Sokak Çocuğu ; Bedirhan Gökçe

SOKAK ÇOCUĞU...

Sayfa no yok...cilt no yok...hane no yok...ana adı...

BEN SOKAK ÇOCUĞUYUM ABİ...

Hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan...

Bilyelerini rüyalarında unutan...

Ve oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran çocuk varya...

O benim işte...o benim abi...

Sahi bir annem olmalıydı değilmi...

Ben dudaklarımda sokakları besteliyorum oysa...

Sahi abi tadı nasıldı anne sütünün?...

Annelere nasıl okşar çocuklarını?...

Anne kokusu nasıldır kim bilir?...

Ana ha?...

Bir anne çizebilirmisin benim için?...

Karanlığın kar soğuğu parmak uçlarına...bir anne...

Unutulmuş çocukların ürkek avuçlarına...bir anne...

Ve yanına beni eklermisin abi?...

Tıpkı sulu boya reimlerdeki gibi...

Sımsıcak...

Sahi abi senin gözlerin kesmiyor değilmi...

Bir köprünün soğuk, gergin ve karanlık bedeni...

Sahi; sen hiç seyrettinmi aydedeyi bir köprünün altından?...

Üşüdünmü abi kayan bir yıldıza bakarken?...

Abi sen!...abi sen!...boşver...

Gel boyat istersen ayakkabılarını...

Ben aha şu ayakkabıların bağcıklarından asılıyorum yaşama...

Gel boyat ayakkabılarını...boyatta resmi çıksın...

Dostun, düşmanın tüm kaldırımlara...

Sayfa no yok...cilt no yok... hane no yok...

Yokların varlığında tam göbek bağından,

yakalandınmı hiç yalnızlığa?...

Birde babam olmalıydı değilmi?...BABA?...

Beni dövecek bir babam bile yok biliyormusun?...

Nasırlı ellerinde şevkat arıyacağım bir insan...

Kimbilir bayramlarda neler alır babalar çocuklarına?...

Unutmuşum...

Bayramlarınızda vardı sizin öyle değilmi?...

Arifeleriniz...

Bayramlarda temize çekilen dostluklar vardı sonra...

Oysa ben...

kırık dökük ıslıklar ısmarlıyorum güneşe ve mehtaba...

Yankısız...

Bestelenmemiş...

Ve bestelenmeyecek...

Serseri ıslıklar...

Bir babam olsaydı belki yeterdi...

Çocuk olurdum eskisi gibi...

Şımarırdım öylesine...

Boşver abi...

Kimin neyine bayram!!!

Kimin neyine hediye!!!

Baba kimin neyine abi!!!

Sahi senin düşlerin vardır...

Söylesene; göremediğin düşün rüyasını kurarmısın???

Ahmet bir düş görmüş geçenlerde...

Köprü altında tanıştık...

Yorgun ve geç gelen bir gecede...

İp bağlamış ahmet gök kuşağına...

utanırken anlattı...

anlatırken utandı...

'bak ana?... diyormuş...

'uçurtamamı gördünmü'?...

'ya uçurtmamın gölgesinde bilye oynayan çocukları?...'

Ahmetin düşü işte...

Bana düşlerini kiralarmısın abi...

Bedava boyarım ayakkabılarını...

Bana düşlerini...düşlerini abi...

Boşver boşver...

Bak iyi parlayacak bu ayakkabılar...

En parlak ayakkabılarınla yürüyeceksin yaşama...

Sen düşünme sokaklar düşünsün beni...

Gazete manşetleri...üçüncü sayfa haberleri...

isimsiz bir damla göz yaşı düşünsün...

Sen beni düşünme...düşünme be abi...

Nasıl olsa ben olmayan ayakkabılarımın sıcaklığıyla basıyorum tüm kaldırımlara...

Olmasada anne babası sokakların sokak çocuğuyum işte...

BEN SOKAK ÇOCUĞUYUM...

Kazanılmadan kaybedilmiş bir geleceğin herhangi bir yerinde...

BEN SOKAK ÇOCUĞUYUM ABİ...

Hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan...

Bilyelerini rüyalarında unutan...

Oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran çocuk varya...

işte o benim... o benim abi...

BEDİRHAN GÖKÇE...

Kopyala yapıştır olayı yok arkadaşlar...çok hoşuma gitti yazdım...varsa silinebilir...hayatta elinde olanların kıymetini bilmeyenlere acıyorum...

Bedirhan Gökçe her şiirini yaşarmışcasına yazıyor.. Çok sağolasın çok güzeldi..

teşekkür ederimmm....