Sadist bir katilin günlüğü.

Sırf bu iş için aldığım topuklu kösele ayakkabıları giydim.Merdivenlerden çıkarken yaklaşan topuk sesleri,korkusunu birkaç kat daha arttıracaktı muhakkak.Her attığım adımda duyacağı sesler,kalbinin atışını daha da hızlandıracaktı.Tak tuk tak tuk...Onun kanında salgılanan adrenalin,benim kanımda salgılanacak olan endorfini tetikliyordu.Ben her basamağı çıkışımda,onun dudaklarının ucunda desibeli yükselen inlemeler,benim beynimde neşeli kahkahalara dönüşüyordu.Tak tuk tak tuk...

Bu korku dalgasını tetikleyen sadece topuklu kösele ayakkabılarımın çıkardığı ses değildi.Merdivenlerin trabzanlarına sürttüğüm metal sehpa da,endorfinimim miktarına katkıda bulunuyordu.Kulakları tırmalayan ince ve tiz bir ses...İç gıcıklayıcı...Ve korkutucu...

Yavaşça,topuklarımdan çıkan sesi vurgulayarak kurbanımın odasına girdim.Sandalyeye bağlanmış bir şekilde oturuyordu.Bir kolu serbestti.Serbest olan bu koldaki elin parmakları ise birbirine bağlıydı.Parmaklarını oynatması imkansızdı.Metal sehpayı önüne koydum.Arka cebimden keskin bir ekmek bıçağı çıkardım ve gözlerinin önünde dansettirdim.Faltaşına dönmüş gözleri benim ödüllerimden sadece birisiydi.Küçük bir teşvik ödülüydü sanki.Çok az b zaman zarfı içinde daha büyüklerini alacaktım.Bıçağın sapına uzun bir ip bağlamış,keskin ucuna da japon yapıştırıcısıyla kısa bir lastiğin ucunu yapıştırmıştım.Lastiğin diğer ucunuda bir ilmek yapıp boynuna geçirdim.Boynunda bir madalyon gibi sallanan ekmek bıçağı vardı şimdi.Gözlerinde ise benim enderfinim...Odanın bir köşesinde duran sıvı yağı aldım.Metal sehpanın üzerine iyice döktüm.Boşta duran sağ elini sehpanın üzerine koydum.Titreyen eli yağın üstünde adeta dansediyordu.Boynuna lastikle astığım bıçağı metal sehpaya kadar çektim.Bıçağın ucuyla boynu arasındaki lastik son haddine kadar gerildi.Bıçağın sapına baplı olan ipi kurbanımın yağlı,metal sehpa üzerine koyduğum elinin altına koydum.Kaderi ellerindeydi.İpin kaymasına izin verirse her şey biterdi.Mücadele etmek isterse,benim işime gelirdi.

Beklemeye başladım.Bekledim.Belki 15 dakika boyunca yağın kaygan gücünü göstermesini bekledim.Ama olmadı.Yağın kaygan özelliği de,gerilen lastiğin gücü de ölüm korkusuyla ağlayan kurbanıma yenemiyordu.İp bir türlü elinin altından kaymıyordu.Hatta bir an için ipi tutacak bile oldu ama bu riski göze alamadı.Konumunu sağlamlaştıracağım derken,ip her an elinin altından kayabilirdi.Biraz daha bekledim.Fakat bu iş böyle olmayacaktı.Bu bekleyiş bana göre değildi.Hemen aşağıya indim.Mutfak tüpünü kaptığım gibi yukarı çıktım.İp,hala yağlı masa ile artık yağdan vıcık vıcık olmuş elinin arasında tutunmaya çalışıyordu.Bıçağı boynuna saplayacak olan lastik ise emir bekleyen bir asker gibi gerilmiş vaziyette bekliyordu.Tüpü hemen metal sehpanın altın yerleştirdim ve yaktım.Yine bekledim.Elinin yağda kızarmasını,ağlamasını,daha çok inlemesini bekledim.Kaderi ellerindeydi.Kızaracak olan elinde...

Katilin kim olduğunu bulamadım.Alıntıdır.Ancak kopyala-yapıştır değildir.Eğer imla hatası yaptıysam özür dilerim.

Katillerin empati kuramadığını söylemek yanlıştır,onlar bizlerden çok daha iyi empati kuruyorlar.Bu yazıdan da anlaşılacaktır.

Bu adamın başka yazısı var mı? Ya da buna benzer yazılar?

uhh psikoloji bozacak bir yazı olmuş bu. İnce düşünülmüş ayrıntılarını çok sevdim. Bunu sevmem olayı sevmem anlamına gelmez tabi

Malesef şahısın ismini bulamadım.Seri Katillerin İç Dünyası isimli kitabı öneririm benim gözümde çığır açan kitaplardandır.