Kurgu

Ölmüştü… Biliyorum ölmüştü, çok uzaklardaydı, artık benim olamazdı ruhu, toz olmuştu. Gecenin karanlığına boğulmuştu, ağzıma yayılan şeker tadı gibi dakikalarca beni mayıştırıp sonra da ortadan kaybolmuştu. Biliyordum. Mavi gözleri kapanmıştı, açılmamak üzere… Ve dudakları, dudakları da soğuktu, değil mi??? Üzerine yağmurlar yağıyordu.. Yağmazsa gözyaşlarımı götürebilir miyim ona? O kutsal bir ölüm istiyordu benden, ama sadece tahtadan, yıkılmak üzere olan bir tabutun kaba vucudu üzerinde, gözleri kapalı ve sessiz, kimsesiz, elinde ucuz kağıtlardan olan son mektubuyla gökyüzüne bakıyordu. Sırılsıklamdı, yağmur yağıyordu, yağmur yağmalıydı, yağmak zorundaydı yoksa, yoksa gözyaşlarımı götürürdüm ona, söz verdiğim gibi.. Kimse yokken gitmeliydim. Ve yavaş yavaş ağlamalıydım, mektubu yırtılmamalıydı gözyaşlarımla. İlk ölen kazanırdı, çok eski bir sözdü ve de eğlence gibi konuşmuştuk bunu, hatırlıyorum.. Gözlerimiz parlıyordu, sadece, sadece 9 yaşındaydık, belki o kadar bile yoktuk, diğerleri gibi oyun peşinde koşturmaktansa, oturup ölüm kurguluyorduk. Tanrım, belki de kötü bir çocukluk yaşıyorduk, bilmiyorum… Aklınızı mı kaçırdınız derdi annem, hayal meyal hatırlıyorum. Onun annesi yoktu. Ama o sürekli gülümseyen dudakları vardı… O zaman da soğuktu dudakları. Her kavgamızda ailesini hatırlatırdım, budalanın tekinden beklenecek en düzgün davranışlardan biriydi. Ama bana hiç kızmazdı. Bu ona daha da bağladı beni. Siyaha tapardı, delirirdi, öyle ki 18ime girdiğimde, saçlarımı simsiyah yaptığımda nerdeyse çıldırıyordu. Karanlık tutkusu da siyahtan geliyordu belki… Karanlığı görsün diye, öldüğünde tabutun üzerinde, geceye bakmayı istemişti. Büyüdükçe ölüm kurgularımız değişiyordu. Koptuk sonra, kalpten bağlanmıştık ama, kolay kolay bitmezdi. Yıllarca görmedim. Ne mektup, ne kurgu ne de başka bir ses. Ömrüm boyunca içim titrerdi, siyah, ölüm, karanlık kelimelerinde ona dokunduğumu sanardım. Ne zaman bir kağıt görsem mektup umuduyla heyecanlanırdım,ama lanet olası faturalar…

Öldü demek??

Kurgularımıza nolduğunu bilmeden yürüdüm satırlarca ve mektuba dokundum. Saçlarım siyahtı, o ise dudakları ısınırken son kez karanlığa bakıyordu.