Toprak Ana/Cengiz Aytmatov

Gerçek mutluluk, yavaş yavaş, azar azar gelir ve bu bizim hayata bakış açımızla, çevremizle, çevremizdekilere karşı doğrudan doğruya ilgili ve orantılıdır. Mutluluk, birbirini tamamlayan ufak tefek şeylerin birikmesinden doğuyor.

Bir insanın kaderi, dağdaki patika gibidir: Bazen çıkar, bazen iner, bazen de dibi görünmeyen bir uçurumun başına gelip durur. İnsan tek başına böyle bir yolda ilerleyemez, ama birleşenler, birbirine omuz verenler her engeli aşarlar...

İyilik yola düşen, yoldan toplanan birşey değildir. Tesadüfen ele geçen birşey de değildir. İnsan iyiliği ancak bir insandan öğrenir.

Savaş kanlı çizmeleriyle insanları kırk yıl ezip çiğneyebilir, onları yakıp yıkabilirdi ama, insan denen varlığa, baş eğdiremez, değerini düşürüp onu gerçek anlamda mağlup edemezdi.

Bir ananın mutluluğu milletin mutluluğundan doğuyor, aynı kökten olan ağaçların dalları gibi bir kökten geliyor. Kaderide onun kaderiyle bir oluyor. Bütün acılara, hayatın indirdiği bütün korkunç darbelere rağmen, ne olursa olsun, milletim yaşıyor, ben de yaşıyorum...