Magier...

I.

Kutsal kitapların sebepsiz yere yakıldığı o meşum gece! Delilik şehrin sokaklarında kol geziyor. Herkes korkar, her satırın ortasında paradokslar...

Yanılsanmış gerçeklikler alev almış bir göle atılıyor, her tarafta dehşet. Bütün hekimler katil, pan tepelerde yeniden flüt çalıyor!

Akşam; ışık ve karanlık arasında geçiş, delilik iki defa vurgulandı. Kimsesizler zengin, tavus kuşları akbabalarla besleniyor, melek tavusu kimse hatırlamıyor.

Unutuş, ah o kutlu su! Sen olmasan ne olurdu kim bilir? Soru işaretlerinin ırzına geçen ünlemler yeni ve çarpık bir nesil yaratıyor gözbebeklerimde. Topyekün intihar! Topyekün zina! Ve bunların yanında boydan boya geçilesi en günah fetişler atlası bedava...

Geceyi kaplayan dumanlar, şarap rengi dumanlar, mistik dumanlar... Tabii bir de o kediler, sevişgen kediler, ölü kediler, çürümüş kediler...

Hiç birimiz, fırsatımız varken kendimizi bir çocuk parkına zincirleyecek kadar bilge değildi. N'olur ey aşağılık tanrısızlığımız, bir fırsat daha ver bize, biraz da zincir lütfen...

BAŞLANGIÇ;

İmgeler Magier'in zihnini tutsak ediyor ve o bunların altındaki anlamı göremediğinden şikayetçi. Hayaller, hayalleri dillendirmeye çalışır. İmajlardan oluşan kurgu, varlığını devam ettirebilmek için kendi bütünlüğünü bozmak pahasına, bazı imgelerine, diğerlerini öldürtebilir. Böylelikle varoluşunu lekeler ve tek adımda acısız bir biçimde yokolabilme fırsatını teperek, kendisini lirik, uzun ve hayli cefalı bir yokoluş sürecine mecbur kılar. Magier bunları kavradığında, baş kahramanı olduğu kurgu, aykırılık merkezi olarak gördüğü bu baş kahramana bütün imgeleriyle topyekün bir taaruz başlatmıştı.

Yani bazılarımızın deyişiyle artık çok geçti. Lakin kurgunun kendisi en az baş kahraman kadar zekidir, onun yokoluşunun kendi sonu olacağını bildiğinden Magier'i asla tamamen ortadan kaldırmıyor, her seferinde tasnifsiz acılar içerisinde bırakarak, onun varoluşunu sonsuz bir acı ve dehşet yumağı haline getiriyor ve böylelikle onu öz iradeisyle başka başka yollara sürükleyerek kendi devamlılığını sağlıyor.

Magier intiharın tek çıkar yol olduğunu görüyor fakat yazar zalimliğin en üst mertebelerine eriştiğini belgelemek istercesine onu bu isteğini asla gerçekleştiremeyecek kadar korkak modelliyor.

"Olmak yada olmamak!

İşte bütün mesele bu;

Ölmek, uyumak

Ve bütün kalp çarpıntılarını;

Unutmak...

Olmak yada olmamak..."

SON ÖYKÜ

"Siyah kötülerin rengidir, çünkü bütün günahları gizler" dedi biri, içini siyah dumanlar kaplıyordu Magier'in, dayanacak gücü yoktu. Çirkefliğin ve küfrün bu tasnifsiz mertebesine kendisini süren o değil miydi? Bütün pişmanlıkları dipsiz kuyularda, kara katranlarla yakan o değil miydi?

Şüphesiz pişman olmaya hakkı yok şimdi. Dünyası kırılgan, her kelimesi, vücudunun binlerce kesikle kaplanmasına yol açan onlarca parçaya ayırıyor dünyasını. Tipik bir akışa kapılmışlıkla boş bıraktığı aklının zincirlerini şakırdata şakırdata tekrar yapıştırıyor bütün parçaları. Herşeyin yalama olduğunun farkında, bütün o kırıkları olduğu yerde, olduğu şekilde bırakıp kan kaybından -yada buna edebiyen kırmızı vuruş mu demeli?- ölmenin tek çıkar yol olduğunu biliyor, cesareti yok... Yada belki sussa sadece? Kafasının içindeki bütün sesleri de sustursa? Bunun için çok geç, hem susarsa, soğuk gelip kuşatacak etrafını.

Magier yalnızlığa ihanet etti ve bunun bedelini, kendisini asla tekrar erişemeyeceği yalnızlığa aitmiş gibi hissederek ödüyor.- yine o kahrolası "gibi", kendisi değil de...- Bunun da bir yanılsama olduğu düpedüz ortada. Susamıyor, konuşamıyor, yalnız kalamıyor, düşünemiyor, ölemiyor... Üzerinde taşıdığı tek varoluş emaresi acı çekmek artık. Nefes alamıyor örneğin, havayı ciğerlerine hapsetmiş çünkü, onu özgür bırakırsa bir daha asla ciğerlerine dönmeyeceğinden korkuyor. Hava tutsaklığın verdiği ızdırapla hastalıklı bir akla dönüşüp onu içerden kemiriyor, Magier ciddiye almıyor...

II.

İtiraf ediyorum, onu bu hallerin hepsine ben soktum. Hiç tahmin etmezdim bir hikaye kahramanının yazarı olmanın bu kadar zor olacağını. Sahipsiz arketipleri, beyni kuşatmaya dair her hamlelerinde Magier'e havale ettim, kuşkusuz hala da devam ediyorum bunu yapmaya.

Ama bilmediğiniz birşey var. Magier benim hastalıklı aklımın ürünü bir varsanı olmayı reddedip kendini gerçekledi. Bu tabiki kaçınılmazdı. Lakin yüklediğim onca acıdan ve cehennemin türlü biçemleriyle yüzleşmelerinden, benim göremediğim -ihtimal ki asla da göremeyeceğim- dersler çıkartıp, benim erişemediğim bir olgunluk seviyesine eriştikten sonra bunu yapacağını umuyordum, bana yol gösterecekti... Şimdiyse hükmetmeye çalışıyor. Üzerine yüklenen onca keder ve ayaklarını kanatan onca yolun hepsini geri kusuyor sanki.

Bir açmaza girdik, o beni kurtaramaz, ben onun acılarını hafifletemem. Beni anlaması yaradılışı gereği yasak, bense onun gerçekliğini kabul edip onunla konuşamam. İsfehan, çöl, ırmak, çocuk, şehir, vatan, peri, vadi, kırık kalemler, suskun telefonlar, göçmen kuşlar, şehirler yutan lanetler, iblisin 7 adı, başmeleklerin öfkesi ve daha niceleriyle donatıldı. Acılarımı ve imgelerimi ona aktardıkça hafiflediğimi sanırken küçüldüm bense.

O bir katil, o korkmuş ve fazlasıyla incinmiş küçük bir çocuk, o yalnızlığın bile kendisinden korktuğu tehlikeli bir kum tanesi, nefret, acıma, hoşgörü, barbarlık, masumiyet, korku, dehşet, ironi, çelişki, kin, aşk, gizem, hiçlik, sonsuzluk...

ÖZELEŞTİRİ

Herşeyin bitmesinin tek yolu birbirimizi öldürmek. Kendimi yazarak, kendimi, kendim olmayana inkîlap ettirirken, yazınsal "kendim"i yeni benliğime düşman ettim... Şimdi uzaktan bakıp diyorum ki sadece, demek eski ben olsam, ölesiye özlediğim kendim olsam, şu halime düşman olurdum.

Ama Magier ölmek yada geçmiş zaman kipine tutsak olmak istemediğinden beni öldürmüyor. Bense onu öldürsem, ona yükleyip hafiflediğim/küçüldüğüm şeyleri tekrar üzerime alarak ona dönüşmekten fena halde korkuyorum...