Çernobil den Sesler

Svetlana Aleksiyeviç

Aytaşı yayıncılık

Her gece gazete gelirdi.Başlıklara göz atardım:

'Çernobil!Bir başarı abidesi!'

'Reaktör yenilgiye ugratıldı!'

'Hayat devam ediyor'

Siyasi memurlarımız vardı,bizimle politik tartışmalar yaparlardı.Kazanmamız gerektiği söyleniyordu.İyi de kime karşı?ataoma mı?fiziğe mi?evrene mi?Zafer bizim için son değil,bir süreçti.Hayat bir kavgadır,bir çırpınma.İşte bu yüzden seller,yangınlar ve diger felaketleri cok seviyoruz.'Cesaret ve kahramanlık' gösterme fırsatı doğuyor

Arkady Filin,temizlikçi

'Odadan dışarı çıkıp koridorda ilerledim.Görevlileri göremediğim için,oturdukları kanepeye doğru yaklaştım.Hemşireye 'ölüyor' dedim.

Bana 'ne bekliyorsun ki?1600 röntgen almış,400 zaten ölümcül dozdur.Nükleer reaktörün yanında oturuyorsun'dedi.O benimdi,benim aşkımdı.Hepsi ölüp gittiğinde hastanede tadilat yaptılar.Bütün duvarları kazıyıp,yer döşemelerini söktüler.'

Lyudmilla İgnatenko,ölen itfayeci Vasily İgnatenko'nun eşi

Küçük kızım diğerleri gibi değil,biraz farklı bir çocuk.Büyüdüğünde bana 'Neden ben diğerleri gibi değilim' diye soracak.Doğduğunda bebek şeklinde değildi,her yerinden dikilmiş küçük bir torbayı andırıyordu.Vücudunda tek bir delik yoktu,sadece bir çift göz.Dosyasında:'kız çocuk,multipl patolojiyle doğmuş:anüs aplazisi,vajen aplazisi,sol böbrek aplazisi' yazıyor.Bunlar kulağa tıbbi gelmesin,anlmı şu:Kaka , çiş yapacak delik yok,bir böbrek de yok.Ömrünün ikinci gününde onu ameliyat edilirken seyrettim.Gözlerini açıp gülümsedi,ağlayacak sanmıştım;ama tanrım,o gülümsedi!

Larisa Z,anne