Ruhçuluk Açısından Mutluluk

Spiritüel açıdan MUTLULUK ruhun algılama seviyesine göre gelişen bir kavramdır. Zaten ruhun özüyle, cevheriyle, bilinciyle varoluşu başlı başına bir mutluluktur. Şu halde, demek ki mutluluk, ruhun özünde esasen var olan bir kavramdır. Var olduğu için de enkarnasyonlar boyunca aranmaktadır ve aranacaktır.

İşte bu arayış beşer varlığının bilinç, vicdan ve idrakine göre gelişmektedir. Varlığın şu anki bilinç, vicdan ve idraki ise za ten onun tekâmül vasatını teşkil eder. O halde mutluluk varlığın bilinç ve idrakine bağlı olarak gelişen bir kavram olduğuna göre ve varlığın o aşamadaki bilinç, idrâk ve vicdan seviyesi de kendi tekâmül vasatı olduğuna göre tekâmül etmek en büyük mutluluktur. Çünkü varlık tekâmül ettikçe yükselecek bilinç, idrak ve vicdanı gelişecek, dolayısıyla mutluluğu daha üstün bir sevi yede anlayacaktır. Buna bağlı olarak şu netice de gayet belirgin olarak ortaya çıkar: Varlığın tekâmülünü süratlendirebilmesi için en olumlu ve doğru yollardan biri de ilâhi irade ka nunlarına uymaktır. Şu halde tekâmül etmek bir mutluluk…

Tekâmülün en büyük şartlarından biri de irade kanunlarına uy mak olduğuna göre aynı zamanda mutluluk, ilâhi irade Kanunlarına uymaktır. Tekâmül etmenin en büyük mutluluk olduğunu ve bunun da ilâhi irade kanunlarına uymakla süratlenebileceğim gördükten sonra mutluluğu biraz daha irdeleyelim.

Bildiğimiz kadarıyla tekâmülde ezel ve ebet bilinmediğine ve tekâmül etmekte mutluluk olduğuna göre bu halde diyebiliriz ki: Madem tekâmül etmek bir mutluluktur ve tekâmülün insanda başlangıcı ve sonu bilinmemektedir, demek ki mutluluğun da insanda başlangıcı ve sonu yoktur. Ancak bütün bu sonsuzluğuna rağmen mutluluk insanın özünde var olan ve olduğu için ezelden ebede kadar olan hayat safha larında aranılan bir sorudur. Soru ise dai ma sonsuza giden bir arayış olduğu için salt mutlulukta bulunamayacak olan bir kavramdır. Çünkü Salt mutluluk ancak Kadiri Mutlaktadır. Yalnız, biraz önce zik­rettiğimiz gibi, mutluluk varlıkların tekâ mül merhaleleri açısından değişik biçimler arz edeceğinden ve daima farklı olacağın dan salt mutluluğa gidiş vardır. Ancak bu geliş sonsuza olan bir gidiş olduğundan biz varlıklar için salt mutluluk yoktur diyo ruz. Oysa ki Kadiri Mutlak için sonsuz ile sonlu sözleri bir önemi haiz değildir. Çünkü her ikisi de onda vardır. Aslında her şey bir mutluluk arz eder. Şöyle ki: Hasta olan ve acılar içinde kıv ranan bir kimseye sorarsak o mutsuzdur. Oysaki bu sınavlar ve tatbikatlar içinde bulunan bu kimsenin duyduğu ıstırap ve anının o kimsenin ruhunda bıraktığı izler en büyük mutluluktur. Fakat bu mutluluk onun idrâk seviyesine bağlı olarak gelişti ği iğin kişi bunu idrak edebiliyorsa mut ludur. O halde ruhî varlık için dünya haya. tında geçirdiği bütün olaylar birer mutluluk kaynağıdır.

Mutluluk öyle bir kavramdır ki bir çok spritüel bahislerle bir benzerlik ve bir ahenk meydana getirir. Mesela: Kaderle mutluluk arasında tam bir bağlantı, kar ma ile mutluluk arasında bir bağlantı, reenkarnasyon ile mutluluk arasında bir bağ lantı, nefsaniyetle vicdan arasında da bir bağlantı vardır ki bu insanın nefsaniyetle vicdanı arasındaki geçiş yoludur. Vicda nın nefsaniyete tam hakimiyet kurması en büyük mutluluktur. Çünkü vicdanının mutluluğuna erişen ve nefsaniyetini susturan insan, gelecekteki karmasını da sağlam temeller üzerine inşa etmiş ve kendine ba şarılı bir kader çizmiş olacak ve dolayısıyla illiyet prensibine uyacağından kader ve gelecekteki karmasına iyi bir sebep teşkil ederek zamanı geldiğinde iyi bir netice ala­cak ve bu sebep ve neticenin getirmiş ol duğu bilgilerle tekâmülü noktayı nazarından bir atılım yapacak ve bu da ruhu için büyük bir mutluluk olacaktır. Ancak hemen şunu belirtmek gerekir ki: insanın dünya hayatı içindeki mutluluğu değişiktir. Burada, «değişiktir» sözcüğünü kullanırken dikkat edilmesi gere ken husus şudur: Mutluluk kesin olarak vardır, yalnız insanın idrak, vicdan, nefsaniyet ve bilinç seviyesine göre dünya hayatı boyunca değişkendir. Bu değişiklik insanın serbest iradesinde vardığı bir görüş kararı olarak mutluluğu kavramasından meydana gelir. Yani dünya hayatı içerisinde çok çeşitli tesir ve şartlar altında bulunan insan, içinde bulunduğu kötü durumlara göre mutluluğu değerlendiriyorsa, mutsuz olduğunu, dolayısıyla kesin bir mutluluğun olmadığını söyleyecek; oysa kendine göre bazı iyi garantiler altında mutlu olduğunu gö rünce bu sefer tam bir tenakuza düşecek şu halde MUTLULUK izafidir diyecektir.

Oysaki demin zikretmiş olduğumuz mutluluğun değişkenliğiyle, izafiyeti ayrı, ayrı şeylerdir. Burada ayırt edilmesi gerekli olan nokta şudur: Mutluluk kavra mının: vicdan, nefsaniyet, şuur, tecrübe, bilgi ve görgü sonucu olarak, kavranması ve ona göre hüküm verilmesi, bir tenakuz teşkil eder ve dolayısıyla insan, «Mutluluk izafidir» hükmüne varır. Halbuki mutluluk vardır, ancak kişinin görüş açısı oranında değişik biçimde görünmektedir, yani izafi değildir, sadece bakış açısı olarak «değişik» görünüşlüdür. Buna misal olarak bir masa yı verelim. Dört ayağı bulunan bir masaya öyle bir açıdan bakıyorum ki, dört ayağını da görebiliyorum. Halbuki ayağa kalkmış bir başka kişi onu kuşbakışı görüyor ve masanın bacaklarının olmadığını rahatça söyleyebiliyor. Peki bu durumda, hakikaten masanın ayakları mı yoktur, yoksa o dar bir açıdan baktığı için mi onları gör­müyor? Herhalde burada söylenecek en gü zel şey masanın dört bacaklı olduğu ancak, duyu verilerimizden biri olan gözümüzün görüş açısına göre onun bacaksız veya dört bacaklı olduğunu algıladığımızdır. Örneğe göre, mutluluğu ele alırsak kötü şart lar altında yaşamakta olara bir insan, adeta kuş bakışı bakan kişi gibi, mutluluğun ol madığını; oysa ki masaya dört bacağın görülebileceği bir açıdan bakan kimse ise dört bacağın mevcut olması gibi mutluluğun olduğunu söyleyecektir. Bu misalde bir üçüncü şahsı ele alırsak ve bu şahıs hem kuş bakışı olarak, hem de diğer kişinin açı sından bakıp, masanın dört bacaklı olduğu nu ancak bakış seviyesine göre değişken olduğunu ve misaldeki gibi mutluluğun bakış açısına göre değişiklik arz ettiğini ancak bunun bir izafiyet olmadığını ispat et miş olur. Çünkü yapı olarak masanın dört adet bacağı vardır. Ancak çeşitli açılardan bakıldığında bacaklar göze çarpmakta veya çarpmamaktadır. İşte bu masa misalini mutluluk kavramına uygularsak şunu söyleyeceğiz: Kesin olan bir mutluluk vardır. Ancak örnekteki bakış açısı nasıl değişmişse burada da fertlerin dünya hayatı içersinde ki vicdan, nefsaniyet, tecrübe, bilgi ve görgü yanı tüm olarak tekâmül seviyeleri değişik olduğundan, diğer bir deyişle bilinçlenmenin serbest iradeleriyle kendilerinde meydana getirdikleri değişik olan bilinç ek ranlarında meydana gelen mutluluk görüntüleri değişkendir.

Spiritüel bilgilerimizin bize öğrettiğine göre mutluluk mutsuzluğa eşit olmaktadır. Her şey zıttıyla kaimdir. Halbuki bütün zıtlıklar, yoktan var eden Kadiri Mutlak Tanrını bilgisindendir. Zıtlık insanın tekâmülü için gerekli ve tanrısal bilgiden var edilmiş olan bir prensiptir. Allah zıtlık değil, insanın kendisi zıtlıktır. Bu noktadan kalkarsak mutluluk insanın kendinde bulunan bir zıtlık olarak mutsuzluğu beraberinde getireceği bellidir. İşte bu iki ayrı kavram insanın nefsaniyetine ve vicdanına göre değerlendirilir. Ve hiç bir zaman nefsaniyet mutluluk olma. dan vicdanî mutluluğa ulaşılamaz. Mutluluk olsun, mutsuzluk olsun, her ikisi de in. san için ideal olamaz, insan mutlu olmayı amaç edindiği sürece mutsuzluğu elde etmektedir. Bu bakımdan insan sürekli ve mümkün olan ölçüde izafi olmayan değerler, gerçekler elde etmek suretiyle mutluluk dediği ruh halinin müddetini uzata bilir, sıklaştırabilir.

Gufran Erkılıç

evet insanın mutlu olmaya çalıştıkça mutsuz olması kaçınılmaz, ikisinin ayrı olması düşünülemez.bir insanın sürekli mutlu olması mutsuzluğu doğurur çünkü ancak mutsuzluklarla tekamül edilebilir,acı olaylar insanı tanrıya yaklaştırır ve tekamülü hızlandırır ve mutluluk tekamülse eğer bu da mutluluğu getirir ancak mutsuzluklar insanı mutlu olmaya itebilir

çok güzel yazı never.teşekkürler

Yazı yine değeri bir yazı. Belki de değerli bir seçim demeliyim. Ancak takıldığım bir nokta var: İzafi olmayan değerlerin peşinde koşarken, haksızca mutsuzluk çeken insanların da bu yazının sonucuna göre üzerinden atlamalıyım. Çünkü mutsuzluğu hissettiğim sürece mutlu olamam. O halde mutluluğu mutsuzlukla ilişkilendirmemeliyim ki biri (mutluluk) olduğunda öbürü yani zıttı (mutsuzluk) da olmasın. Demek ki mutluluğu, zıttıyla ilişkilendirmenin ötesinde görmeliyim ki sürekli ve kalıcı mutluluğa erişebileyim. Öte yandan, eğer böyle yaparsam da haksızca yaşanan mutsuzluklara gözlerimi kapar ve vicdani açıdan mutlu olamam...

Yazı bence sonlara doğru bir açmazın içine giriyor. Mutlu sonla biten bir yazı değil yani

aslında bir açmazın içine girmiyor.genel olarak mutlu hissetmemizin tamamen bakış açısıyla ilgili olduğunu söylüyor bu bakış açısınında bizim tekamül seviyemizle ilgili olduğunu.yani ne kadar tekamül etmişsek zaten hayatta mutsuzlukları değil mutlulukları görürüz,aslında bakış açısına göre her mutsuzlukta bir mutluluk vardır diyor görmek marifet