2012 ve İnsanlığın Kaderi: Dünyanın sonu mu yoksa bilinç devrimi mi?

2012 ve İnsanlığın Kaderi:

Dünyanın sonu mu yoksa bilinç devrimi mi?

Stanislav Grof, M.D.

Çeviren: Nurhan Gevrek

Jose Arguelles’ in “Maya Faktörü: Teknolojinin Ötesindeki Yol” kitabının basımı, M.Ö.11 Ağustos 3114’te başlayıp M.S. 21 Aralık 2012’de sona eren Maya Takvimi ile ilgili eski kehanete geniş kitlelerin dikkatini çekmiş ve sonrasında bu olay pek çok makale, kitap, konferans ve “2012” adlı bir filme de konu olmuştur. Büyük Devrenin sonuna dair benzer kehanetlere, Hopiler, Navajolar, Çerokiler, Apaçiler, Iroquois Konfederasyonu, eski Mısırlılar, Kabalistler, Esseniler, Peru’nun Quero yaşlıları, Dogon Kabilesi ve Avusturalya Aborijinleri gibi pek çok kültürel ve dini grupta da rastlanabilmektedir.

Birkaç istisna dışında, kozmik devrenin sonuyla; beşinci dünyayla ilgili Maya kehaneti muhafazakar hristiyanların yorumladığı (ya da yanlış yorumladığı) apokalips terimine benzer şekilde insanlığın ve maddi dünyanın fiziksel olarak yıkımı (destruction) şeklinde algılanmıştır. Öyle ki, milyonlarca Amerikalı Hristiyan bu küresel yıkım sırasında kendilerinden geçeceklerine ve İsa ile bir olacaklarına inanmaktadırlar. Bu şekilde düşünen insanlar apokalips (Yünanca Apokalypsis) teriminin orijinal ve gerçek anlamının “yıkım” değil, “örtüyü açmak”, “açığa çıkarmak” olduğu gerçeğinin farkında değillerdir. Bu durum insanlığın büyük bir çoğunluğundan gizli tutulan bazı sırların belirli seçkin kişilere açıklanmış olması ile ilgilidir. Bu sözcüğün yanlış yorumlanmasına muhtemelen, “devrin sonunda açığa çıkış” anlamına gelen “apokalypsis eschaton” ifadesi neden olmuştur.

Bu makalenin amacı, söz konusu maya kehanetine radikal bir şekilde farklı ve daha iyimser bir yorum getirmektir. Yani şu an tanık olduğumuz dizginlenemez bir şiddet, doyumsuz bir açgözlülük, değerlerin egoistçe hiyerarşisi, bozulan kurum ve kuruluşlar, dinler arasında uzlaşmanın mümkün olmadığı, savaşların egemen olduğu bir dünyanın sona erişi. Bu maya kehaneti maddi dünyanın fiziksel yıkımını ön görmek yerine, ölüme, tekrardoğuşa ve insanlığın büyük içsel dönüşümüne atıfta bulunmuş olabilir. Bu fikri incelemek için iki önemli soruyu yanıtlamak zorundayız. Birincisi, eski Mayalar nasıl olup da binlerce yıl önce, 21. yüzyılda insanlığın içinde bulunacağı durumu tahmin edebilmişlerdi? Ve ikincisi, modern toplumun, özellikle de endüstriyel uygarlığın büyük bir psikospiritüel dönüşümün eşiğinde olduğuna dair belirtiler görülmekte midir?

2012 kış gündönümü ile ilgili Maya kehaneti önemli bir astronomik boyuta sahiptir. 2000 yıl önce eski Mayalar çok derin bir galaktik kozmoloji formüle etmişlerdi. Gökyüzünün mükemmel gözlemcileri olarak Mayalar, kış gündönümü durumunda güneşin yavaş bir şekilde galaktik yörünge ile aynı hizaya doğru kaymakta olduğunu farkettiler.

Bu hareket “presesyon” diye adlandırılan; dünyanın yörünge ekseninin yalpalanmasından kaynaklanmaktadır. Mayalar kozmik oranlardaki büyük değişimlerin solar/galaktik hizalanmalar esnasında olduğu sonucuna varmışlardır. Bu durum ekinoksun 12 zodyak burcunun tümünü dolaşması için gereken süre olan 25.920 yılda bir gerçekleşmektedir. C. G. Jung “Aion” adlı kitabında ve diğer makalelerinde ilkbahar ekinoksu noktasının yıldızlar zodyağında bir takım yıldızı geçme süresi (yaklaşık 2160 yıl) için “Platonik Ay” terimini; tüm zodyak döngüsünü tamamlama süresi için ise “Platonik Yıl” terimini kullanmıştır.

Klasik öncesi Maya kültürünün İzapa Medeniyeti olarak adlandırılan astronomları 13 baktundan oluşan maya takvimini kozmik hizalanmanın maksimuma çıkacağı zaman olan M.S. 2012 Aralık ayını hedef alacak biçimde oluşturmuşlardır. Eski Mayaların kültürel mirası, oyma gliflerin içinde yer alan taş anıtları ve bu kutlu hizalanma olayına ilişkin kehanet ile ilgili resimleri içermektedir.

Son elli yıldır benim ilgi alanım olağandışı bilinç hallerinin araştırılması ya da daha spesifik şekilde ifade etmek gerekirse, bu hallerin önemli bir alt kategorisi olarak “holotropik” terimi ile adlandırdığım hallerdir. Bu bileşik kelime, harfi harfine “bütünlüğe doğru yönelmiş olmak” ya da “bütünlük yönünde ilerlemek” (Yunanca holos bütün, trepein ise bir şeye doğru ya da onun yönünde hareket etmek demektir.) anlamına gelmektedir. Bu haller çömez şamanların ilk inisiyasyon törenlerinde deneyimledikleri ve daha sonra da kendi danışanlarına uyguladıkları hallerdir. Kadim ve Yerli kültürler bu halleri geçiş ayinlerinde ve şifa törenlerinde kullanmışlardır. Çağlar boyu mistikler ve inisiyeler tarafından da ölüm ve tekrardoğuş hakkındaki kadim gizemlerde tarif edilmişlerdir. Dünyanın büyük dinleri Hinduizm, Budizm, Taoizm, İslamiyet, Yahudilik ve Hristiyanlıkta da bu halleri meydana getiren çeşitli yöntemlere yer verilmiştir.

Daha az belirgin olup biraz daha fazla açıklamayı gerekli kılan konu, holotropik hallerden elde edilen deneyimlerin ve gözlemlerin maya kehaneti sorununa neden ve nasıl yeni bir ışık tutabileceği konusudur. Bu konudaki anahtar görüşe göre güçlü bilinç genişletici prosedürler (kutsal teknolojiler) maya kültüründe bütüncül ve asli bir rol oynamıştır. Mayaların taş anıtlarında, heykellerinde ve seramiklerinde, Meksika peyote kaktüslerini (Lophophora williamsii), sihirli mantarları (meksika psilosibi ya da kızılderililerce Xibalba okoks veya teonanakat olarak bilinen seorulesenler) ve Toad Bufo Marinus’un cilt salgılarını kullandıklarına ait pek çok resimli kanıta sahibiz. Ayrıca İspanyollar öncesi dönemde Orta Amerika’da kullanılan diğer bitkiler yerliler tarafından ololiukui olarak bilinen sabah ışığı tohumları (Ipomoea violacea), kahinin adaçayı olarak da bilinen Salvia Divinatorum, yabani tütün (Nicotiana rustica) ve balştır. (Lonchocarpus longistylus ağacı ve baldan yapılan damıtılmış bir içecek).

Özellikle Mayaların kullandığı güçlü bir zihin değiştirici yöntem çakmak taşı, obsidyen ya da sivri kemiklerle dili, kulak memelerini ve üreme organlarını yaralayarak büyük miktarda kan akıtma tekniğidir. Kan akıtma ritüeli biyolojik ölümden önce normalde erişilmesi mümkün olmayan deneysel bir alanın açılmasını sağlamıştır. Mayalar yılan sembolünü kan kaybı ve şok ile yaşanan deneyimler için kullanmışlardır. Bu sembol insanların gündelik dünyası ile doğaüstü alemlere ait vizyonlarda görülmesi beklenen tanrıların ve kutsal atalarının dünyası arasındaki bağlantıyı temsil etmektedir. Sivri kemikler çok büyük bir güce sahip olan kutsal bir obje olarak görülmekte ve Delici Tanrı formunda kişileştirilmekteydiler

Bu “kutsal teknolojilerin” Maya kültüründe sahip olduğu olağanüstü önemden yola çıkarak onların etkisi ile görülebilmiş vizyonların, 2012 hakkındaki kehanete ilham kaynağı olduğu ve onun ortaya konmasında önemli rol oynadığını söylemek oldukça makul olacaktır. Bu kehanete modern bilinç araştırmalarının buluşları doğrultusunda bakmak son derece uygundur.

Holotropik bilinç hallerinde, gündelik imgeleme sınırlarımızın çok ötesinde bir büyüklüğe sahip kozmik zeka tarafından tasarlanmış olan evrenin master planı ile ilgili çok derin bilgiler elde edilmesi mümkündür. Psikedelik halleri deneyimleyen bireyler; ben de dahil; çoğunlukla Kozmos’un yaratıcı dinamikleri ile ilgili çok derin ve aydınlatıcı içgörüler elde ettiklerini ifade etmişlerdir. Daha spesifik olarak ifade etmek gerekirse, psikedeliklerin öncülerinden olan Terrence McKenna, John Major Jenkins’ in “Maya Kozmogenetiği 2012” adlı kitabına yazdığı önsözde mantar seanslarında 2012 ile ilgili içgörüler elde ettiğini belirtmiştir.

Bu şekilde aydınlatıcı kozmik vizyonlar edinen bireyler, maddi dünyada olan şeylerin gündelik bilincimizle ulaşılamayan bir gerçeklik boyutunda var olan arşetipik ilkeler, varlıklar ve olaylar tarafından biçimlendirildiğini ve onlar tarafından bilgilendirildiğini anlamışlardır. Aynı zamanda arşetipik dünyanın dinamiklerinin gezegenlerin hareketleri, açısal ilişkileri ve yıldızlara göre konumları ile sistematik korelasyon içinde olduğunu da anlamışlardır. Bu astrolojiye, onun kaynağına ve büyük önemine ilişkin olarak da tamamen yeni bir anlayışın doğmasına yol açmıştır. Astrolojinin kaynağının, gök cisimleri ve dünyadaki olaylar arasındaki ilişkiler hakkındaki bireysel gözlemlerin birikimi değil, kozmosun çalışmasına yönelik küresel kapsayıcı vizyonlar olduğu açık bir hale gelmiştir. Richard Tarnas, 30 yıldan uzun süredir arşetipik dünya, göksel dinamikler ve psikolojik ve tarihi süreçler arasındaki bağlantılarla ilgili etkileyici ve inandırıcı kanıtlar elde etmiş ve bunları, paradigmaları yıkan kitabı “Kozmos ve Psişe”de (Cosmos and Psyche) sunmuştur. Rick’in astrolojik araştırmaları öncelikli olarak gezegenlerin hareketleri arasındaki ilişkilere yoğunlaşmaktadır, ancak aynı zamanda sabit yıldızlara büyük önem veren astrolojik sistemler de vardır. Holotropik hallerde yaşanan deneyimler de aynı şekilde açıklayıcı anlayışlar sağlayabilir.

Holotropik hallerde yaşanan deneyimlerin önemli bir yanı lineer zamanı aşması ve evrendeki olayları kozmik astronomik bir ölçekten görmeyi mümkün kılmasıdır. Tüm ihtişamına rağmen, uzun zamanı kapsayan Maya takvimi ya da diğer adıyla büyük veya platonik yıl takvimi vizyoner deneyimlerden ilham alan çeşitli bilgilerle karşılaştırıldığında çok mütevazi kalmaktadır. Bunlara örnek olarak, evrenin yaşının milyarlarca yıl olarak hesaplandığı Tantrik bilimi (modern kozmologların tahminine yakın bir sayıdır) ya da Hindu dini ve mitolojisinde yer alan milyarlarca yıllık Kalpa’lar veya Brahman Günü gibi kavramları verebiliriz. Eski Mayalı kahinlerin vizyonları kutsal teknolojilerin de sayesinde gelecekteki yüzyıllara kolayca ulaşabilmekteydi.

Galaktik hizalanma ile ilgili maya kehaneti astrolojik gözlemler ve astrolojik tahminler ile sınırlı değildir. Bu, mitolojiyle; C.G Jung’un ifadesi ile, kolektif bilincin arşetip alanıyla yakından bağlantılıdır. Örneğin, Mayalı kahinler Aralık gündönümü güneşine “Kozmik Baba” ve samanyoluna da “Kozmik Ana” demişlerdir. Galaksinin merkezini; modern astronominin dev bir kara delik yerleştirdiği alanı; onun yaratıcı ve yok edici rahmi olarak görmüşlerdir. Galaktik hizalanma zamanı da böylelikle kozmik hieros gamos, yani dişil ve erilin kutsal evliliği olarak görülmüştür.

2012 yılında, güneş, Samanyolu boyunca uzanan ve ışığı ikiye bölünmüş bir kozmik bulut olan büyük kara yarığın kenarına kadar gelmiş olacaktır. Mayalar bu kara yarığı Xibalba Be (ruhlar diyarına açılan yol) diye adlandırırlardı ve onu bir doğum ve ölüm; ölüm ve doğum yeri olarak görürlerdi. Onlar için o, Kozmik Ana Kreatrix’in 2012 yılında Aralık gündönümü güneşinin yeniden doğacağı doğum kanalıydı. Aynı zamanda da ölüm yeriydi, çünkü ruhlar diyarına; ölülerin ve doğmamışların dünyasına; açılan kapıydı.

Açıktır ki, bu tanımlamalar Mayaların gökyüzüne dair günlük hayal güçleri ve imajinasyonlarının ürünü değildi, bunlar Mayaların arşetipik dünya, gezegenler ve süreçler hakkındaki çok derin doğrudan kavrayışlarının ürünüydü. Maya kehanetinin Kahraman İkizler Hunahpu ve Xbalanque’nın hikayesi ile de mitolojik olarak bağlantısı vardı. Hikayeye göre ikizler ölü tanrılar tarafından ruhlar diyarı Xibalba’ya top oyunu oynamaya davet edilirler. Xibalba Tanrıları onları pek çok işkencelerden geçirir ve kardeşler bunların hepsinin üstesinden gelirler, sonunda ölürler ve güneş ve ay olarak yeniden doğarlar (bazı anlatımlara göre Güneş ve Venüs olarak) Hikayenin konumuzla özellikle ilgili olan kısmı ikizlerin iblis kuş Vucub-Caquix (Yedi Papağan) ile olan savaşıdır. O kendisini daha önce yaratılmış olan dünya ve günümüz dünyası arasındaki alacakaranlık dünyanın güneşi ve ayı olarak gören kibirli, bencil ve itici bir hükümdardır. Döngünün sonunda baskın hale gelen ego arşetipinin bir temsilcisi olarak görülmektedir. Yedi Papağanın Yeni Ahitte yer alan zamanın sonu hükümdarı, canavar ya da deccal ile arşetipik bir parelleliği vardır.

Hunahpu ve Xbalanque yedi papağanı yenmiş, dişlerini sökmüş, (şiddet aracı) zenginliğini ve gücünü ondan almışlardır. Bunu yaparak, kişiye ait olmayan holistik ilahi bilinci temsil eden, tüm varlıkları önemseyen, politik kararları gelecek nesillere göre (Amerikalı yerlilerinin deyimi ile, sonraki yedi nesli nasıl etkileyeceğini dikkate alarak) veren adil bir hükümdar olan babalarının, Tek Hunahpu’nun dirilişini sağlamışlardır.

Holotropik hallerin araştırılması; psikedelik (hayal gördüren) terapi, holotropik nefes çalışması ve ruhsal yetenekleri olan insanlarla çalışmalar mitoloji anlayışına büyük katıkılarda bulunmuştur. Mitler genellikle modern kurgu yazarlarının hikayelerindekine benzer şekilde insan fantezisi ve imajinasyonunun ürünü olarak değerlendirilmiştir. J.G Jung ve Joseph Campbell’in çalışması mitolojiye radikal yeni bir anlayış getirmiştir. Bu iki düşünüre göre, mitler varolmayan ülkelerdeki hayali kahramanların kurgu hikayeleri, bireylerin uydurduğu fanteziler değildirler. Aksine, mitler insanlığın kolektif bilinçdışından kaynaklanan ve Jung’un arşetip olarak adlandırdığı, fiziğin ve kozmozun ilksel düzenleyici prensiplerinin tezahürleridir.

Arşetipler bireysel zihin (psişe) ve onun daha derin süreçleri aracılığıyla kendilerini gösterirler, ancak insan beyninden kaynaklanmamaktadırlar ve insan beyninin ürünü değildirler. Bireysel zihinle ilgilidirler ve onun yönetici ilkeleri olarak çalışırlar. Holotropik hallerde arşetipik dünya maddi dünya kadar gerçekçi, otantik hatta daha fazlası olarak deneyimlenebilir. Arşetipik şekiller ve alanlar içeren kişilikötesi deneyimleri insan hayalgücünün hayali ürünlerinden ayırt etmek için Jungcular bu alanı imajinatif olarak adlandırmaktadırlar.

Mundus imaginalis terimini ilk kez kullanan Fransız bilgin, filozof ve mistik Henri Corbin, bu konuda İslami mistik edebiyat çalışmalarından ilham almıştır. İslami teozoflar imajinatif dünyayı, duyusal dünyada var olan her şeyin bir benzeri “alam a mithal”i yani onu geleneksel İslam coğrafyasının bölgeleri olan “yedi iklimler”den ayıracak bir “sekizinci iklim”i olacak şekilde tanımlamışlardır. İmajinatif dünya uzantı ve boyutlar, formlar ve renkler içermektedir, ancak bunlar bizim fiziksel nesneler gibi duyularımızla algılanamamaktadır. Bunun yanı sıra, bu diyar duyularımızca algılanan maddi dünyada olduğu gibi varlıkbilimsel olarak gerçek ve diğer insanlarca genel kabul gören doğrulara da uygundur.

Arşetipler mitsel kişileştirmeler olarak ya da çeşitli kültürlerde var olan belirli ilahlar olarak da görülebilen zamansız özlerdir, kozmik yönetim ilkeleridir. Maya mitolojisindeki kişiler; Hunahpu, Xbalanque, ve babaları Tek Hunahpu, Yedi Macaw, Quetzalcoatl (Kukulcan), ve diğerleri diğer kültürlere ait olanlar da varlıkbilimsel olarak gerçektir ve holotropik haller deneyimleyen bireyler tarafından doğrudan algılanabilmektedirler. John Major Jenkins’in belirtiği gibi, Giorgio de Santillana ve Hertha von Dechend, arşetiplerin anlaşılmasına, Maya kehanetinin önemli bir diğer boyutuna katkıda bulunmuştır. “Hamlet’in Değirmeni” (Hamlet’s Mill) adlı kitapta mitler ve astronomik süreçler hakkındaki derin bağlantıları tarif etmişlerdir.

1948 yılında, dünyanın çeşitli kültürlerlerine ait mitolojiler üzerinde uzun yıllar çalıştıktan sonra, Joseph Campbell, sonraki onlarca yıl boyunca bu alandaki araştırmaları ve anlayışları derinden etkileyen, çığır açan kitabı “Binlerce Yüzü Olan Kahraman”ı (The Hero with a Thousand Faces) yayımlamıştır. Dünyanın çeşitli yerlerinden geniş bir spektrumdaki mitleri inceleyerek Campbell hepsinin evrensel arşetipik bir formülü, kendi tabiriyle monomiti içerdiğini keşfetmiştir. Bu kahraman hikayelerinde, erkek ya da dişi kahraman yerini yurdunu terk eder ya da dışarıdan etkilerle zorla yurdundan koparılır, sonrasında fantastik maceralardan ve psikospiritüel ölüm ve doğum ile sonuçlanan çilelerden sonra, toplumuna radikal bir şekilde değişmiş olarak, aydınlanmış, aşmış bir birey olarak; bir şifacı, bir kahin ya da büyük bir ruhsal öğretmen olarak geri döner. Campbell’in ifadesi ile kahramanın yolculuğunun basit fomülü şu şekilde özetlenebilir: “Bir kahraman sıradan bir dünyadan olağanüstü harikaların olduğu bir bölgeye gitme cesaretinde bulunur. Müthiş güçler işin içine dahil olur ve kesin bir zafer kazanılır. Kahraman bu gizemli maceradan yurdundaki insanlara nimetler sunabilecek bir güçle geri döner.”

Campbell’in araştırmacı ve keskin zekası bu mitin zaman ve mekanlar boyunca devam eden evrenselliğini kavramanın ötesine gitmiştir. Merakı onu mitleri neyin evrensel hale getirdiği sorusunu yöneltmeye itmiştir. Tüm zamanlara ve ülkelere ait kültürler diğer yönlerden birbirinden farklılaşırkan nasıl olur da kahramanın yolculuğu teması hepsine hitap edebilmektedir?

Campbell’ın cevabı parlak içgörülerin basitliğini ve kesin mantığını içerir; kahramanın yolculuğu monomiti bilinçdışı zihin, bilinç düzeyine çıktığında tüm insanların deneyimleyebileceği dönüşüm anına ait bir tasarıdır. Kahramanın yolculuğu bir bireyin esaslı dönüşüm zamanları süresince içinden geçmesi gereken deneyimsel bölgeden başka bir şey değildir. Mayaların kahraman ikizler hikayesi Campbell’in kahramanın yolculuğu hikayesine klasik bir örnektir. Holotropik hallerde deneyimleyebileceğimiz arşetipik motiflerin geniş bir yelpazesini içermektedir.

Joseph Campbell’ın “Kahramanın Yolculuğu” teması bizi ikinci soru ile karşı karşıya getirmektedir; “Maya kehaneti, fiziksel tahribata ve dünyanın sonuna işaret etmiyor, bunun yerine, Campbell’ın bireysel ölçekte tarif ettiği ile kıyaslanabilecek esaslı, kollektif bir psikospiritüel ölüm ve doğuma işaret ediyorsa, bu içsel dönüşümün mümkün olduğu ya da hali hazırda gerçekleşiyor olduğu ile ilgili belirtiler mevcut mudur?”

Bu soruya yaklaşımım sadece; psikedelik terapi, holotropik nefes çalışmaları, ani psikospiritüel kriz (spiritüel acil durumlar) gibi holotropik bilinç hallerini yaşamış binlerce bireyin deneyimlerinden değil, bu hallerin fazlasıyla kişisel olarak deneyimlenmesinden kaynaklanmaktadır. Bu tartışmaya kendi psikedelik seanslarımdan birinin deneysel sonucunu aktararak başlamak istiyorum. Bu bana holotropik hallerde nadiren ortaya çıkan bir motif olan ve konferansımızın başlığı ile özellikle ilgisi olan, “apokalips” arşetipi hakkında derin bir içgörü sağlamıştır.

Seansta 50 dakika içersinde, bedenimin aşağı kısmında güçlü bir aktivasyon hissettim. Pelvis bölgem, çok büyük oranda enerji sarsılmalarla dışarı çıkıyormuş gibi titreşim halindeydi. Bir noktada; bu boşalan enerji beni sarhoş edici bu çılgınlıktan yaratıcılık ve yok ediciliğin dönen girdabına götürdü. Bu devasa fırtınanın merkezinde ilksel güçler son kozmik dans gibi görünen dansı yapan 4 dev herkül figürü olarak ortaya çıktılar. Baskın Moğol özelliklerine sahiptiler; çıkık elmacık kemikleri, çekik gözler, geniş örgülü atkuyruğu ile süslenmiş temiz traşlı kafalar. Çılgın bir dans ile dönerek tırpan ya da L-şekilli palalara benzeyen büyük silahlarını sallıyorlardı, bu dörtlü bir araya geldiklerinde hızlıca dönen bir gamalı haç meydana getiriyorlardı. Sezgisel olarak anladım ki, bu muazzam arşetipik sahne yaratıcılık sürecinin başlangıcı ve ruhsal yolculuğun son basamağı ile ilişkiliydi.

Kozmogenetik süreçte, (ilksel birlikten, çoğulluk dünyalarına olan harekette) palaların bıçağı, kozmik bilinç ve yaratıcı enerjinin birleşik alanını sayısız bireysel birime ayıran gücü temsil etmektedir. Ruhsal yolculuk ile bağlantılı olarak, bu durum kişinin bilinci ayrılığı ve çoğulluğu aştığı, ve ilk farklılaşmamış birlik haline ulaştığı aşamayı temsil eder. Bu sürecin yönü, bıçakların saat yönüne ve saat yönünün tersine dönüşleri ile ilişkili gibi görünmektedir. Maddi dünyaya uyarlandığında, bu arşetipik motif, büyüme ve gelişme (bir organizmaya dönüşen döllenmiş yumurta ya da tohum) ya da kalıpların yok edilmesidir. (savaşlar, doğal afetler, çöküşler). Sonrasında deneyim hayal edilemeyecek derecede panaromik yok oluş sahnelerine dönüşmüştür. Volkanik patlamalar, depremler, çarpışan meteorlar, orman yangınları, seller ve gelgit dalgaları gibi doğal afet vizyonları; yanan şehirler, devrilen büyük gökdelenler, toplu ölümler ve savaş korkuları ile birlikte yer almaktadır. Toplu yok etme dalgasının önünde dünyanın sonunu temsil eden 4 ürkütücü arşetipik imge mevcuttu. Farkına vardım ki, onlar Apokalipsin 4 atlısıydı. (veba, savaş, açlık ve ölüm). Pelvis bölgemde devam eden titreşimler ve sarsılmalar bu meşum atlıların hareketi ile senkronize hale geldi ve ben de dansa katıldım, onlardan biri olarak, ya da muhemelen bir seferde hepsi birden olarak, kendi benliğimi bir kenara bırakarak…

Sahnede aniden bir değişim meydana geldi, ve Platon’un “Cumhuriyet” adlı eserindeki mağaraya ait bir vizyon gözümün önüne geldi. Bu eserinde Platon tüm hayatlarını zincirlenmiş bir şekilde bir mağarada, boş bir duvara bakarak geçiren insanları anlatır. Mağara girişinden geçen şeylerin duvara yansıyan gölgelerini görmektedirler. Platona göre mahkumlar, gerçeği gölgeler olarak görmektedir. Aydınlanmış filozof, gerçekliğin doğru formunun mahkumlar tarafından görülen gölgelerden farklı olduğunu, duvardaki gölgelerin birer ilüzyon olduğunu anlayarak bu ilüzyondan özgürleşmiş mahkumlar gibidirler. Bunu, maddi dünyanın “şey” ler tarafından değil, kozmik bilinç tarafından deneyimin sonsuz karmaşık ve sofistike orkestrasyonu ile yaratıldığının keskin ve ikna edici kavrayışı takip eder. Bu “Kozmik İlüzyon Maya” tarafından yaratılan; Hinduların “Lila” diye adlandırdığı ilahi bir oyundur.

Seansın son büyük sahnesi, kişileştirilmiş evrensel prensiplerin; arşetiplerin, karmaşık bir etkileşimi ile fenomen dünyası yanılsamasını yaratan kozmik aktörlerin geçiş törenini içeren muhteşem, gösterişli bir tiyatro sahnesiydi. Farklı yüzleri, boyutları ve düzeyleri olan çok yönlü, değişken şahsiyetlerdi. Yani onları gözlemlediğim sürece holografik, grift şekilde birbirinin içine giren ve form değiştiren yapılardı. Her biri, aynı anda kendi fonksiyonunun özünü ve madde dünyasının somut tezahürlerini temsil etmekteydi. İlüzyon dünyasını sembolize eden gizemli eterik prensip “Maya”, ölümsüz dişiyi sembolize eden “Anima”, savaş ve saldırganlığı temsil eden “Mars” benzeri bir kişilik, tüm çağlar boyunca devam eden cinsel, romantik dramaları temsil eden “Aşıklar”, “Yargıç”ın asil figürü, İçe kapanık “Hermit”, güvenilmez “Trickster”, ve daha birçokları…

Sahneden geçerlerken sanki evrenin ilahi oyunundaki yıldız performansları için takdir bekler gibi hepsi benim olduğum yöne doğru selam verdiler.