Tükenmişlik anı

Öfkelimiyim? Hayır. Belki kırgın, belki biraz kızgın, belki bıkkın ama kesinlikle umutsuz, kesinlikle yorgun. Hayal kırıklıkları biriktirdim. Hepsini yığdım üst üste. O kadar çoktular ki artık bir bütün gibi duruyordu. Zaten kırıktılar, daha fazla kırılmaz sandım. Mutluydum hayal kırıklığı yığınımla. Artık bunu o kadar benimsemiştimki, üstüne yeni hayal kırıklıkları eklenmesinden bile mutlu oldum, adeta büyük bir haz duydum. Onların devrilecek kadar büyük bir yığın oluşturduğunu göremedim. Devrildi... Herşey tuzla buz... Geriye ne biriktirdiğim hayal kırıklıkları kaldı ne de artık daha fazla kırılabilecek hayaller. Toz haline gelen hayalkırıklarımla gözyaşlarımı birleştirip bir duvar ördüm etrafıma.

Aşılmaz surlarım var şimdi. Ne hayallerimi ne de kırıklıklarını koyacak yerim yok artık. (E.A.)

Üniversiteden kalan son ders notlarını da çöpe atarken ders sırasında yazdığım bu yazıyı buldum. O sırada dersin ilgimi çekmediği kesin . Aslında sürekli yazıp çöpe atarım ama bunu atmamışım kalmış. Hiç huyum değildir ama kalan son hatıra olarak paylaşmak istedim. Muhtemelen bunu da çöpe atacağım

Bence biriktir, dünkü sen ile şimdi ki seni görür mutlu olur, kıvanç duyar, ya da yarın ki alanda, hafızanda hatalarını farkeder, daha hızlı gidersin dönüşüme? Yorgunluk deyince, bende bir asırlık yorgunluk hakim, uzun zamandır; nerdeyse artık işten atsınlar gibi bir hava zorla dinlenmeye itsinler beni gibi... Hayırlısı... Tükenmişlik deyince... Sarmalı yaraları, bırakmalı delirium ayak diremeleri... (kendime notlar : )

Emir o duvarı ördün ördün de öereken beni niye içerde unuttun:P

güzelmiş ama

çok güzel yazmışsın ellerine sağlık

bence yazılarını kendine saklamamalısın bunun gibi diyerlerinide paylaşmalısın

hala böyle hissediyor musun? Yoksa tüm kırgınlıklarına rağmen ayağa kalkmayı başardın mı?

O yazıyı yazarken şöyle güzel bir şeyler yazayım diye yazmadım. Sadece o an ne hissediyorsam onu aynen yazmıştım. Bu nedenle hala geçmedi o duygular, geçmez de. Ben her zaman güçlü durmayı tercih ederim ama her an dünyayı terkedecekmiş gibi olmak beni rahatlatıyor. Siyasetçiler gibi laf olsun diye demiyoruz ipimiz cebimizde diye . Artık gerçekten bir hayalim falan yok, gittiği yere kadar. Hani bir çok şey sahip olmasına rağmen mızmızlanan bir çocuk gibi görünüyor olabilirim ama benim isteklerim, hayallerim kendime dair değildiki. Herşey bu kadar kötü olmak zorunda mı? İnsanlar bu kadar bencil olmak zorunda mı? Hangi dinde olursa olsun mükemmel ve adil olmakla övünen tanrı bu kadar bencil olmak zorunda mı? Bu dünya bir meleği bile şeytandan daha kötü bir hale sokabilir. Ben tanrıya küstüm, insanlardan ümidimi çoktan kestim. Yaşamak ya da ölmek. Her ikisi de anlamsız. Henüz yaşıyorum çünkü yaşamdan istediğim zaman ölüme geçme şansım var. Ne yazıkki ölümden geriye dönüş yok.

bir puzzle varmış, bitince dünyayı gösteriyormuş, küçük çocuk kimsenin yapamadığı bu puzzle bitirmiş, babası şaşırmış cevabı şu olmuş: "Üstünde yaşayan insanı düzeltince dünya kendiliğinden düzeldi". Kendimizden başlamak gerekiyor, elimdeki muz kabuğunu sokağa atmamakla kimse kurtulmuyor yerler temiz kalmıyor diye değil, ben atmazsam, o atmazsa, öbürü atmazsa sokaklar temizlenebilir düşüncesi hakim olmalı mesela... Ve en zoru da bu zaten, insanın kendini değiştirmesi; dönüştürmesi; başkasına ettiğimiz nutukları, eleştirileri kendimize doğrulttuğumuzda "yok olamaz, ben bu değilim" deyip ego savaşı yapmıyor muyuz?