Topal Kırkayak Oluşturma zamanı: Kasım 24, 2012 Paylaş Oluşturma zamanı: Kasım 24, 2012 http://img03.blogcu.com/images/d/i/l/dilekakin/8a875a67643a35066c3b0fe2be2ec5b3_1277893404.jpg Fotoğraf: Umay Umay ' Sevdiğim şiirleri unuttum, sevdiğim şehirleri terk ettim ve sevdiğim şairler öldüler. Bilmediğim bir neden olmalı, burada olmam için... ' Notalarını kaybetmiş şarkılardan, dizeleri yitmiş şiirlerden geliyordum. Sesszliğimi alnına dayayıp, tehditler savurduğum çığlıklardan dönerken, bilincin altına hayati şantajlarla yatırılmış ölümlerin rahminden düş'tüm. Kanadım, kendi kanımı emdim, kanımı yüzünüze tükürürken dua diye okuduğum lânetlerdi. Gelmişinize, geçmişinize söverken, küfrüm Tanrı'mdı oku diyen; taptım. Canınıza okudum! Her an biraz daha ölmek miydi hayat? - Tanrı'm ol dedin, öldüm! Ben seni yanlış anladım. Dudaklarında neşter izinden bozma tebessümlere soyunmuş, çıplak, arsız, yeni yetme cesetlere dokundum! Kendi kendini becerenlerin orgazm çığlıklarının kucağında büyüttüğüm bir çocuğa ağlarken, sözlerimden damlayan lânetlenmiş yaşamların ölü spermlerinden arınamadım. Yürüyüşe çıktığım dikenli yollarda koşmak mıydı yazgı? Ben böyle yazının ta dibini silerim! - Tanrı'm, hiçbir oğlunun aramıza girmesine izin verme bu kez ve dürüst ol; bu yalnızlığı hak edecek ne yaptın? Salyaları akan insan kıyafetli sürüngenlerin arasına bırakılmış kabuğu sağlam içi çürük bir yem güdüsü saplanırken boğazıma... Bir zar, evet bir zar sarıp sarmalayan ve ar ve namus gibi yaftalara sarmalanmış ve ürkünç ve utandırıcı ve hayvani! - Akıl vermek gibi olmasın da Tanrı'm... Neden insanlığa dikmedin o zarı? Bakar anlardık, yırtıksa; ne mal olduğunu! Kabuğumu soyun, soyunurken üzerimdeki irinli cesetten... Ruhumu bağlayan kabuğu soyun! Yalnız yaralarımla Tanrı'nın gölgesinden kaçacağım. Yalanların arka sokaklarında güzel yüzlü, elleri tinerli gerçeklere sarıldım. Ayakları olmayan, hayat koşan; dudaksız adamlarla öpüştüm. Tanrı ellerinden kayıp düşmüş, Tanrı evlerine terkedilmiş şiirlerin annesiydim. Ölgün inançların pazarında ırzına geçilen sermayeydim, kendimle seviştim. Çok ****** tanıdım; çocukları arkadaşımdı, dostumdu, sevgilimdi, bir şeyimdi işte... Hiçbir ****** çocukluklarını görmedim! - İnancımı kaybettim, Tanrı'm! İnandır beni. Apoletleri düşerken vicdanın, şeytanı etten kemikten yaratan bedenlerce, ateşe verildiğinin şahidiyim, Tanrı'nın... Bu yük ne ağır, bu yük kimsenin cennetine göre değil, bu yük sığmıyor cehennemime! Kimin kitabı aklayacak siyahımı? Hangi kan döken emir, örtecek kanamamı? Tanrı'nın bana sunduğu ahlâksız bir teklifti; yaşamak... Kabul ettim ya da öyle sandım. Ki bazen insan, içindeki Tanrı'yı dahi bavulu elinde, kendinden uzaklaşırken yakalıyor, kırılıyor daha çok... Tanrı'm kırılma bana! Bir kitap daha yazsaydın, inanırdım! Tanrı gibi... Ben hep bir baba aradım; bana anne olabilecek... Bütün fahişeler annem olmak isterken ve bütün fahişelerin babam içindeyken... Sevdiğim insanları tanımak istemiyorum! Her sabah enseme çivi gibi çakılan soğuk nefeslerin intiharımı bekleyişiyle uyanıyorum. Ölümü sevişim yanıltmasın, daha değil... Hayat toplasan yazılacak iki şiir kadardı; bir geceydi, kirpiklerinden sallandığım imgelerden, ve yarı bele kadar sarktığım dizelerden bir şiir yazdım. Son şiirim, yazılmadı! Her uyandığımda bütün adamları öldürüyorum babam diye ve annem sanıyorum her kadını... Uyumalıyım şimdi, unutmalı ve asla uyanmamalı. - Uyut beni Tanrı'm, sonsuza! Beni kimsenin bulamayacağı bir yere, kendime gidiyorum. Ki kendim güzel bir kadın ölüsüdür, yaşamanın ne olduğunu en iyi O bilir. Adı sessizlik olan bir çocuk büyüteceğim; kırılgandır. Ses etmeyin, kırılır. ' Bilmediğim her şeyi biliyorum. ' Dilek Akın S'öz Geçmiş Alıntı Yorum bağlantısı Diğer sitelerde paylaş More sharing options...
Önerilen Mesajlar
Sohbete katıl
Şimdi mesaj yollayabilir ve daha sonra kayıt olabilirsiniz. Hesabınız varsa, şimdi giriş yaparak hesabınızla gönderebilirsiniz.