Sepyarenk ve Sonsuzmavi

“Boşu boşuna ağlama

Eski günlerin ardından

Gelmeyecekler, gelmeyecekler

Asla...”

Yaşını tahmin etmenin imkânı yoktu. Adını kimse bilmezdi, bilenler yüzyıllarca önce başka âlemlere yolculuğa çıkmışlardı. Yaşıtları çoktan toprağın altına girmişlerdi.

Tam oturduğu yerin önünde, karaya oturmuş kahverengi köhne bir tekne göze çarpıyordu. Tekne bile adamdan daha genç olsa gerekti.

O sırada ilk defa kıpırdandı adam. Gözleri, daldığı derinlerden hızla yukarı çıktı ve gökyüzüne doğru çevrildi. Göklerin o sonsuzmavisi birden sepyaya döndü ve uçurtmalarla doldu gökyüzü. Her sepyarenkte, her büyüklükte uçurtma vardı orada. Sonra başını indirdi yaşlı adam, uçurtmalardan birinin ipini elinde tutan çocuğa baktı. Gülümsedi çocuk, uçurtmanın ipini adama vermek istediyse de adam, gülümseyerek başını sağa sola salladı ve ayağa kalkıp sahil boyunca yürümeye başladı. Başını çevirdiği anda uçurtmalar yok olmuş, tekrar o sonsuzmaviliğe bürünmüştü gökyüzü.

Bisikletli çocuklar geçiyordu hemen yanından, birbirlerine bağırıyor ve ellerini bırakıp bisikleti sürmeyi deniyorlardı. O sırada adamın gözleri tekrar daldı, her yer sepya oldu yine. Fötr şapkalı, takım elbiseli babaların ve tayyör giymiş annelerin arasında çocuklar, bisiklet binmeyi öğrenmeye çalışıyorlardı.

O sırada çocuklardan biri sertçe yere düştü. Annesiyle babası, çocuğu hemen ayağa kaldırdılar ve dirseğindeki derince yarayı gördüler. Vakit kaybetmeden hızla yürümeye başladılar, yaradan kanlar akıyordu çünkü.

Yürürlerken, annesinin kucağında ağlamadan öylece somurtan çocuk, bir an dönüp yaşlı adama baktı. Aynı anda dirseğinde ince bir sızı hissetti adam, çoktan kapanmış yaranın izine baktı.

Gözlerini denize doğru çevirip gökyüzünün sonsuzmavi yansımasına baktı. Denize rengini verenin gökyüzü olduğunu düşünürdü çocukluğundan beri. Yazının icat edildiği dönemlerden beri yani.

Sahil yolunun ötesine baktığında, en aşağı 20 katlı binaları gördü. “Bizim zamanımızda en önde tek katlı, bir arkada iki katlı evler vardı, böylece herkes denizi görürdü,” diye düşündü ve düşünür düşünmez, evler önünde canlandı. Yoldan Renault’lar, Anadol’lar geçiyordu ve öylesine az araba vardı ki etrafta...

Sonra tek katlı evlerden birinin önünde genç bir adamla daha da genç bir kadını gördü. Genç adam, kadının elini, ellerinin arasına alıp öpmüştü.

Yaşlı adam, kadını görünce bir anda gözleri doldu ve her yer bulanıklaştı. Gözlerini ceketine sildikten sonra tekrar o ikisine baktı. Kadın, güneş gibi gülümsüyordu, ay gibi parlaktı gözleri.

Genç adam, yaşlısına baktı ve gülümseyerek yanına çağırdı onu. Kadın da çağırıyordu şimdi, ikisi de adama sesleniyor ve yanlarına gelmesini istiyorlardı.

Fakat gitmedi yaşlı adam, bir kez daha gitmedi. Onların yanına giderse bir daha dönemeyecekti çünkü. Onların yanına giderse, bir daha hiç şimdisi olmayacaktı. Onların yanına giderse bir daha geçmişinden kurtulamayacaktı, bir daha asla sepyadan kurtulamayacaktı, bir daha asla kurtulamayacaktı... Uçurtmalar hâlâ vardı, bisikletler hâlâ vardı, ve en sonunda ölüm hâlâ vardı, kendisini zamanı gelince kurtaracak olan ölüm... Öyle ya, sonsuza kadar yaşayacak mıydı? Deminki genç kadın, beklemiyor muydu onu?

Bu sefer yaşlı adamın yüzünde ince bir gülümseme vardı, bir daha gelmemek üzere sahil yolundan uzaklaştı ve sadece kendisinin bildiği bir yere doğru, ufukta küçücük bir nokta olana kadar yürümeye devam etti.

Bu siteden alıntılanmıştır