Karanlık!?

Karanlık nedir? Gecenin çökmesimi? Işıkların kapatılmasımı? Bir kağıdı alabildiğince tek bir nokta kalmayacak kadar siyaha boyamakmı? Derin bir kuyuya düşmek ve bunun yanı sıra yukarı bakamamakmı? Sevdiğin insanın bırakıp gitmesimi? Bilmiyorum... Ne çok soru var öyle! Kapatın işte ışıkları beni karanlıkta yalnız bırakın diyordu içimdeki o küçük çocuk. Ellerini uzatmak, uzattığın yeri bile görememek... Karanlık olduğu kadar o kadarda acı olmalı bu duygu. Oysaki o çocuk, o çocuk o karanlıkta gördüğü en saf ve en güzel rüyayı görüyordu. Mutluydu. Karanlık olmasına rağmen birşeyler görebiliyordu birşeyler canlanıyordu zihninde birileri konuşuyordu onunla en azından o uyurken. Onu çıkarmak istedim ordan yardım etmek istedim hayata bağlanmasını yalnız kalmamasını istedim. Oysaki ufak bir mısrayla cevap verdi içimdeki çocuk bana! 'Beni tutandı düşler oysa, karabasanmı bastı gecemi, bir bakışta kesti sesimi, bir dakika kes bi sesini, bana gülümse gözlerinden, hayatın ellerinden kaybı verdi biri daha, silindi kaderi...' Ve işte donup kaldığım an! Sustum söylemek istediğim onlarca şeyin yanı sıra. Kekemelemeye başladım. Dün gecenin uykusuna dalmış ama hala yarının gündüzüyle tanışmamış o çocuk nasıl olabiliyorda aydınlıktan uzak kalmayı tercihlenebiliyor? Ders almalıyım sanırım. Dersimi aldım sanırım. Etrafınıza bakın! Bakın etrafınızda yüzlerce milyonlarca insan var ve söylenilenin yazılanın doğru olduğunu ne kadar bilebilirsiniz? İnsan aydınlık içinde rahat yaşayabilirken karanlık içinde kendi gölgesiyle bütünleşmiş bir çocuğu nasıl unutabilir? Yaşıyormusunuz? Yaşadığınızımı düşünüyorsunuz? İçinizde bir yerde bir mahkum varken siz nasıl yaşıyabilirsiniz? Sizin oynadığınız filmde bizler arka plandaki yönetmenleriz dedi içimdeki çocuk!!!

Karanlıkta ışık olurken kendi karanlığımızda boguluruz bazen teşekkürler +

Rica ederim =]