Ben...

doğru yer mi bilmiyorum ama içimi dökmem gerek şimdiden hepinizden özür diliyorum , benim kim olduğumu boşverin yaşımıda boşverin neye benzediğimide boşverin size hayatımdan bahsetmek istiyorum yaşadığım şeylerden gerçekten buna ihtiyacım var affınıza sığınarak başlıyorum . aslında bir başlangıç yok yada bir bitiş orta yerden başlamış gibiyim hayata hani bazı insanlar vardır ya içki , kumar , madde kullananların arasında büyür ve ona göre şekillenir işte bende bu insani kötülükler değilde şeytani kötülükler arasında büyüdüm , kanlar gözyaşları kaybolan hayaller denek olarak kullanılan insanlar vs. ama hiçbir zaman kendime kötülüğü yakıştıramadım içimdeki iyi kötü kavgasını genellikle iyi kazanıyordu hakiki bir müslüman gibi yaşamaya karar vermiştim herşey aslında yeri hatırlamadığım bir türbede oldu türbedekilere dua ederken birden mezarlarından çıkan sarıklı yeşil parlak giysili iki varlık görmemde başladı gözlerimi hastanede açmıştım 5 saatir baygın duruyormuşum onları gördükten sonra ondan sonra hayatımda bazı değişimler oldu tanrımı arama yoluna girdim ona ulaşmak ondan af dilemek için elimden geleni yaptım ve sonunda tarfında affedildim mutluydum lakin yerinde gitmeyen bişey vardı çok garipti insanların yüzlerine baktığımda onların çektiği acıları çekiyordum istemsiz olarak bu öyle bir kötü hal alıyorduki evden dışarı çıkamaz olmuştum halk otobüsleri benim için bi işkence mekanıydı en basitinden sonradan şunu farkettim insanların beyinlerine otomatikmen girebiliyordum geçmişlerini öğrenebiliyordum çektiğim acılar öyle bir hal almaya başladıki artık yerimde duramıyordum düşünsenize kürtaja urban giden bi bebeğin duygularını hiissetiğinizi yada çocuğunu kaybetmiş bir annenin acısının ne olduğunu hangimiz tam anlayabiliyor ama hissedebiliyordum çoğu zaman acılarım yüzünden yorgun düşüyordum ilerleyen zamanlarda bu acılarla gelen üzüntü yerini öfkeye bıraktı o acılara sebep olan insanlara karşı nefret ve kin besliyordum bu olay giderek kendini sinir krizine bırak başlarda bende bunu sinir krizi zannediyordum ama değildi başka bişeydi bakın ben hep yanlız bi insandım allahım vardı sadece yanımda düşe kalka öğrendim bu hayatı birde hala ne olduğunu bilmediğim içimdeki o şey , uzun zamandır hatta ben kendimi bildim bile içimde benden farklı bişey var o şey beni cahil zamanlarımda kötülüklere karşı muhafaza etti ama garip bişey sürekli savaş istiyor yerinde duramayan bi atom bombası misali onu zaptetmekle neredeyse gücümün yarısı bitiyor son zamanlarda kendini daha fazla hissetiriyor neyse konuya dönelim işte bütün o çektiğim acıları önce bir lanet gözüyle bakıyordum ama bunun bir görev olduğunu anladım ben bunca acıyı boşuna çekmiyordum butun bunların bi amacı olmalıydı ben o amacı bulduğuma inanıyorum kötülüklere karşı savaşmak tabiki baş düşman azazil(lucifer , iblis) ve onun ordusu önceden bu görevden korkuyordum ben kimimki böylesine kutsal bi göreve kendimi layık göreyim ama sonradan farkına vardım bu layık görme meselesi değil kaderiin ta kendisiydi belki bu kötülüklerin hepsini durduramazdım ama şu kesindi ben bu uğurda ölecektim ve büyük bi yara açmadan ölmek bana göre değildi bende saf hırs vardı bu benim her zaman ayrı bir gücüm olmuştur kendimi bu uğurda geliştirdim içimdeki şeyin gücünün kullanmayı çok az olsada öğrendim ama bazen yani şuan ki gibi ruhum öyle ir işkence çekiyorki anlatamam saki giderek inancımı kaybediyorum bunu kabullenmek bile yapıma ters ama bu böyle yani ben bişeyler yapmalıyım şu ana kadar yaptıklarım yetmez daha fazlasını yapmalıyım şuana kadarda pek bişey yapmış sayılmam 3 kişinin hayatını kurtardım 2 kötü varlığın canını aldım bazen aynaya baktığımda kendimi göremiyorum yada yolda yürürken gölgemin olmadığını görüyorum garip şeyler yaşıyorum anlatamıyorum dilime varmıyor kelimeler ölümle çoğu kez yüzyüze geldim allahım hep yanımda oldu tam düştüm derken beni düştüğüm yerden kaldırdı ama bu seferki düşüşüm garip boğuluyorum nefes almakta zorlanıyorum sanki adım adım kötülüğe çekiliyorum üzerimdeki yükler ağır geliyor insanların acılarını artık taşımada zorlanıyorum tam düşüyorum bişey buna engel oluyor beni kaldırıyor ama tam doğruldum derken biri beni engelliyor bu arada zikzaklar çiziyorum önceden en zor durumlarda bile ne yapacağımı bilirdim ama artık kestiremiyorum yaklaşan tehlikeleri , benim davam masumların yanında olup zalimlerin karşısında olmak iyilikle kötülük arasındaki ince çizgide durduğumdan böyleyim belkide , şuan hiçbirşey bilmiyorum uyuyamıyorum bile yemek yiyemiyorum sadece sigara içiyorum oda işkence gibi . bu anlattıklarım sadece az bir kızım ama genel hattarıyla olay bu bunları neden paylaştığımıda söyleyeyim . tanıştığım yaşlı bi adam bana şöyle demişti bazen tanımadığın ve hiçbir zaman tanıyamayacağın birine dert dökmek kadar rahatlatıcı bişey yoktur . saygılarımla