intihar etmek isteyenler sorunu olanlar 1

Bu bölümde kendini iyi hissetmeyen hayattan yaşamaktan bıkmış insanlar (bkz:ben) anlatın hayatınızı paylaşın sorunlarını kimselere anlatmadığınız sıkıntılarınızı üzüntülerinizi anlatın, hep birlikte buna bir çözüm bulalım arkadaşlar buna gerçekten çok arkadaşın ihtiyacı var bende dahil

ben başlıyorum anlatmaya

kendimi bildim bileli depresif bir insanım ben çocukluğumdan bu yana hemde hep aklımda bir intihar fikri var birgün oda olucak zaten yani o günler yakın beni herkez mutlu eğlenceli bir kişilik olarak biliyor çünki öyle görünmek ve öyle olmak istiyorum ama olamiyorum cocuklağımdan bu yana hala devam eden birsürü etkenler var hayatımda şu hayatta annem olmasa kalmamın bir anlamı olmazdı çoktan öldürürdüm kendimi ama engel o işte zaten onuda yakında kaybedicek gibiyim ardından bende giderim eminim neden depresifim sebebini bilmiyorum arıyorum kafayı yedim artık yetti bıktım burama kadar geldi sebebini bulmakdan çok yoruldum artık bulamıyorum düşünmüyorum kendimi mutlu etmeye çalışıyorum çok uzun sürmüyor tekrar eski halime dönüyorum sevgi bile beni bağlıyamıyor tekrardan hayata

sorunlarımı cok düsündüm dedimki kendime acaba ilgisiz kalıyorum biraz ve sevgisiz kalıyorum ondanmı ?

-bir kız buldum kendime ve beni çok seviyor ilgiside cok büyük ve çok değer veriyor ama olmuyor buda düzeltmedi beni onu kaybetme korkusu yüzünden bir etkisi olmadı

-dedimki acaba aynı yerlermi sıktı beni mekan değiştirdim yeni yerlere gittim imkanım olmasada bir şekilde gittim,

biraz iyi gibiydim farklı bir hava iyi geldi gibi geldi en büyük derecede beni iyi eden buydu ama oda uzun sürmedi ,

-dedim gencim biraz çılgınlıklar yapalım, otostopla gezilmedik yer bırakmadım sinyale çıktık şehir şehir dolaştık sokak ortasında gitar çalıp para bile topladık eglenceliydi ewet bir an olsun unuttum kendimi kaybettim içimi yeni bir kişilik gibi oldum ama işte o amalar keşke olmasa sorunlarımı bulamadığım için hep bir açık verdi bana alttan yine aynı durum

-napim ne ediyim esrarmı içim balimi çekim hapmı atim kendimimi kesiyim ne yapiyim ?

umutsuzluk başgöstermiş hayatımda bu durumdan kurtulmak için büyük bir istek var içimde ama hiç oldumu sizede

"kendini üzmekten zevk almak!" ?? alıştım çünki buna mutsuz olmadıgımda içimde bir eksiklik var gibi ama bu alışkanlığı istemiyorum nefret ediyorum herşeyden hayattan!! yaratılmamın bir amacı bile yok boş geldim boş gidiyorum fakir geldim fakir ölücem bu allahın emri zaten hep böyle olmamışmıdır ?

bazen düşünüyorumda neden üzülüp acı çekip yaşamak yerine biran önce buna son vermek ?

mantıklı değilmi ?

bence senin sorunun hayatın sana getirdikleri değil....önce kendini sevmeyi öğrenmekle başlamalısın işe...Kendini her halinle sevebilirsin defresif halinle bile kendini öyle kabul etmeklede devam edersin...defresif hal içinde olan insanların bir çoğu hayatta onları bağlayan birşeylerin olması yada olmamsı olarak nitelendirirler...hayatla aranda bir bağ istiyorsan oda kendinsin...herhangi bir nesne kişi değil...okuduguma göre hayatında çok büyük acılar çekmiş biri değilsin...yaşının verdigi bir değişim olabilir...duygusal kimliğin yerine oturuyor belkide..gel-gitler yaşıyorsun.....o yüzden neden böyleyim sorusuna cvp veremiyorsun...çünkü vucut kimyan değişiyor bunula bilikte olgunlaşıyorsun.. anlık mutlluklar yaşamaktan şikayetçisin...hayat zaten anlık mutluluklardan ibarettir Kendi kendine yetebilen insan her güçlügün her düşüncenin altından kalkar...insana bahşedilmiş birşey var muzice gibi 'beyin- Düşünce gücü' DÜŞÜNCE GÜCÜNÜ YÖNETMEYE ÇALIŞMALISIN.. bunu en çok defresif hal aldıgında yapmalısın...olumlu düşünmeye çalışmak gibi...denemelisin bence...

He birşey daha intihar edince sorunların bitecegini sanıyorsan KOCA BİR APTALSIN demektir...üzgünüm sert oldu ama birinin seni silkelemesi gerek...unutma ölüm sadece ruhun bedenden ayrılışı...yani depresif dedigin o ruh hali öldügündede devam edecek )) ölen sadece bedendir...ruh değil...bu yüzden kaçamazsın..

evet düzelmek istiyorsun ama bir yandanda mutsuz olmak,acı çekmek hoşuna gidiyor.Aynısı bendede var.Ama eskisi kadar değil.Bakış açını değiştir.Şöyle düşün:Kendini üzmenin hiçbir yararı yok aslında hoşuna gitsede yok.Böyle bakarsan olaya tamamen düzelmiyor ama eskisinden daha iyi oluyor inan...

canım benım öncelıkle ölümün sana asla yakısmayacagını söylıyyeyım ve emın olkı bu dünyada yalnız degılsın. sadece o bir sürec var zor sürec onu atlatırsan ılerde cok güzel günler senı beklıyor. ve dünyanın bazı gerceklerı var. bence sen ölümü degıl bir kac sene sonra olacakları izle ozamana kadar beklersen ölmek bile istemeyeceksın...

Intiharı düşünmek ne kadar uzak bi cümle bana

insanin her gun yaptigi en onemli sey, o gun intihar etmemiş olmasıdır demiş Albert amcam..

O gün yaşıyorsan sorun yok bence. Ölünce düşünürsün.

yorumlar çok güzel yalnız hepsine bittim biri demiş aptal ewet haklı bende düşündüm bunu herakles haklı olabilirsin

never demonlarıyla mutlu hush ise felsefik cevabıyla son noktayı koymuş hepinize teşekkürlerde

ben bu düşüncede olan varsa anlatsın istedim yaf

Zamanla hissizleşiceksin ve acı veren şeyler acı verme kabiliyetlerini yitirecek.

05.10.2010 - 04:35 tarihinde, Rapit yazdı:

Bu bölümde kendini iyi hissetmeyen hayattan yaşamaktan bıkmış insanlar (bkz:ben) anlatın hayatınızı paylaşın sorunlarını kimselere anlatmadığınız sıkıntılarınızı üzüntülerinizi anlatın, hep birlikte buna bir çözüm bulalım arkadaşlar buna gerçekten çok arkadaşın ihtiyacı var bende dahil

ben başlıyorum anlatmaya

 

 

kendimi bildim bileli depresif bir insanım ben çocukluğumdan bu yana hemde hep aklımda bir intihar fikri var birgün oda olucak zaten yani o günler yakın beni herkez mutlu eğlenceli bir kişilik olarak biliyor çünki öyle görünmek ve öyle olmak istiyorum ama olamiyorum cocuklağımdan bu yana hala devam eden birsürü etkenler var hayatımda şu hayatta annem olmasa kalmamın bir anlamı olmazdı çoktan öldürürdüm kendimi ama engel o işte zaten onuda yakında kaybedicek gibiyim ardından bende giderim eminim neden depresifim sebebini bilmiyorum arıyorum kafayı yedim artık yetti bıktım burama kadar geldi sebebini bulmakdan çok yoruldum artık bulamıyorum düşünmüyorum kendimi mutlu etmeye çalışıyorum çok uzun sürmüyor tekrar eski halime dönüyorum sevgi bile beni bağlıyamıyor tekrardan hayata

 

sorunlarımı cok düsündüm dedimki kendime acaba ilgisiz kalıyorum biraz ve sevgisiz kalıyorum ondanmı ?

-bir kız buldum kendime ve beni çok seviyor ilgiside cok büyük ve çok değer veriyor ama olmuyor buda düzeltmedi beni onu kaybetme korkusu yüzünden bir etkisi olmadı

-dedimki acaba aynı yerlermi sıktı beni mekan değiştirdim yeni yerlere gittim imkanım olmasada bir şekilde gittim,

biraz iyi gibiydim farklı bir hava iyi geldi gibi geldi en büyük derecede beni iyi eden buydu ama oda uzun sürmedi ,

-dedim gencim biraz çılgınlıklar yapalım, otostopla gezilmedik yer bırakmadım sinyale çıktık şehir şehir dolaştık sokak ortasında gitar çalıp para bile topladık eglenceliydi ewet bir an olsun unuttum kendimi kaybettim içimi yeni bir kişilik gibi oldum ama işte o amalar keşke olmasa sorunlarımı bulamadığım için hep bir açık verdi bana alttan yine aynı durum

-napim ne ediyim esrarmı içim balimi çekim hapmı atim kendimimi kesiyim ne yapiyim ?

 

umutsuzluk başgöstermiş hayatımda bu durumdan kurtulmak için büyük bir istek var içimde ama hiç oldumu sizede

"kendini üzmekten zevk almak!" ?? alıştım çünki buna mutsuz olmadıgımda içimde bir eksiklik var gibi ama bu alışkanlığı istemiyorum nefret ediyorum herşeyden hayattan!! yaratılmamın bir amacı bile yok boş geldim boş gidiyorum fakir geldim fakir ölücem bu allahın emri zaten hep böyle olmamışmıdır ?

bazen düşünüyorumda neden üzülüp acı çekip yaşamak yerine biran önce buna son vermek ?

mantıklı değilmi ?

Aynı üstlerde dediğin gibi yaşıyorum. Beni ayakta tutan ailem. Zaten yaşayarak bedenimi öldürüyorum. Bedenimi yıpratıyorum. Kilo alarak, uykusuzlukla ne bulursan.... ( uyuşturucu alkol veya sigara dışında)

hayatım boyunca yalnızdım. çevremde insanlar ben yalnızım. Ana okulda orta okulda psikolojik zorbalığa uğradım. Hiç bir arkadaş ortamına sokmadılar. O zamanlar dil problemim vardı. Onu da pes etmişlıkle daha da kötü ettim. Zaten yalnız olacağım. Ailem gittikten sonra yalnız olacağım. sırtımı dayanacağım ve güç alacağım kimse olmayacak. Benim için ağır olan ( hala öyle) yaşadıklarım geniş bakış sağladı. cinsel yönelimim için bile kafa yormuyorum . Yavaş yavaş kendimi her şeyden uzaklaştırdım. lisede bile yalnızdım. birazcık psikolojik etki nedeniyle biraz onlardan ittim kendimi. Lisede şimdi de yalnızsam üniversitede yalnız olurum diyerek adam akıllı ders çalışamadım. İnce buz üstümdeyim. İçimdeki ağırlığı hep bastırdım. Zar zor üniversite girdim zaten Şimdi işsizim ama umursamıyorum. Onları bile kendimden itmek uğraşıyorum. Ailem öldükten sonra arkalarından bende gideceğim çünkü. Söyleyin nasıl çözeceğim bunu. ister ajitasyon diyin umrumda değil 

On 10/27/2018 at 2:13 PM, adamKadmon said:

Zamanla hissizleşiceksin ve acı veren şeyler acı verme kabiliyetlerini yitirecek.

Bu adam kesinlikle haklı, bir süre sonra bunu deneyimlemiştim.

12 yıl önce açmış olduğum bir başlık, iyi ki o gün içimdekileri dökmüş ve yazmışım, esasında tüm detaylarıyla anlatmamışım ama şu an 12 yıl önceki ruh halime bakıyor ve şu anki ile resmen siyah ile beyaz gibi ama halen hayatım için amaç arayışına sahibim. İşim kariyerim var, güzel bir yerde yaşıyorum, seviliyorum, saygı görüyorum, insanlar sürekli fikirlerimi sormaya geliyorlar, sohbet etmekten keyif alıyorlar, sır kutusu gibiyim, geçmişimin getirdiği acılarla perçinlenmiş olmak resmen çok sağlam bir kişilik ve hayata karşı dimdik bir duruşa getirdi. Tuzun eti yumuşattığı gibi acı da adamı yumuşatır. Sorunum ailem ile yaşıyor olmakmış, onlardan tamamen bağımsızlaştığımda benliğimi yeniden inşa ettim. Bir piskoloğun dediği gibi; bize asıl hastaların hasta ettikleri gelir. Ne desem bilemiyorum ama mutsuzluk ve intihar düşüncesi gerçekten sevgisiz şekilde büyütülmekten kaynaklanıyor. Her şeyin sevgiye ihtiyacı var, hayvandan bitkiye kadar. Gerçek sevgi biri bana haz verdiği için onunla olmak değil, gerçek sevgi kendinden vazgeçmek, kendini düşünmemek, benliğinden bağımsızlaşmak. İnsana asıl huzursuzluğu veren düşünceleri ve içinde susmak bilmeyen o sese sürekli kulak vermek. Bizler haz arayan makinalar gibiyiz, hazza koşar acıdan kaçarız. Birşeyleri arzularız o arzuyla yanar biteriz ve arzuladığımız şeye ulaştığımızda kısa süreli bir haz yaşarız fakat bir süre sonra ne artık o şeye arzu duyarsın nede haz alırsın ve yeni bir boşulk içerisinde yeni bir arzu ve haz arayışına yönelirsin. Gerçek özgürlük bu kısır döngüden kurtulmayı başarmak. Tıpkı bir hayvan gibi yer içer barınır ve sevişiriz, tıpkı bir makina gibi haz peşinde koşarız, hayvansal güdülerin peşinde olmakta bir esaret, haz peşinde koşmakta bir esaret, aradığımız şey aslında gerçek özgürlük ve gerçek sevgi, tamamen bağımsız olmak benliğinden. Bu demek değil benliğimizi yok edelim yada onu sınırlandıralım, bu tamamen hüsran ile sonuçlanır insan asla baskılanamaz ve daha büyük patlar, bu şu şekilde olmalı; tıpkı küçük bir çocukken kumda oynarken aldığımız keyif ve heyecanın büyüdüğümüzde artık neden kumda oynamadığımızla eşit orantılı. Kişi ruhen büyüdükçe ve olgunlaştıkça bir takım şeylerin peşinde koşmak anlamsızlaşıyor ve öncelik sırası değişiyor peşinde koştuğumuz lüzumsuz haz avcılığı kendiliğinden paralize oluyor. Büyümenin 2 yolu var, birisi acı içinde olmak ve bu acıdan kaçmak için her şeyi denemek her şeyi kabullenecek bir safhaya gelmek kısacası pasifizeleşmek, diğer yol ise kendini eğitmek ve kendini bilme yolunda ilerlemek. Hepimiz büyümek zorundayız, özgürlük ve seçim tamda bu noktada ya acı ızdırap ile büyüyeceksin yada kendini paşa paşa eğiteceksin kendini bilmeye tanıma yolunda eğitmelisin. Lüzumsuz dini propagandalara dikkatli olmak lazım bu yolculuk sürecinde bir sürü parazit ile karşılaşıyorsun, ama sanmaki zaman kaybediyorsun, her şey tecrübe hanene bir çentik daha atıyor, deneyimlerimizden inşa ettiğimiz benliğimize bir artı daha. O yüzden öncelikle seni mutsuz eden şeylerin analizini yapıp bunları bertaraf etmek için çaba göstermeli, elini taşın altına koyup riske girmeli ki acının yoğunluğuna oranla çekeceğini düşündüğün ızdırap yaşıyor olduğun acıdan daha az olduğunda kolaylıkla bunu yapıyorsun ve acı ızdırap burada işe yarıyor. Beyin sadece bir hesap makinasından ibaret ve sadece hesaplama yapar, ödeyeceğim bu bedel karşısında alacğaım bu hazza, uğraşa değer mi, yada deneyeceğim bu yöntem neticesinde yaşıyor olduğum ızdıraptan daha büyük bir ızdırap yaşamıyor isem denemeye değer. Kısacası bir süre sonra kendinizinde bir halt olmadığı anlayışına geliyorsunuz, aynı sokaktaki bir hayvanın sahip olduğu temel ihtiyaçlara ihtiyaç duyuyor (barınma, yiyecek, aile, cinsellik), basit bir mekanizma içerisinde haz ve ızdırap hesabı yapan basit bir makine...

Bu duyguların üzerine çıkabilecek güç, kuvvet ile gerçek özgürlüğü ve sevgiyi yaşamanız dileğiyle . . .

Giriş kısmını okumamış olsam bile sonucunuz okudum. Farkındalık bilinçiniz artmış olması yönergeleri kendi elinize tutuyor veya inşa ediyor duruma gelmek gercekten güzel bir histir.

Sağlıkla, Bahçenizi gerçeğe gerçekleştirmenizi dileğimle...

"Banyoda traş bıçakları var,içebileceğim iyot var,yutabileceğim uyku hapları var. Seçim meselesi, yaşa ya da öl! Aldığımız her nefes bir seçim, geçen her dakika bir seçim,olmak ya da olmamak.
Kendinizi merdivenden atmadığınız her an bir seçimdir,arabanızı duvara çarpmadığınız her an hayata yeniden başlıyorsunuz."

Chuck Palahniuk