Fernando Pessoa / Álvaro De Campos - Tabacaria / Tobacco Shop

FERNANDO PESSOA / ÁLVARO DE CAMPOS

TABACARIA

Tobacco Shop

I am nothing

I shall never be anything

I cannot wish to be anything.

Aside from that, I have within me all the dreams of the world.

Windows of my room,

The room of one of the world's millions nobody knows about

(And if they knew about me, what would they know?)

You open onto the mystery of a street continually crossed by people,

A street inaccessible to any thought,

Real, impossibly real, certain, unknowingly certain,

With the mystery of things beneath the stones and beings,

With death making the walls damp and the hair of men white,

With Destiny driving the wagon of everything down the road of nothing.

Today I am defeated, as if I knew the truth.

Today I am clear-minded, as if I were about to die

And had no greater kinship with things

Than to say goodbye, this building and this side of the street becoming

A row of train cars, departing at the sound of a whistle

Blowing from inside my head,

And a jolt to my nerves and a creak of bones as we go.

Today I am bewildered, as one who wondered and discovered and forgot.

Today I am torn between the loyalty I owe

To the outward reality of the Tobacco Shop across the street

And to the inward reality of my feeling that everything is but a dream.

I failed in everything.

Since I had no aims, maybe everything was indeed nothing.

What I was taught,

I climbed out of that, down from the window at the back of the house.

I went to the countryside with grand plans,

But all I found there was grass and trees,

And when there were people, they were just like the others.

I step back from the window and sit in a chair. What should I think about now?

What know I about what I will be, I who don't know what I am?

To be hat I think? But I think to be many things!

And there are many people thinking they are the same thing then

cannot be possible there are many!

Genius? At this moment

Hundred thousand brains conceive themselves in dream as geniuses like me,

And the History won't mark, who knows?, not even one,

No, I don't believe in myself.

In all of madhouses there are mad persons insanes with so many sureties!

I, who I have not any surety, am more sure or less sure?

No, not even in myself...

In how much garrets and no-garrets of the world

At this moment are there geniuses-for-themselves dreaming?

How much high and noble and lucid aspirations -

Yes, truly high and noble and lucid -,

And who knows if realizable,

Never they will see the real sun's light nor will find people's ears?

The world is for the one who that is born to conquest it

And not for the one who dreams might can conquest it, even

the one have reason.

I have dreamed more than Napoleon did.

I have held tight to the hypothetical chest more humanities than Christ,

I have secretly created philosophies which no Kant has ever written.

But I am, and maybe always should be, the one from the garret

Although I don't live in it;

I shall always be the one not born for this;

I shall always be the one who just had qualities;

I shall always be the one who has waited for a gate to open to him

near a doorless wall

And sang the ballad of the Infinite in a poultry yard,

And heard God's voice in a covered well.

Believe in myself? No, nor in anything.

May Nature be spilled on my feverish head

Her sun, her rain, the wind that finds my hair,

And the rest, let it come if it must, or not come.

Heartly slaves to the stars,

We have conquered the whole world before leaving our beds;

But we were awakened and it was opaque,

We rose and it was indifferent,

We left the house and it was the whole earth,

Moreover the Solar System, the Milky Way and the Indefinite.

(Eat chocolates, little one;

Eat chocolates!

Know there are no metaphysics in the world but chocolates.

Know that all religions don't teach more than confectionery.

Eat, dirty little one, eat!

If only I could eat chocolates with the same truth as you do!

But I think and, when I lift the silver paper of a tin-foil leaf,

I let everything fall to the ground, as I have lost to my life.)

But, at least, remains from the bitterness of what I will never be.

The speedy calligraphy of these verses,

Broken portico to the Impossible.

But, at least, I devote to myself a despisal without tears,

Noble, at least, in this wide gesture with I throw

The dirty clothes that I am, without roll, to the course of things,

And I stay in home without shirt.

(You, who consoles, not exists and so console,

Or greek goddess, conceived as a living statue,

Or roman patrician, impossibly noble and nefast,

Or princess of minstrels, very gentil and colorful,

Or marquess of eighteenth century, décolleté and very so far,

Or famous cocote of the time od our fathers,

Or modern thing I not know – I not know what -

all of this, be what will be, what you are, if you can inspire then inspire!

My heart is a poured out bucket.

As that ones invocating spirits invocate spirits I invocate

Myself and I find nothing.

I come close to the window and I see the street with a absolute clearness.

I see the shops, I see the sidewalks, I see the passing cars,

I see the dressed living ones crossing by themselves,

I see the dogs also existing,

And all of this is foreign, as everything. )

I lived, studied, loved, and even believed,

And today there is no beggar whom I not envy just for he is not me.

I look at everyone the rags and the sores and the lie,

And I think: maybe never I had lived nor studied nor loved nor believed

(For is possible to make the reality of all of this without making nothing about this)

Maybe existed just as lizard which the tail they had cut

And the tail besides the lizard at movement.

I had made with myself what I never knew,

I made of myself what I did not know how,

And what I could have made of myself I failed to do.

The domino costume that I wore was all wrong

And I was immediately recognized as someone I was not and I did not deny it, and was lost.

When I tried to take off the mask,

It was stuck to my face.

When I took it off and looked myself in the mirror,

I had already grown old.

I was drunk, and I no longer knew how to put on the costume that I had not taken off.

I threw the mask away and slept in the dressing room

Like a dog tolerated by the management

Because it is harmless.

And I am going to write this story to prove that I am sublime. .

Musical essence of my useless verses,

If only I could face you as something I had made

Instead of always facing the Tobacco Shop across the street,

Treading at my feet the consciousness of existing,

Like a rug a drunkard stumbles on

Or a doormat stolen by gypsies and not worth a thing.

But the Tobacco Shop owner has come to the door and is standing there.

I look at him with the discomfort of an half-turned head

Compounded by the discomfort of an half-grasping soul.

He shall die and I shall die.

He shall leave his signboard and I shall leave my poems.

His sign will also eventually die, and so will my poems.

Eventually the street where the sign was will die,

And so will the language in which the poems were written.

Then the whirling planet where all of this happened will die.

On other satellites of other systems some semblance of people

Will go on making things like poems and living under things like signs,

Always one thing facing the other,

Always one thing as useless as the other,

Always the impossible as stupid as reality,

Always the mystery of the bottom as true as the shadow of mystery of the top.

Always this thing or always some other, or neither one nor the other.

But a man has entered the Tobacco Shop (to buy tobacco?),

And plausible reality suddenly hits me.

I half rise to my feet -energetic, sure of myself, human-

And I will try to write these verses in which I say the opposite.

I light up a cigarette as I think about writing them,

And in that cigarette I savor a freedom from all thoughts.

I follow the smoke as if it were my own trail,

And enjoy, for a sensitive and adequate moment

The liberation from all speculation

And the awareness that metaphysics is a consequence of not feeling well.

Afterwards I lean back in the chair

And keep smoking.

As long as Destiny allows, I will keep smoking.

(If I married my washwoman's daughter

I might conceivably be happy.)

Given this, I rise and go to the window.

The man has come out of the Tobacco Shop (putting change into his pocket?).

Ah, I know him: he is Esteves without methaphysics.

(The Tobacco Shop owner has come to the door.)

As if by a divine instinct, Esteves turned around and saw me.

He waved hello, I shouted back "Hello there, Esteves!" and the universe

Reconstructed itself to me, without ideals or hope, and the owner of the Tobacco Shop smiled.

TÜTÜNCÜ DÜKKANI

hiçbir şey değilim.

hiçbir şey de olmayacağım.

bir şey olmayı istemem.

ancak, dünyanın bütün düşleri var bende.

odamın pencereleri,

kimsenin kim olduğunu bilmediği, milyonlarca

kişiden birinin odasının

(tut ki tanıyorlar, odamı ne bilsinler...)

devamlı insanların gelip geçtiği bir caddenin

gizemine açılıyorsunuz,

bütün düşüncelere sapa kalan bir caddeye,

gerçek, imkansızca gerçek; kesin, bilinmezcesine

kesin

varlıkların ve kayaların altındaki şeylerin

gizemiyle,

duvarları rutubetlendirip insanların saçalrına

aklar düşüren ölümle,

hiçlik yolunda her şeyin katarını süren kaderle.

gerçeği öğrenmiş gibi yıkıldım bugün.

ölmek üzereymiş gibi aydınlandım bugün.

ve bu eve, caddenin bu yanına dönmek üzere

el sallamaktan daha fazla

bir yakınlık duymamıştım eşyalara.

bu bina ve caddenin bu yanı, sıra sıra vagon olur,

kalkış düdüğüyle

kafamın içinde döne döne,

ve bu gidiş sinirlerimi gerer, çıtırdatır

kemiklerimi.

bugün şaşkınım, düşünmüş taşınmış ve unutmuş

biri gibi.

caddenin karşısındaki tütüncü dükkanının

dış gerçekliği

ve her şeyin bir rüya olduğuna dair hislerimin

iç gerçekliğiyle duyduğum sadakat arasında

kaldım bugün.

çuvalladım her şeyde.

hedefsiz olduğum için, belki de, hiçliğe

yuvarlandım,

evin arka camından kaçarak fırlatıp attım

bana sundukları eğitimi.

kırlara çıktım da büyük umutlarla:

bütün bulduğum çimenler ve ağaçlardı,

insanlarsa diğerleriyle aynı.

gerisin geri camdan içeri girdim, bir sandalyeye

oturdum.

ne düşünmeliydim?

ne olduğumum bilmeyen ben, ne olacağımı

nereden bilirim?

düşündüğüm olmak mı? ama ben çok şey olmayı

düşünüyorum!

aynı şey olmayı düşünen öyle çok kişi var ki,

hepimiz birden olamayız.

dahi mi?! şu anda yüz binlerce beyin, benim gibi,

bir dahi olduğunu hayal ediyor,

ve muhtemelen tarih birini bile kaydetmeyecek.

hayali fetihleri bir gübre yığınından başka bir şey

olmayacak.

hayır, kendime inanmıyorum.

bütün tımarhaneler kesin yargı sahibi delilerle

dolu!

ya ben? hiçbir kesin yargısı olmayan, onlardan

daha mı az, daha mı çok haklıyım?

hayır, ben bile...

şu anda kaç tavan arasında veya başka katında

dünyanın,

hayal kuran, kendisi olduğuna inanmış ne dahler

var, bilsen!

nice kibirli, soylu ve pırıltılı hedefler var ki

-evet, gerçekten kibirli, soylu ve pırıltılı

ve belki de ulaşılabilir-

bir nebze olsun gerçek gün ışığı göremeyecek ve

onlara

kulak verecek birini bulamayacaklar.

onu fethetmeye doğanlar içindir dünya,

haklı olsalar bile fethetmeyi hayal edenelr için

değil.

napalyon'dan daha fazlasını yaptım düşlerimde.

isa'dan daha fazla insanlık sığdırdım fani

göğsüme.

kant'ın bir kere olsun kaleme almadığı felsefeler

kurdum gizlice.

ne var ki ben tavan arasındaki adamım ve belki de

hep böyle olacağım;

ben hep kerameti kendinde biri olacağım;

ben hep kapısız duvarların kapılarının yüzüne

kapanmasını bekleyen biri olacağım,

sonsuzluğun şarkısını bir tavuk kümesinde

çığıran ve tanrı'nın sesini kapatılmış bir

kuyuda duyan.

bana güvenmek mi? aman, hayır, kalsın orda.

savur doğa ateşler içindeki başıma

güneşini, yağmurunu, saçıma dolanan rüzgarını,

geriye kalanlar da gelsin gelirse; gelmeleri

gerekiyorsa, veyahut gelmesinler.

yıldızların hasta kalpli kökleri,

bir an önce kalkalım da yataklarımızdan

fethedelim bütün dünyayı,

uyanalım ki belirsizdir o,

kalkalım ki yabancıdır o,

terk edelim evi ki bütün yeryüzüdür o,

dahası güneş sistemi,samanyolu ve sonsuzluk.

(çikolata te, küçük kız;

çikolata ye!

gör, şu dünyada daha farklı bir metafizik yok

çikolatadan başka.

gör, bütün dinlerin öğrettikleri de farklı değil

şekerci dükkanının öğrettiklerinden.

ye, küçük pasaklı, ye!

böyle hakikatli çikolata yiyebilir miyim ben de

senin gibi?

ama düşünüyorum da, gümüş kağıdı

kaldırdığımda kalay yaprağı sadece

geriye kalan.

her şeyi atıyorum yere, tıpkı hayatımı attığım

gibi.)

ama en azından bir acı kalıyor geriye o

olmayacağım şeyden,

hızlı kaligrafisi bu dizelerin,

imkansız adına yıkık sütunlar.

en azından gözyaşsız bir aşağılama hediye

ediyorum kendime,

en azından soylu olan kol hareketleriyle attığım

gibi

varlığım olan kirli çamaşırları, liste yok, devam

ediyor nesnelerin seyri,

gömleksiz kalıyorum evde.

(sen, avutucu olan, var olmayan ve bundan

dolayı avutucu olan,

yunan tanrıçası, yaşayan bir heykel gibi

yontulmuş.)

sen, düşünülmeyecek kadar soylu ve çaresiz

roma vatandaşı,

sen, gezgin şarkıcıların tanrıçası, parlıyor

güzelliğin önünde,

sen, onsekizinci yüzyılın markizi, dekolte giysiler

içinde ve uzaklarda,

babamızın zamanından kalma anlı şanlı sokak

kadını,

modern bir şey belki de -bilmiyorum nesin-,

olan biten hepsi bu, sensin ilham verdikçe

verecek!

kalbim boşaltılmış bir çöp kutusu.

insanlar nasıl yalvar yakar olurlarsa ruhlara,

yalvarıyorum öyle

ben de kendime, ve bulamıyorum hiçbir şey.

pencerenin önüne gidiyorum ve görüyorum

caddeyi bir mutlak açıklık gibi.

görüyorum dükkanalrı, görüyorum kaldırımları,

görüyorum geçip giden arabaları,

görüyorum karşıdan karşıya geçen giysili canlı

varlıkları,

görüyorum herkes gibi var olan köpekleri de,

ve bütün bunlar yük oluyor omuzlarıma bir

sürgün hükmü gibi,

yabancıdır hepsi, her eşy gibi.

yaşadım, okudum, sevdim ve hatta inandım,

ne var ki bugün kıskanıyorum her dilenciyi o bn

olmadığı için.

görüyorum her bir paçavrasını, yaraları ve

yalanı,

görüyorum da kendime bakıyorum bir: belki de

sen hiç yaşamadın, hiç okumadın, hiç

sevmedin, hiç inanmadın.

(çünkü gerçekte her şeyi yapmak mümkün

olabilir de olmayabilir de.)

belki de sen sadece kuyruğu koparılan bir

kertenkele gibi var oldun,

kertenkeleden ayrı bir kuyruk olarak sürünüp

duran.

yarattım kendimden hiç bilmeden iyiyi,

ne yapabilirdim kendimden, olmayandan.

yanlış kılıklara büründüm bir zamanlar,

hemen olmadığım biri sandım kendimi

ve bir şey diyemedim, kayboldum.

maskeyi çıkaracağım anda ise yüzüme

yapışmıştı o.

çıkarıp da aynada gördüğümde kendimi

zaten yaşlanmıştım.

sarhoştum, sökemediğim kılığımı nasıl giydiğimi

bilmek de istemiyordum artık.

maskeyi fırlatıp

helada sızdım.

sahibinin şımarttığı bir it gibi.

böylesi daha zararsızdı,

ve ne asil olduğumu kanıtlayacak bu hikayeyi

yazacaktım,

nafile dizelerimin müzikal cevheri

caddenin karşısındaki Tütüncü Dükkanı'ndan

bakmak yerine

sadece kendi yarattığım bir şey gibi size

bakabildiğimdendir,

var olmanın bilinçliliğini ezdiğimde,

ayyaşın tökezlediği halı

ya da çingenelerin çaldığı beş para etmez bir

paspas gibi.

ama işte Tütüncü Dükkanı'nın sahibi kapıya çıktı

öylece duruyor.

cansıkıcı bir boyun eğmişlikle bakarım ona,

yarı yarıya ulaşılmaz bir ruhun sıkıntısıyla

birlikte.

o da ölecek, ben de öleceğim...

o tabelasını bırakacak geride, bense şiirlerimi,

nihayetinde onun da izi kalmayacak, benim

şiirlerimin de.

bunu belirleyen cadde de ölecek en nihayetinde,

neticede şiirlerimi yazdığım dilde.

ardından bu dolanıp duran gezegen de,

bütün bunların hepsi olduktan sonra ölecek!

diğer güneş sistemlerindeki başka gezegenlerde

bize benzer bir şeyler,

şiir gibi bir şeyler yazmaya,

tabela gibi bir şeyin altında hayata devam

edecekler.

mutlaka biri diğeriyle karşılaşır.

daima bir şey diğeri kadar yararsızdır elbette.

imkansız, gerçeklik kadar aptalcadır.

daima iç gizem, yüzeyde uyuyan gizemlilik kadar

gerçektir.

mutlaka bu ya da daima o

ya da ne biri ne de diğeri.

ama Tütüncü Dükkanı'na adamın biri girmiştir

(tütün almaya mı?)

ve makul gerçeklik aniden çarpar beni,

sandalyemden şöyle bir doğrulurum -nerjik,

kati, insanca-

ve bu dizeleri, aksini söylesemde, yazmaya...

bir sigara yakarım onları ayzmayı düşünürken

ve o sigarada, bütün o düşündüklerimin

özgürlüğünün tadını alırım.

gözlerim dumanı izler

kendi izimmiş gibi.

ve zevklenirim o hassa ve en uygun anda

tüm düşüncelerden kurtuluş

ve tam hissedilemeyenlerin metafizik

uyanıklığıyla.

şöyle bir kaykılırım sandalyede

tüttürmeyi sürdürerek.

kader izin verdiği sürece

tüttürmeye devam edeceğim.

(şu benim çamaşırcı olan kadının kızıyla

evlenseydim, belki mutlu olacaktım.)

sandalyeden kalkar, pencereye giderim.

adam Tütüncü Dükkanı'ndan çıkmıştır

(bozuklukları mı cebine koymaktadır?)

hah, tanıdım onu: hiç de metafizik olmayan

Esteves bu.

(tütüncü kapıya çıkmıştır.)

ilahi bir dürtü altındaymışcasına

Esteves döner ve beni görür,

bir selam sarkıtır,

ben de "Merhaba Esteves diye bağırırım

ve evren

ümitlerin, ideallerin olmadığı yerine çekilir

ve Tütüncü gülümser.

Fernando PESSOA -Alvaro De CAMPOS imzasıyla.-

çeviri: Adnan ÖZER

kaynak: Fernando PESSOA / 20.Yüzyılın Yalnızı, Everest yayınları

yalole yalale

yalole yuyale

-buda anonim bi şarkı galiba -

sanırım sizin kabileye ait