Aşk (minel aşk)

Aşk büyük evrensel kuvvetlerden biri;aracılığı ,uğruna ve içinde tezahür ettiği nesnelerden bağımsız olarak kendiliğinden var,ve hareketi daima özgür.Bir tezahür imkanı bulduğu her yerde,bir alırlığın olduğu her yerde,ona açılan her şeyde ortaya çıkar.Kişisel veya bireysel bir şey olduğunu düşünerek aşk dediğiniz,sadece bu evrensel kuvveti alma ve dışavurma kapasitesi.Ama bu kuvvetin evrensel oluşu onun bilinçsiz olduğu anlamına gelmez;tam aksine,aşk fevkalade bilinçli bir güç.Yeryüzünde

Bilinçli olarak tezahürünün ve realizasyonun peşinde;aletlerini bilinçli olarak seçer,bir tepki verebilenleri titreşimlerine bilinçli olarak uyandırır,ebedi hedefini onlarda bilinçli olarak gerçekleştirmeye çalışır ve alet kabiliyetsiz çıkınca onu bırakır ve başkalarına doğru döner.İnsanlar aniden aşık olduklarını sanır;aşklarının doğuşunu,gelişmesini ve yok oluşunu görür,veya hareketinin uzamasına özellikle daha iyi adapte olanlarda bir nebze daha uzun sürdüğünü görürler,ancak her halükarda,aldıkları şahsi,tamamen kendilerine ait bir deneyim hissi bir illüzyon:bu sadece evrensel aşkın sonsuz okyanusunun bir dalgası.

Aşk evrensel ve ebedidir;daima tezahür eder ve özünde daima aynıdır;tanrısal bir kuvvettir,çünkü ifade edilişinde gördüğümüz çarpıtmalar aletlerden kaynaklanır.Aşk sadece insanlarda tezahür etmez,aşk her yerde.Hareketi burada,bitkilerde,belki de taşların içinde;varlığını hayvanlarda fark etmek kolay.Bu büyük tanrısal gücün bütün tahrifatı kısıtlı aletlerinin karanlığından,cehaletinden ve egoizminden ileri geliyor.Ebedi kuvvet olan aşkın gözdikeği,arzusu,sahipliğe susamışlığı,kişisel bağlılığı yoktur;aşk,saf hareketinde,benliğin Tanrısal’la birleşme arayışıdır,başka hiçbirşeyi katiyen dikkate almayan mutlak bir arayıştır.

Tanrısal aşk kendini verir ve bir şey istemez.İnsanların aşkı ne hale getirdiğinden söz etmemek daha iyi;onu çirkin ve iğrenç bir şey haline travesti ettiler!Oysa,insanlarda bile aşkın ilk teması kendisiyle birlikte en saf özünün bir yansımasını getirir;bir an için kendilerini unutmaya kadir olurlar;bir an için aşkın tanrısal dokunuşu güzel ve asil olan her şeyi uyandırır ve yüceltir.Ama saf olmayan isteklerle dolu insanın doğası,verilenin karşılığında bir şey isteyerek,çıkar gözetmeyen bir ihsan olması gerekenin kaçakcılığını yaparak,aşağı arzuların tatminini bağıra çağıra isteyerek,tanrısal olanı çarpıtıp kirleterek hızla yeniden üstünlüksağlar

Tanrısal aşkı ortaya koyabilmek için onu alabilmek gerekir.Çünkü yalnızca onun temelhareketine açık olanlar onu dışavurabilir.İçlerindeki açılış ne kadar engin ve berraksa tanrısal aşkı ilk saflığında o kadar çok dışavurabilirler;aksine aşk içlerindeki aşağı insansal duygulara karıştıkça çarpıtma büyür.

Özünde ve hakikatinde aşka açık olmayan insan Tanrısal’a yanaşamaz Tanrısal’ı irfan yoluyla arayanlar bile,öyle bir noktaya gelirler ki daha ileri gitmek isterlerse eğer,ayn zamandaaşka girmek ve her ikisini birmiş gibi hissetmek zorundalar;tanrısal birleşmenin ışığı irfan,ve bu irfanın ruhu aşk.Varlığın gelişmesinde,irfanla aşkın birbiriyle karşılaştığı ve artık birinin diğerinden ayırt edilemediği bir an gelir.İkisinin arasında yapılan ayrım,bölme,aklın bir yaratımı:bir üst düzleme yükseldiğiniz anda buayrım,bu bölme yok olur.

Bir kez bu saf,engin ve gerçek tanrısal aşkla temas kurdunuz mu,onu çok kısa bir süre için ve en küçük şekliyle olsa bile hissettiyseniz.insanın arzusu onu ne iğrenç bir şey haline soktuğunun farkına varırsınız;insanın doğasında aşağılık,kaba,egoist,şiddet dolu,zayıf ve duygusal olmasa bile yüzeysel,istekle dolu,kırılgan oldu,en adi hislere büründü;ve bu bayağılılğa,bu kabalığa,ya da sırf kendiyle ilgilenen bu zayıflığa aşk dendi!

Yazan:ANNE

Sohbetler isimli kitaptan

eline sağlık arch.çok güzel bir yazı bana bişeyleri hatırlattı...

Güzel konu.. bunun yanında; http://www.gnoxis.com/forum/ask-ama-ilahi-ask-t6201.html i de tavsiye ederim.

ilginç ve açıklayıcı.....

güzel yazı olmuş arch.eline sağlık

ilginç ve güzel bir yazı olmuş..emeğine sağlık