Anlam Verilemeyen Bir Hüznün Hikayesi...

:(Belki de aylardır o'nu düşünmemişsinizdir. Birden bir arkadaşınız dünyanın en olağan şeyi gibi o'nun evlendiğini sıkıştırıverir bir cümlenin arasına. O an için umursamamış gibi davranır hatta hiç duymamış gibi muhabbete devam etmek istersiniz. Aslında sırtınızda buz gibi ter damlaları birikmiştir o an. Avuçlarınız terler, bütün vücudunuz gerilir... O'nunla evlilik hayali kurduğunuz günler bir bir aklınıza gelir. Heyecanla tarif ettiğiniz beyaz gelinliği düşünürsünüz. Düğün gününü en ufak ayrıntısına kadar tartıştığınız geceler akla gelir birden. Acaba evlendiği kadınla da konuşmuş mudur bunları? Aynı hayalleri mi paylaşmıştır o kadınla da? Belki de sizin fikirlerinizdir yaşadıkları. Öfke ve kırgınlık birbirine karışır. Geri dönüşü olmayan bir yoldur artık girilen. Düne kadar ufak da olsa bir umut beslenmiştir hep yürekte ama inat kaybetmiştir. "Neden aramadım" diye hayıflanır insan kendi kendine: "Bir şansım daha varken neden aramadım". Bazı şeylerin değeri kaybedilince anlaşılırmış ya! O'nu gerçekten kaybettiğimizi anlarız. Düne kadar her hatırlandığında kötü hatıralarla anılan "o", bugün nedense hep buruk ama özlenen anılarla hatırlanıverir. Boğaza kocaman bir yumruk gelir oturur. Yine o bilindik, tanıdık yutkunamama durumu sıkıştırır kalbini. Sanki zehir içiyormuşcasına yutkunur insan ve o an gözlerinden birer damla yaş akar. O'nun evlendiğini 5 saniye önce söylemiştir boşboğazlı arkadaş. 5 saniyede bunları düşünüvermiştir insan. boşboğaz sorar: " ne oldu susuverdin birden?". '' boşver" der çekersin içini, derin bir nefes daha; olur biter...

ne güzel yazmışsın .. evet bazı şeylerin değeri kaybedilince anlaşılır sanki daha dünmüş gibi bütün hatıralar aklına gelr bir anda:( güzel paylaşım olmuş saol