Bilmecedir Elbet...

http://img2.blogcu.com/images/k/u/k/kukim/havvaelma.jpg

Mutluluk, acı ve pişmanlık bazen enstrüman gerektirir. Bir fon ister insan, bu duygularına. Onu yaşamak, aşmak ya da O’na katlanmak için… Gri bir deniz, geceyi ve acıyı bölen dalga sesleri örneğin. Ya da ufka doğru giden bir şilep. Hatta tüm enstrümanları, tüm temas nesneleriyle, bir “Masumiyet Müzesi”… Tutku ve kıskançlık ise çoğu kez enstrüman gerektirmez. “Denizkızı girmiş düşünceme, ben iflah olmam” dır hep, bu iki(z) Anka’nın acılı/özet masalı. Önce kendini yiyen…

Bu nedenle yaşananların aks’i değil, çoğu kez tam aksidir. Tasvir değil, tasarımdır; önce kulağını kesip, sonra aynadan resmini yapan. Kıskançlığın şifresini tutkuda mı aramalı? Yoksa tersi mi? Ama tutku da kıskançlık da, saklananı sever. İçerlere saklananı.

Tırnak içindeki “aşk” ile aynı sokaklarda gezer çoğu kez. Özellikle çıkmaz sokaklarda. Çıkmazında… Bazen el ele. Hani, tutku ve kıskançlık. Şart mıdır, bilemem. Ama aşkın radyoaktivitesidir sanki. Ölçümü için Gayger sayacı gerektirmeyen.

Tutku çoğu kez ahlakla savaşır. Kıskançlık ise bazen “ahlak”ı yanına alır. Tutku belki de isteme enerjisidir. Kıskançlık ise o enerjinin de düşmanı. Tutku ve kıskançlık, eğer “aşk” adınaysa, o “aşk” denilen şeyin kara kutusudur da aynı zamanda. Kıskançlık tutkuyu, aşkın kollarından devralır. Aşk tutkuyu genelde barındırır içinde. Tutku ise her zaman aşk değildir elbette. Her zaman tenselliğe, cinselliğe de yönelmez. Aşkın ise ana nesnesidir; büyük harfle yazılır. Ve aşkta “neden affetme” vardır. Tutkuda olmayabilir. Affetmenin de altını oyduğu gibi, finalde aşkın da nafilesidir.

Tutku ve kıskançlık, ayrılığın da ön habercisi midir? Tatlı dille deliğinden çıkan o “gizli yılan”… Sonra ağızdaki o “vahşi tat”. Atilla İlhan’ın “mikrofonik” şiirindeki gibi:

Gizli bir yılan gibi yuvalanmış

İçimde keder

Uzak bir telefonda ağlayan

Yağmurlu genç kadın

Çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var

Çünkü ayrılık da sevdaya dâhil

Çünkü ayrılanlar hala sevgili

Yaşar Sökmensüer