Özgür-müş Gibi...

Anlık sözler…

Boş felsefeler…

Herkes bi bilmişliklerde…

Bilmeyen cahil olan benmişim bitek demek ki…

Sorunun mu var hemen çözüm hazır…

Peki, her sorunu çözen bu insanlar neden kendi hayatlarından memnun değiller?

Herkes filozof olmuş ders veriyor…

Ortada öğrenci kalmamış be abi…

Sen kendini tanımıyorsun… Ne yapman gerektiğini bilmiyorsun… Senin için ne doğru ne yanlış haberin yok…

Ee abi sen mi tanıyorsun beni mükemmel olarak?

Hayır, ben bile kendimi anlayamazken bile sen nasıl çözdün bi anda beni meraklardayım…

Demek ki aptal olan benmişim…

Baksana herkesin çözümü önerisi felsefesi hazır…

Ben kuklayım hayatım ortalık malı…

Sadece susup geri çekilesim var… Nasıl olsa istediğim hiç bi haltı yapamıyorum…

Özgür olduğunu sanan ama iplerle kıskıvrak yakalanmış bi kuklayım ben…

Şimdi gene sadece… Kendimden kaçasım vardı ama vazgeçtim… Sizi terk etmek istiyorum…

S..tirip gidin bi hayatımdan… Karışmayı bırakın…

Ben demiştim demeyi de bırakın…

Demediniz bi b.k… Umurumdasın palavraları da atmayın artık bana…

İnanmıyorum size görmek bu kadar mı zor?

Herkesin derdi kendine büyük gelir… Herkes diğerinden daha zor şeyler yaşadığını sanır…

Oysa ölçütlerimiz aynıdır…

Her insana taşıyabileceği kadar yük verir evren…

Ve hepimiz kendi yükümüz altında ezilirken başkalarının yükü hafif deriz… Ama değildir

Olamazda zaten… Sen ve ben aynı değilsem yaşadıklarımız ya da dertlerimiz nasıl aynı olabilir ki?

Bakış açılarımız nasıl aynı olsun ki aynı şeyleri hissedebilelim…

Benim ne hissettiğimden bi haberken ve hala kendini bişey sanarken defol git hayatımdan…

Bende kendi hayatımla ve kendimle yüzleşmeyi öğrenirim belki sonunda…

Kaçmadan… Yüreklice… Tek başıma…

Özgür değilsen –miş gibi davranmanın manası nedir? Önce özgür olmayı öğrenmek gerekir…

Siz benim için iyi olanı düşünmeyi bırakın… Bırakında ben bulayım kendi iyi ve kötümü… Doğru ve yanlışımı…