Kalbimi Çıkartıyordum Pek de Geniş Olmayan Cebimden..!!

ben o kocaman yakınlaşan ellerimi hatırlamıyorum.

ve kadın hep bir uçurum gibi yaklaşınca durmadan ayrılığa

eğilmiş gözlerime çivilenen acının karbon kimyası

gibi kentin kollarında aynaların çığlığını dindiriyorum

taşımaya müsait olmayan bir yüzle

kanamalı bir öpüş gibi kırdığım vitrin camlarında büyümüş

sonra buna kocaman umut diyorum!

uzunca bir bilet kuyruğunda kaybetmek gibi

hep bir insanla bir insan arasında hırpalanan ellerimi

boş ver yüzüne açtığım pek de müstesna olmayan yaraları

şimdi insanları gömlek cebinden tanımak daha kolay

bazen omuzlarımı saklamak istediğim yerlerde

avuçlarımın arasında hep bir hiç yerine söktüğünüz kalbimi taşır gibi

devrim: cebinde nereye gittiği belli olmayan yan yana iki plastik gül

ve iki paket prozak hapının dramını oynuyorken güneş görmeyen gömleğiniz

ve ne zaman yaklaşsam bir kalabalığa

kalbimi çıkartıyordum pek de geniş olmayan cebimden

sonra buna sonra kocaman bir unut!,diyorum çünkü

çok kolay bir yenilgi gibi her şeyin ilki

ne zaman yakınlaşsam bir kalabalığa

bırak adamlığını kuytularına yağmur ol!,diyorum

insanlaşmayı deneyelim bazen kuru sıkı bir tabanca da işimize yarayabilir

içimizdeki hırçın yerçekimini alt üst edebilir belki de

uzak umutlara hep içine eğimli kalbiyle direnen bir çocuk

belki de bu yüzden ölümün en güzel yeri elleridir

üçgeni en güzel anlatabilendir kırmızı ışıkta elini bir anda bıraktığım annem

ve şimdi kocaman kalbinin kirişlerinde soyunduğum zamanı

taşıyabilir miydim her gün doğarken içinde bir serçenin

terk ediyorum düşlerimi şimdi şiddetli bir çatışma sonrası

kırık omuzlarımın yalnızlığına

ve çıkıyorum sıradan hep bir terk etme arzusuyla çıkıyorum

ne zaman yaklaşsam bir kalabalığa adımlarımdaki

en küçük kara parçası aşk olan hayata!