Anlam Ver

Hani bir şeyler söyleyecekmiş gibi,

Hüzün çöker yüzüne,

Ardından upuzundur gece.

Gökyüzü ayla büyülenmişse bir de…

Denizin kıyısındaysan,

Dalgaların musikisi ve yakamoz da varsa hani.

Söylemeye niyetlendiysen, zihninden geçenleri,

Büyünün bozulmasından korkup vazgeçmişsen ya da.

Yüzünü karanlığa çevirip,

Birkaç damla yaş süzülüyorsa yanaklarından,

Sonra hiçbir şey olmamış gibi,

Gülümseyebiliyorsan hayata,

Anlam vermekte zorlanıyorsan,

Yaptıklarına ve yapacaklarına,

Yeniden susup geceye bırakıyorsan kendini,

Kıyısındasın, mutluluk ya da mutsuzluğun,

Farkındasın değil mi, içindeki huzursuzluğun.

Olmadı, olamadı, olamazdı, biliyorum

Kimsesiz bir sabaha uyanmamak için kapanmıyordu gözlerim,

Oysa gecenin bir yarısı olmuştu,

Bütün ışıkları sönmüştü şehrin,

Boşalmıştı ve sokakları.

Efkârlı bir şarkı da vardı hani radyoda.

Uyanmıştım nasıl olsa bir kez,

Sensiz de olsa kimsesiz de olsa bugüne.

Niye mutlu etmiyor hiçbir şey,

Niye unutturmuyor,

Ama neden?

Neden hep gece gibi karanlık zihnim?

Ne geceye, ne yıldızlara, ne de sana,

Kendime şikâyetim,

Rüya içinde bir rüya gel de şer’e yorma.

gece gece içesim geldi be saol paylaşım için emeğine sağlık

okurken insanın zihninde bir tiyatro gibi canlanıyor yazdıkların...