Beyoğlu kimin oğlu ?

Bir çığlık. Daha büfelere bile gelemedim. Bir çığlık. İnsanlar bağırıyor. Bağırıyor insanlar ve kendi seslerinden sonra kısa bir suskunluk. Daha başa gelemedik. İşte buradayız yine. İstediğin buydu. En azından ben öyle sanıyorum ve ya umut ediyorum.

Neredeyiz , kimdeyiz ve hatta kiminleyiz ?

Işık , çok fazla ışık var. Gothenin istediğinden çok farklı ve çok fazla. Renkler , ışıklar ve sesler susmuyor. Sen susmuyorsun...

Burası değil , burası burada bile olmamalı iken sen bunu istemekte ısrarcısın. Anlayamıyorum.

Susuyorum. Susmak onaylamak değildir! Aslında ne istediğini ve ne istediğimizi biliyorum.

Ufak bir bardayım. Küçük bir insan aldığımız onca ilaçtan bir tanesi hakkın da ve hatta övgü ile bahsediyor. Beyoğlu diye başlıyor konuşmasına ve Beyoğlu diye bitiriyor.

Peki. Peki. Sosyal düşünceleri bir yana koydum. Kabul etmiyorum ama peki. Kalktım aşağı iniyorum. Ve kalktığım yerde hayatın çıkışını işaret ediyor. Bu sen misin? Yoksa ben iyiden iyiye aklımı mı oynatıyorum?

Böyle olmasını isterdin biliyorum. Daha aşağıdayım biraz ortalarda. Galata sanırım , öyle diyorlar. Buralarda bir yerdesin ve bende.

Aşağı iniyorum , kaçmak değil. Kaçabilirsin ama kendinden saklanamazsın biliyorum. Aşağıda müzik var müzik ve bir kaç isimsiz insan.

Beni bana ve seni sana açıklamak istemeyen amaçları güya sanat olan ama dışavurumdan uzak bir kaç ezgi.

Artık sondayım. Burası belki istediğin yer. Senin ve benim artık olmasını istediğim yer

Ve artık bu akşam

Beyoğlu benim oğlum

Beyoğlu senin oğlun

Ve herkesin