Zincir

Hiçbirşey yapmadan saatlerce oturduğunu inkar edercesine sarıldığı kağıt ve kalem ona destek olmuyordur artık.Saat gecenin bilmemkaçı olması gerekirken daha sadece dokuz buçuktur, saniyeler yaralar, saniyeler kanatır, saat kadranlarından akıp gidiyordur yüzünün husumeti nicedir.

Kimdir? Nereden gelmiştir? Bu münasebetsiz donukluktaki suratı nereden bulup üzerine geçirmiştir? Bilemezsiniz. Tersler diye çekinirsiniz sormaktan, hitabı zehirlidir, sözleriyle nice kalemşörü gömmüştür bilinmez...

Umursamazdır ve bomboştur,belki de sadece tıka basa dolu olduğu için, hani bir mağraya gidip kapatsa kendini yeridir, sormaya, söylemeye cesaret etseniz bunu, itiraz etmeyecektir.

Kendini tükettiği, yiyip bitirdiği dertlerin hiçbiri farklı değildir diğerlerininkinden, neden bu kadar heveslidir kendini tüketmeye bilinmez, üstelik kendini bunu sormanın yasak olduğuna inandırmıştır.

Susar, susar ve uykusuz gecelerini özler bir başına.Yalnızlığı davet edip gayrısını dışarıkladığı güne lanet edemeyecek kadar da bedbahttır.Yine bir geniş zaman kipine zincirlemiştir kendini,zincirlemese özgürlük ve deliliğin hafifliği tesadüfün iğne deliğinden uçup gidecektir.

Herkesi ve herşeyi reddetmiştir,bir mürekkep balığının, bir puhu kuşunun bile kendisini anlamayacağını anladığından beri.Kimse onu anlamamalıdır belki, kimse onu anlatmamalıdır da...

Anlatılsai; çocukların uykularını bölecektir adı, adını ananlara yardım etmek isteyecektir belki, belki bir kez daha et yemeyi bırakacağını söyleyecektir kendine.."Belki de" der, "ağrı eşiğim çokdüşüktür sadece?","olamaz mı?"

Yersiz yurtsuz hissetmiştir kendini bir kez daha. İhtimal cümlelere ce virgüllere hayrandır.Durup dinlenilen virgüller, durup düşündüren cümleler...

Karanlığın sabaha kalmayacağını bilmek onu huzursuz ediyordur, gecenin siyah flaması altında yaşamaya ve ölmeye yeminlidir,çünkü siyah günahkarların rengidir, çünkü siyah bütün hataları gizler.Hayır,hayır! Siyah, onun için bir varoluş biçimidir, kimsesiz bir uzamdır...

Gören gözlerini parçalamak için içinde karşı konulmaz bir arzu vardır.Reddediş, isyan, ahh isyan, özgürleştiren bir deneyimdir. Peki ya ölüm? Nasıl geçecektir hayatının son dakikaları? Ya o bilecek midir bu dakikaların son dakikaları olduğunu?Umursamıyordur bunları, tek isteği, o dakikaların bir an önce gelmesidir artık. Ama neden?Kefen biçtiği mahlaslar, adı konulmamış çocuklar ve dolup taşan mezarlıklar...

Direniş! Az önce birşeylerin kendini izlediğinden emindir, ilk defa da korkmuştur ondan. Çıkıp bir dilek ağacını ateşe vermek ister, yapamaz, hiçbirşey yapamaz, yapamamalıdır ve de asla yapamayacaktır.

Aciz, korkmuş ve yalnız...

Bilmemkaç mumluk ampülleri söndürmelidir artık, ona sadece karanlık kucak açacaktır, yapış yapış bir çürümenin kötücüllüğü, onu kollarına almaya hazırdır...

GENİŞ ZAMAN KİPİNDEN KURTULDU O, ARTIK HERŞEY SONSUZ BİR ŞİMDİLİK HALİ İÇİNDE... DEVİNİMSEL ZAMAN SENFONİLERİ -S E R A M O N İ L E R- AYİNLER VE DOLUNAY....