Kaset İle Büyümüş Bir Nesil

Dağılan muhabbeti toparlamak amacıyla sorduğum "ne konuşuyorduk biz hocu" sorusunun cevabı olarak, "1 sn" yazıp msn penceresinde yukarı ilerledi, konu dağılmadan önce yaptığım konuşmanın son satırını "paste"'ledi ekrana. bir diğeri "abi dedi bu şarkının dördüncü dakikasında giren melodi çok güzel". winamp'a tıkladı, ilerletti şarkıyı, dördüncü dakikaya. ötekisi "bu filmin en çok bu sahnesini seviyorum" dedi, filmin ismine tıklayıp, sevdiği sahneye ilerledi bir çırpıda. sonuncusu ise "biz yeniden başladık" dedi, eski kız arkadaşını kastederek, itiraz edecektim, ama ilişkinin bozulmaya başladığı andan başlatmışlardı ilişkiyi. onlar başa sarma, ileri alma lüksü olan nesildi. kıskandım.

plakları olan nesil şanslıydı, cd'leri olan nesilde şanslıydı. biz kasetleri olan nesil arada kalmıştık. hiç bir zaman istediğimiz şarkısından başlayamadık dinlemeye bir albümü. ilkel çözümlerimiz vardı tabi, istediğimiz şarkıyı bulmak için ileri alır, durdurur dinler, tekrar ileri alır, durdurur dinler, bunu sevdiğimiz şarkıyı bulana kadar yapardık. fakat bir daha dinlemek istersek o şarkıyı, tekrar deneme yanılmalara girmemiz gerekirdi, bu sefer başa sararken, ki albümü baştan sona dinlemek daha az zahmetliydi.

biz bu yoksunluklarımızdan; iyi bir şarkı için tüm albümü dinlemeyi, iyi bir sahne için tüm filmi izlemeyi öğrendik.

ilişkilerimizde böyle gelişti. sevdiğimiz tek bir yönü için tümüyle kabullenebildik başkasını. sevdiğimiz bir şeyi yakalamanın zor olduğunu bildiğimiz için, değer verdik fazlasıyla. sevmediğimiz şarkılara da tahammül etmek zorunda kaldığımız için, bağlandık, alıştık, kabullendik karşımızdakini olduğu gibi. hiç bir zaman başa sarmadık, hiç bir zaman sıkılıp, ileri atmadık.

nicel olarak abartılı değildi belki yaşanmışlıklarımız, ama nitelik fakiri de değildik.

biz işte öyle kendi halinde bir nesildik.

uludağ sözlük [experimental]

biz bu yoksunluklarımızdan; iyi bir şarkı için tüm albümü dinlemeyi, iyi bir sahne için tüm filmi izlemeyi öğrendik.

 

ilişkilerimizde böyle gelişti. sevdiğimiz tek bir yönü için tümüyle kabullenebildik başkasını. sevdiğimiz bir şeyi yakalamanın zor olduğunu bildiğimiz için, değer verdik fazlasıyla. sevmediğimiz şarkılara da tahammül etmek zorunda kaldığımız için, bağlandık, alıştık, kabullendik karşımızdakini olduğu gibi. hiç bir zaman başa sarmadık, hiç bir zaman sıkılıp, ileri atmadık.

Bu kadar güzel anlatılamazdı....

okudugum en güzel yazıydı..

ne desem bilemiyorum...15 yaşındayım ama kendim de kasetlerle büyümüş bir nesilden bir parça gibiydim...iyiki de öyle olmuş!hiç pişman değilim...tüm bu etkileyici yazıda özellikle son iki cümle daha bir duygulandırdı beni:

nicel olarak abartılı değildi belki yaşanmışlıklarımız, ama nitelik fakiri de değildik.

 

biz işte öyle kendi halinde bir nesildik.

kolay ulaşılabilen herşey kıymetini kaybediyor.radyoda sevilen parça çıkacak diye beklemek,kasetler,tek müzik kanalı..media playerdan beşten fazla tıklanan şarkı midemizi bulandırmazdı o zamanlar.kliplerde kadın vücudundan tiksinmez,dans eden şarkıcıları taklide girişirdik.güzeldi

Bir zamanlar kasetelerle büyümüştük ama şimdi evlerimizde kaset oynatacak player yok...

güzel parçaları radyodan kasete de kaydedebiliyoduk, güzel günlerdi

ataride michael jackson'ın oyunu vardı, oynuyorduk

Schizophrana'nın alıntı yaptığı yer gerçekten yazının can alıcı yerlerinden biri ve yazı da gerçekten harika..Abim tam bir kaset çocuğuydu,ben de son kaset çocuklarından biriydim.(of, benzetmeye bak )Bu güzel yazı için çok teşekkür ediyorum theangelofdeath.Emeğine sağlık..