Ada

ADA

Bir zamanlar, bütün duyguların

üzerinde yaşadığı bir ada varmış:

Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve

tüm diğerleri, Aşk dahil.

Bir gün, adanın batmakta olduğu,

duygulara haber verilmiş.

Bunun üzerine hepsi,

adayı terketmek için

sandallarını hazırlamışlar.

Aşk, adada en sona kalan duygu olmuş.

Çünkü, mümkün olan en son ana

kadar beklemek istemiş.

Ada neredeyse battığı zaman,

Aşk, yardım istemeye karar vermiş.

Zenginlik,

çok büyük bir teknenin içinde geçmekteymiş.

Aşk,

"Zenginlik, beni de yanına alır mısın?"

diye sormuş.

Zenginlik,

"Hayır, alamam. Teknemde çok fazla altın

ve gümüş var, senin için yer yok." demiş.

Aşk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki

Kibir'den yardım istemiş.

"Kibir, lütfen bana yardım et!"

"Sana yardım edemem Aşk.

Sırılsıklamsın

ve yelkenlimi mahvedebilirsin."

diye cevap vermiş Kibir.

Üzüntü yakınlardaymış

ve Aşk, yardım istemiş:

"Üzüntü, seninle geleyim..."

"Off, Aşk, o kadar üzgünüm ki,

yalnız kalmaya ihtiyacım var."

Mutluluk da Aşk'ın yanından geçmiş

ama o kadar mutluymuş ki,

Aşk'ın çağrısını duymamış.

Aşk, birden bir ses duymuş:

"Gel Aşk! Seni yanıma alacağım..."

Bu Aşk'tan daha yaşlıca birisiymiş.

Aşk o kadar şanslı ve

mutlu hissetmiş ki kendini

onu yanına alanın kim olduğunu

öğrenmeyi akıl edememiş.

Yeni bir kara parçasına vardıklarında,

Aşk'a yardım eden, yoluna devam etmiş.

Ona ne kadar borçlu olduğunu

farkeden Aşk, Bilgi'ye sormuş:

"Bana yardım eden kimdi?"

"O, Zaman'dı" diye cevap vermiş Bilgi.

"Zaman mı?

Neden bana yardım etti ki?"

diye sormuş Aşk.

Bilgi gülümsemiş:

"Çünkü sadece Zaman Aşk'ın ne kadar

büyük olduğunu anlayabilir..."