek içimden gelmiyor. Sadece aynalardan kaçıyorum. Yüzüm olmayınca ne hissettiğimi bilemiyorum. “Senolmayan sen” dediğim kim varsa o yüzden görmüyor beni. Sadece sözcükler ve oyunlar kalıyor geride.

Kâbuslar/ Murat Gülsoy

Alıntı

Kimi zaman sen olmayan senle göz göze geliyoruz. Ne aradığımı soruyor senin olmayan gözlerin. Yanlış bir yerde bir ünlem, anlamsız bir duruş, sırasız bir karşılaşma.

Kaçmaktan başka çarem olmadı ki hiç...

!!!! çok güzeldi teşekkür...

Ben teşekkür ederim cold severek okudum ben de.