Gökyüzünün Zemin Katı

Bağırdım çağırdım saatlerce,

Ama saniyeler yuttu çığlıklarımı..

Bazen aç olduğu için,

Bazense sırf bana,

Sırf yüzümün en görünmeyen köşesinde,

Hayata yenilmemek için uğraşan

Küçük tebessüme inat.

Yaşamla aramda kalan

O incecik ve tek umut telini koparmak için,

Elinden geleni yaptı.

Ama ben yılmadım..

Hala hayata yalnızca gıcıklık olsun diye,

İçimde kalan son gücümle

Sinsice bakıp yan yan gülüyorum..

Zifiri karanlık odamda,

Kendime olan güvenimin tüm inancıyla

Kor bir lamba yakıyorum.

Mutluluğun hayalini yeniden görüp,

İçimin ısınmasına yetecek kadar aydınlanıyorum..

Ya o da olmasaydı?

Ay ışığının bile girmeye çekindiği,

Gökyüzünün zemin katındaki dört duvar arasında,

Ancak yalnızlığımın sönük sesi ve kalemimin ucundaki umutla

Şerefine kadeh kaldırdığım kırık kalbimin tüm parçalarına,

Teker teker lanet okurdum bilmediğim bir dilin uydurma anlamlarıyla..

İçimdeki vahşetin caniliğini evcilleştirip,

Bir tasma yaptım boynuna.

Gözlerine pembe gözlükler takıp,

Ellerini bağladım son verdiği umutların damarlarıyla.

Öldürmek istedim çoğu kez,

Bileklerini kestim günahlarının bıçağıyla.

Boynunda kurbanlarının ellerinden halatlarla,

Tekmeyi basacaktım altındaki dünyaya.

Yapamadım, birşeyler engel oluyordu bana,

Tanrı son bir şans verip ilk kez acımıştı O'na..

Anladığım tek gerçek tüm bunların yanında,

Ne kadar titrek olursa olsun,

Ne kadar çaresiz durursa dursun,

Her ne kadar kimsesiz bir çocuğu andırsa da,

İçimdeki savaşa son veren şey,

Ya nefretimle kırılan aynadaki yansımam,

Ya da yansıyan nefret edilesi benliğimdi..

alıntımı sana mı ait güzel yazı ellerine sağlık

Çok güzelmiş Teşekkürler

neler söyleyecegimi cok iyi biliosun ufaklık seviyorum seni o hep gulen yuzunu ve icindeki bu ısıgı yüregine saglık

Hepinize çok teşekkür ederim