Sensizliğe Sitem, Geceye Methiye...

geceydi...

yolculuk başlayalı kaç saat oldu bilmiyorum...

zamanın kaçta kaçı yolda geçecek bilmiyorum...

bildiklerim ne işe yarayacak bilmiyorum...

geceydi!...

gözlerimi açtığımda, camda sadece karanlıkta yansıyan silüetim vardı. yol gözükmüyordu. ben karartıydım. yanımda oturan çoktan uyumuştu... ben uykuyu unutalı çok olmuştu...

geceydi...

hiçbir şey gözükmüyordu camdan, silüetim gideli bilmem kaç dakika olmuştu... içerisine loş bir ışık hakimdi, uykudaydı bütün koltuklarda oturan bütün yolcular....

geceydi...

kulaklarımda senden kalma sesler, gözlerim uyku tutmayan olursa diye açılmış gereksiz, anlamsız, zamansız bir filmde...

geceydi...

gözlerimi kapatmaya korkar olmuştum, ruhumu kapatalı çok olmuştu... derin bir nefes aldım, bırakmayı düşünmek için zamandan çaldım, nefesi içime haps ettim...

geceydi...

içtiğim suyun tadını alamıyordum, kahve içmeyi beceremiyor, her seferinde ruhumu kirletiyordum... sahi, sen kahveyi severdin, ben seni... sen kahve içerdin, ben ruhuma seni içirirdim... sen gittin, kahve içmeyi beceremedim...

geceydi...

dağların uzak yerlerinden ışıklar saklanıp saklanıp çıkıyorlardı. ben onları her gördüğüm ateş böceklerini hatırlar, ateş böceklerini hatırladığımda seni severdim....

geceydi...

otobüs mola yerine geldi, baktım camdan, sen yoktun... dudaklarıma hüzünlü bir gülücük kondu. aklıma geldi, neden bu otobüse bindiğim...

geceydi...

ben senden kaçıyordum, sen beni bırakmıştın ama ruhum seni bırakmayı kabul etmiyordu... ben ruhumdan kaçıyordum, ruhum seni bırakmıyordu, sen beni unutalı çok olmuştu...

geceydi...

indim otobüsten, derin bir soluk aldım, içime çektim gecenin güzelim soğunu... alnıma dayadım soğuk namlunun ucunu... saçılırken benden parçalar soğuk betona, gülümsemem tamamlanmıştı...

yanına geliyorum...bırakamadım anlayacağın seni!....

nasıl bırakılır ki... özlemişim yazılarını