Zamana ve karanlığa dair...

Meshe zamanın merkezidir.O otuz yıl yeryüzünde yaşadı ve yaşamında öyle bir an geldi ki birden her şeyi berrak bir şekilde gördü ve bundan sonra Görme yaşamın merkezine düşsün diye otuz yıl daha yaşadı yeryüzünde.Ve Görme öncesi tüm çağlar Zamanın Merkezine düşen Görme’den sonra gelen tüm çağlar kadar uzundu.Ve bu merkezde geçmiş zaman yoktur,gelecek zaman yoktur,Olmuş değildir,olacak değildir,Olmaktır.Hepsi budur.

Hiçbir şey yoktur ki görülmesin.

Sheney’in yoksulu gelip Meshe’ye ağladı.Teninden olma çocuklarına verecek bir lokma yiyeceği bile yoktu.Toplayacağı hasadı yoktu.Çünkü yağmur tohumları çürütmüştü ve tüm ocak halkı açlıktan kırılıyordu.Meshe dedi ki:”Tuerresh’in taşlıklarını kaz,orada gümüş ve değerli taşlardan bir define bulacaksın;bir kralın onu gömdüğünü görüyorum çünkü,on bin yıl önce,bir komşu ülke kralı kendisine kan güdüyordu.”

Sheney’in yoksulu Tuerresh’in taşlıklarını kazdı ve Meshe’nin gösterdiği yerde çok eskiden kalma bir yığın elmas buldu,bunu görünce sevinçle haykırdı.Ama yanında duran Meshe bunun görünce ağlamaya başladı ve dedi ki,”Bir adamın bu işlemeli taşlardan biri için ocak kardeşini öldürdüğünü görüyorum.Bundan on bin yıl sonra,öldürülen adamın kemikleri definenin durduğu bu mezara gömülecek.Ey Sheneyli,senin mezarının nerede olduğunu da biliyorum;seni orada yatarken görüyorum.”

Her adamın yaşamı Zamanın Merkezindedir,çünkü her şey Meshe’nin Görünüşünde görülmüştür ve her şey onun Gözündedir.

Bizler onun Gözünün bebekleriyiz.Bizim yaptığımız onun Görmesidir:Bizim varlığımız onun Bilmesidir.

Yüz mil uzunluğunda,yüz mil genişliğindeki Omen Ormanı’nın yüreğinde bir hemmen ağacı vardı,kocamış,yüce bir ağaçtı,yüz dalı,her dalında bin sürgünü,her sürgününde yüz yaprağı vardı.Kök salmış varlığıyla ağaç şöyle dedi:”Bütün yapraklarım görülüyor,bir tek bu karanlıkta duran diğerlerinin gölgesinde kalıyor.Bu tek yaprağı kendime saklıyorum.Yapraklarımın karanlığında kim görecek onu?Ve kim bunları tek tek sayacak?”

Meshe’nin yolu Omen Ormanı’na düşmüştü ve o ağaçtan o tek yaprağı kopardı.

Güz fırtınalarında yere düşen tek bir yağmur damlası bile yoktur ki daha önce düşen bir yağmur damlası ile aynı olsun.Ve tüm yılların tüm güzlerinde yağmur yağmıştır,yağmaktadır ve yağacaktır.Meshe her bir damlayı,nereye düştüğünü,düşmekte olduğunu ve düşeceğini gördü.

Bütün yıldızlar Meshe’nin Gözündedir ve yıldızların arasındaki karanlıklar,Meshe’nin Gözündedir:Ve hepsi de ışıl ışıldır.

Short Lordu’nun Soru’sunu cevaplarken,Görme anında Meshe tüm göğü tek bir güneşmiş gibi gördü.Yerin üstünde ve altında tüm gökküre güneşin yüzeyi gibi parlaktı ve karanlık yoktu.Olmuşu değil,olacağı değil,olanı gördü.Kaçışan ve ışıklarını alıp götüren yıldızlar hep onun gözündeydiler ve tüm ışıkları o anda parlıyordu.”

Karanlık,yalnızca gördüğünü sanan,ama görmeyen ölümlü gözde vardır.Meshe’nin görüşünde karanlık yoktur.

Bu yüzden karanlığa seslenenler(Handdarata)küçümsenir ve Meshe’nin ağzından tükürülür.Çünkü onlar olmayanı adlandırır,ona Kaynak ya da Son derler.

Köken yoktur,son yoktur,her şey Zamanın Merkezindedir.Geceleyin düşen tek bir yağmur damlasını yansıtırlar.Karanlık yoktur,ölüm yoktur.Çünkü her şey An’ın ışığındadır ve sonu,başlangıcı birdir.

Bir merkez,bir görme,bir yasa,bir ışık.Meshe’nin Gözüne bak şimdi!

Alıntıdır.

Ursula K. Le Guin'in "Karanlığın Sol Eli"nden sanıyorum? Bu bölüme uygun mu bilemiyorum, bir mitolojik söylem olsa da bir şey değişmezdi gerçi, çok güzel..

Evet.özellikle kaynak belirtmek istemedim.bu bölümü hep kitaptan ayrı algılamışımdır.

Bence de olağanüstü.