Pier Paolo Pasolini'den

MOZART GİBİ GÜLÜMSEYEMEM BEN

Annemle birlikte kaçtık, bir bavulla ve daha sonra

sahte olduğu anlaşılan biraz mücevherle,

bir yük treni kadar yavaş olan bir trenle,

- Friuli dolaylarındaki ovalar ince ve katı bir karla kaplıydı.

Roma’ya doğru gidiyorduk.

Gidiyorduk nihayet, bırakarak babamı

ucuz bir sobanın başında

eski asker paltosuyla

ve

siroz ve paranoyanın neden olduğu korkunç kızgınlık nöbetleriyle.

Dolu dolu yaşadım

hayatımdaki tek şey olan bu roman sayfasını:

aksi halde,

yaşadım herkesin hayran kaldığı şiirlerde.

El yazmalarım arasında ilk romanım da vardı:

‘Bisiklet Hırsızı’nın yazıldığı dönemler,

ve edebiyatçıların İtalya’yı keşfetmeye başladıkları dönemdi.

(…)

Roma’ya geldik,

bana biraz kan veren

sevimli bir amcanın yardımını gördük:

bir idam mahkumu gibi yaşıyordum

her zaman kafamda taşıdığım o düşünce

- onursuzluk, işsizlik, yoksulluk.

Annem bir zaman hizmetçi olarak çalıştı

Ve ben bu hastalıktan kurtulamadım hiç.

Çünkü küçük burjuvayım ben,

ve Mozart gibi gülümseyemem ben…

Pier Paolo Pasolini

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

öncelikle teşekkürlerimi sunarım size böyle güzel bir zatı bizimle paylaştığınız için, bende haddim olmayarak bir tane paylaşmak isterim...!

"hayatı şiddetle ümitsizce seviyorum.

sanıyorum bu şiddet ve ümitsizlik beni sona taşıyor.

bu hayat aşkı bende kokainden daha beter bir alışkanlık haline geldi.

sınırsızca, sonsuz bollukta var bu ve hiçbirşeye malolmuyor.

ve bir nefeste tüketiyorum onu.

nasıl sonlanacak bilmiyorum..."