Geçmiş Belki'de Geçmemiş....

yazmamak için çok direttim ama çok saçma olduğunun şimdi farkına varıyorum, benim yazmamak için diretmem bi insanın hapşurmamak için uğraşması kadar manasız, çatlarım ki yazmazsam.

dün seni gördüğümden beri aklımdasın. merak etme, yedi sene önceki gibi psikopatça değil şu anki düşüncelerim. sadece, sana baktığımda hissettiğim o enteresan burukluk, yüzünü ilk gördüğümde duyduğum o enteresan heyecan ve sen bana, senelerdir yapmadığını yapıp, o kadar içten güldüğünde hissettiğim özlem sorgulanmaya değer bence.

geçtiğimiz beş yıl bi başkasyılaydım ben. beş yıl.. çok da aşıktım, hala da benzer hisler içindeyim ama artık baymaya başlamadı desem yalan olur. zor biriyle birlikteydim, zor bi ilişki yaşadım, tüketilebilir olan her şeyi de tükettim üzerine afiyet. onunlayken ilk kez aşık olmuşum gibi hissettim hep. sen hiç olmamışsın gibi, ben senin için iki yıl (şaka yapmıyorum, ciddi manada iki yıl) ağlamamışım gibi, bir günlüğü arkadaşlığımızı neden kestiğini sorgulayarak doldurmamışım gibi yaptım, nitekim o sıralar hiçbiri eğreti durmuyordu hislerimin. ardından zaman geçti, beş yıl tükendi, seni yıllarca görmedim, gördüğümde de zaten hiçbi şey hissetmedim. ve sonrasında "dün" oldu.

dün büyük bir başarı sergileyerek düşürdüğüm bilgisayarımı, acaba yapabileceğin bir şey var mıdır diye sana getirirken kalbimin atışlarındaki saçma düzensizliği farkettim. durmuştu, böyle atmaya bi isteksizdi filan. ben bunu korkuya yordum. şu sıralar kendimi iyice keşfetmiş bulunmaktayım, eğer vaktinde gerçekten bişeyler hissettiysem ne olursa olsun o hisleri bi daha söküp atamıyorum. çok derinlerde bi yerlere gömebiliyorum bazen. gözden çok uzak bi yere kaldırabiliyorum, o zaman da bitmiş gibi oluyo aslında ama ne yazık ki sinsi sinsi fırsat kolluyor hislerim, ortaya çıkıp biz burdayız diye yamyam dansı yapabilicekleri bi zaman için. o yüzden korktum işte, seni gördüğümde o hainlerin ortaya atılıp yihaaa sen hala bu çocuk için bişeyler hissediyosuuuuun! demeleri ihtimali pek de hoş değildi takdir edersin ki.

çalıştığın yere geldiğimde kapıda durakladım, seni görmek isteyip istemediğimden bile emin değildim çünkü ama babama bilgisayarımı kırdığımı söylemeden önce sana getirip şansımı denemem lazımdı, ne de olsa seni yetiştiren bi yerde babam..

içeri girdim, oradaydın, gülümsedin bana, ben de sana gülümsedim. içimde korkuyla nefesimi tutmuştum, her an hislerimle savaşa girmeye hazırdım, yok lan öyle bişey, ne hissedicem ben bu çocuğa karşı diye. sevimliydin, kabul ediyorum. çok sevimliydin hem de. üstelik ki bana göstermeyi uzun süre önce bıraktığın içtenliğinle duruyordun karşımda, belli ki bunca sene sonra senin için bi tehdit arzetmediğimi düşünüyordun artık (ne kadar haklısın konusunu halen kendi içimde tartışmaktayım..). yardımcı olmaya hazırdın ve bilgisayarımı düşürücek kadar sakar olmamla da eğlendiğin belliydi.

hain hisler, muzip çocuklar gibi saklandıkları yerden başlarını uzattılar, benim kadar hislerim de afallamıştı besbelli, çünkü ortaya atılmak konusunda inanılmaz kararsızdılar. sen elinden bişey gelmiyceni, bilgisayarımın garantisini bitiricek herangi bi hareket yapmak istemediğini söyleyip benim durumu babama taşımaktaki isteksizliğime gülerken ben de kendime gülüyordum ama inan zannettiğin sebeple değil.

ardından, eve geldikten sonra o günlüğü aldım elime. o sayfaları okumaktan hep kaçınmıştım, çok fazla gözyaşı vardı çünkü orda ama dün bunu yapmam gerektiğini farkettim. geçtiğimiz beş sene hislerime hiç gülmemiştim ben. hani o klişe var ya, aman canım geçip gittikten sonra arkana bakıp çok gülüceksin hepsine diyen. yok anacım, gülmedim ben, ben sevmem hislerle alay etmeyi, hele kendi hislerimle dalga geçip eğlenmek hiç benlik değildir. ne kadar saçmalarsam saçmalayayım gene de gülmem, kendimi salak yerine koymak gibi gelir çünkü geçmişte hissettiklerime gülmek bana. üstelik bugün de salak olduğum anlamını taşır bu, ne de olsa bugüne de güleceğim bir gelecek var önümde.

açıp okumaya başladım günlüğümü. inkarlarımı okudum, bana en başında, arkadaşlığımızı ilk bitirdiğinde "artık içimden gelmiyor" demişsin ama ben bunun gerçekliğine inanmamışım. şimdi farkediyorum oysa, ne kadar geçerli bi sebep... artık içinden gelmiyor, çok doğal, her ne kadar bir gün öncesinde can ciğer kuzu sarması arkadaşken ertesi gün bana "hava" muamelesi yapmaya başlamış olsan da. bu sefer anladım seni, içinden gelmeyebilirdi artık ve bu bi arkadaşlığı bitirmek için gayet de geçerli bi bahaneydi üstelik. okumaya devam ettim, o satırlarda küçücük bi kızçocuğunun çektiği sapasağlam acı vardı ama zaten kalbim hiçbi zaman küçücük bi kız çocuğuna ait olmadı benim, hep kendimden, kalbimden büyük sevdim.

şimdi bi umut var içimde. dün seni gördüğümde eski günlere ait bi özlem hissi soğuk esen meltem gibi bi anlığına üşüttü içimi gerçi ama, o kadar.. ve eğer sen bitebildiysen, seni gördüğümde birbirimize gülümseyebildiysek ve her şey o kadarla kaldıysa.. belki bu günkü acım da geçer (olayların sendeki gibi işliyceni düşünmek istemiyorum gerçi, çünkü arkadaş kaldığımız totalde 4ay için ben sonrasında 44 ay ağladım böğh.) ve belki bigün "o"nu da gördüğümde geçmişte ufak tefek de olsa (ki söz konusu o olduğunda geçmişte paylaşılanlar ufak tefekten BİRAZCIK fazla..) bişeyler paylaştığının sırrını saklayan iki insan gibi gülümseyebiliriz birbirimize. sonra onu gördüğüm gece ben ona tuttuğum günlüğü açarım (ne ironiktir ki aynı günlüktesiniz) ve ona olan hislerimin de iltihaplı bi yara gibi sızlamasını izlerim. ardından günlüğümü kapatır, onsuz bi güne uyanmak üzere huzurlu bi geceye kendimi teslim ederim...

TaMAM TÜM bunların üstüne sana sarkı armağan edesim geldi

Bilimsel bir haber sandım başlıktan Teşekkürler.