Karalama Defteri

ölmüş sanatçıların şarkıları daha bir etkiliyor beni.

o sesi tekrar canlı dinleme şansına sahip olmamak, ondan kalan tek kanıtın bu oluşu..tüylerimi diken diken ediyor.

ve bu duyguya..bayılıyorum!

*************************

kader mi tesadüf mü?

Bizi buradan uzağa götür çok uzağa..

seni seviyorum anne.

günün anlam ve önemi için deği bu.

gerçekten içimden geçen sadece bu.

baba, sanra da bayılıyorum.

hep benimle olacağına emin olduğum iki insan..seviyorum sizi.

düşe kalka neler aştık annem..

az kaldı, utandırmam seni.

hep benimlesiniz.

hep sizinleyim.

sizi seviyorum..tüm kalbimle..

kapatmayacağım kapı.

Kendimi anlatamam isyan edersin.

Şeref yada şeref-siz herşey bu ayrım kadar kolaymı.Siz ekleyince neden hep karşıtı oluyoruz biz.Bir insanı etiketlemek bu kadar kolaymıdır bir legoyla oynar gibi...Düşündürmez mi insanı şeref neye göre kime göre şeref.

Bana romeo’mu ver; sonra öldüğünde

al da küçük yıldızlara böl onu;

onlar göğün yüzünü öyle bir süsleyecektir ki,

bütün dünya gönül verip geceye,

tapmayacaktır artık o muhteşem güneşe…

Bazen o kadar çok korkaksın ki kaybetmekten o korkuyla yaşamaktansa vazgeçmeyi seçersin!Kimse anlamaz gidişinin nedenini yanlızca sen bilirsin...

"Ben kimseyi öldürmedim, kimseyi öldürtmedim, bıçaklarıyla üzerinize gelen çocuklar, onlar sizin çocuklarınız, onlara ben öğretmedim. Siz öğrettiniz." (Charles Manson)

Mut-lu-luk

söyleyişi ne de kolay,

topu topu üç hece.

bazen dört dörtlük mutluluğu tadarız...

bazen buruk bir sevinç olur mutluluk

sahte gülüşlerde...

neyin var? sorusu yöneltilmesin diye

sıkıntıdan yaktığımız sigaranın,

sararttığı dişlerimizi gösteririz

mutluluk rollerinde...

sırf o soruyu duymamak içindir bu çaba.

hani derler y...a kalp ağlamayınca

gözlerden yaş gelmezmiş...

işte o kalp,sevinci doruklarında hissetmedikçe

o sahte gülüşler bir anlam ifade etmezmiş .

kontrol.

bu kelimeden tiksiniyorum.

insanın yapması gerekenler nasıl da sınırlıyor insanı.

oysa içimizden gelenler ne kadar umut vericidir.

ama yapamazsın.

ama bir gün dolar birikenler.

toparlanabilene aşkolsun..

kontrol.

bu kelimeden tiksiniyorum.

insanın yapması gerekenler nasıl da sınırlıyor insanı.

oysa içimizden gelenler ne kadar umut vericidir.

ama yapamazsın.

ama bir gün dolar birikenler.

toparlanabilene aşkolsun..

işte ben o toparlayamayan konumundayım her şey bir birine girdi yine:D

bana aşkımı vermiyen benden intikamımı almakla o kadar meşgul oldumki

farkedemedim beni seven dostlarımında hayatını zehir ettiğimi:(

sonunda vazgeçtim kendimle uğraşıp durmaktan bir can bu kadar değerli olamaz.

nasıl?

nasıl emin olurum doğru şeyi yaptığımdan?

bunun bir yolu yok mu?

ya öyle değilse? bir yalana inandıysam onca zaman?

yanlış yoldaysam..

insan nasıl anlar ki doğru şeyi yaptığını?

ama doğru nedir ki zaten?

tercih edersin..sonuçlarını yaşarsın.

peki ben ne olucam?

nasıl olmasını istediğime nasıl karar verilir ki?

çıkmaza düşüyorum bazen.

öldüm.

herkesin yüzü gözlerimin içine sokuluyor.

önce taşıyorlar beni bi kutunun içinde.

dar , havasız , sıcak .

zaten kapalı yerlerde kalma fobim vardır.

sarmışlar bir de beni !

tanımadığım birsürü insan , taşıyor.

hemen arkalarında o var, annem.

kıpkırmızı gözleriyle bakıyor.

ağlamıyor, zaten hiç ağlamadı bugüne kadar.

siyah da giymemiş , yine güzel , saçları da kırmızı.

ama yüzü tuaf bu sefer , sanki ölen ben değilim de oymuş gibi.

sonra kardeşlerimi görüyorum , ne kadar da sessizler öyle.

küçük olanı anlamamış gibi bakıyor ki içlerinden en akıllıları odur aslında.

arkalarında birsürü eş dost akraba , çok da umursamıyorum.

hepsi nasıl da kötü bakıyor öyle ardımdan.

kırmızı kırmızı gözler var hep . hiç biri ağlamıyor.

babamı aradım bulamadım yine nereye kayboldu kimbilir.

duruyorlar , biyere geliyoruz.

söylenenleri anlamıyorum , çünkü çok dar burası , kalbim olsaydı dururdu heralde burda.

etrafıma biraz daha bakmaya çalışıyorum .

şimdi herkesin yüzü yukarıda.

üstüm de daha bi ağır artık .

beklediğim an işte.

anlayamadığım çığlıklar , bağırışlar , ağıtlar , feryatlar .

acının böyle yoğun olduğu bu yerde boğulmaya başlıyorum.

ağlamasınlar !

O..

evet , sanki O'ydu..

gelmiş mi , gelmeyecekti , öyle söylemişti bana.

Bir daha asla gelmeyecekti hani.

ne oldu , değişen ne , neden gelmiş, neden geldin be !

haykıramıyorum.

kalabalığın ortalarında biyerde.

ne çok gidebilmiş benden , ne de çok yaklaşabilmiş bana.

öyle bir kalabalık var ki , yüzünü göremiyorum O'nun.

sanki bilerek kapatıyorlar , göremiyorum.

ben de gidemiyorum O'na.

herkesi gördüm de bir tek O'nu göremedim.

ama artık acı yok , gözyaşı yok , 'beni al artık , içimden al artık !' diye yalvarmalar bitti , herşey bitti.

günüm geldi , nihayete erdim.

arkamda sadece acı içinde bedenler topluluğu bıraktığımı sanıyorum.

herkesin beni çok sevdiğini anladığı bu zamanda onları bırakıp gitmek güzel .

ya da kaybedilenin her zaman değere bindiği bu zaman gitmek , güzel.

giderken bir ses , bekle..

artık sıkıldım..

kendi yetmezmiş gibi, o bir saat ben değil dakikaları saniyeleri saymıyormuşum gibi bir de demez mi ötekileri de çöz diye.

yahu tamam bi sınav var da ben de insanım alala . ağzından sınav,ders kelimesi çıkan herkesin yüzünü asfalta sürterek dümdüz edebilirim bu sınava kadar. suratında kimyasal yanık izi bırakabilirim. haddimi aşabilirim.

her sabah okulu bırakıyorum sizin yüzünüzden. her sabah ceset gibi kalkıyorum yataktan. sonra aa o saate kadar uyudun mu?

dinlenemiyorum ki gerzek ,ettiniz içime uyusam da dinlenemiyorum. sanki sadece kariyer yapınca mutlu olunuyormuş, öteki insanlar ölüyormuş,yaşayamıyormuş gibi ..nereyi istiyorsun?? ebenin körünü istiyorum.ben desem ki sana ankara hukuk bak ne güzel yüzünde güller açar. ama yok , bu kız nasıl bi insandır,ne yapmayı sever, nerde harcanır diyen yok.

aa neden hukuk istemiyorsun?

yahu neden isteyeyim. sevmiyorum kardeşim hukuğu, istemiyorum, zevk almıyorum ezberlemekten.

para kazanmak kolay mı aa?

biz kolay mı dedik? şeytan diyor al kafasını kuma göm çıkamasın ya. bak canım kardeşim, kolay değil tabi herşeyi düşünüyoruz. ay şunu okuyayım bari artistik adı varmış demicez heralde. ama hiçbir kuvvet beni o incir çekirdeğini doldurmayacak kafanın ürettiği bölümlerden birine sokamaz.

reklamcılık dedim, aa işsiz kalırsın herkes aç geziyor. e aç avukat yok mu, bütün avukatlar para mı basıyor. ya sabır!

o onu okuyup ne olacaksın kafanızı patlatıcam bi gün.

seri katil oldum hocam iyi mi, teyzecim bak bununla ööyle öldürüyosun. bununla da derisini yüzüyoruz.

şimdi eğitiyorum çömezleri. içleri pek kaldırmıyor yavrucakların ama alışırlar .önce konu komşu tanıdığın ayak işlerine bakıyordum ama profesyonel oldum tabi zamanla. artık öyle koca avlamalar, terkedilen sevgili davalarına bakmıyorum. siyasi çalışıyorum teyzecim ama, lazım olursa bi alo de, ben sana eleman bulurum.

hadi kal sağlıcakla.

öptüm kocaman.

aynı salkımın üzümüyken farklı şişelerde "ŞARAP OLMUŞUZ"

Bakbak lafa bak

gercekten cassandraya benzıorum sanırım

Ah, sevgilim!

Yüzün en güzel samanyolu, senin etrafında dönüyor dünyam

Ekvatorum, meridyenlerim, paralellerim hepsi yüzündeki çizgilerde

Güneş gözlerinden doğuyor bana, senin yüzünde batıyor sabah ayazında

Bahar yaklaştıkça adın filizleniyor içimde

Kuşlar seni ötüyor, ellerim seni terliyor yaz sıcağında

Ah, sevgilim!

Bir sevap yaz, bir günah dile hadi gir koynuma

En sevdiğim masalları fısılda annem gibi.

Ah, sevgilim!

ilkbahar ve Yaz arasına sıkışmış bir mevsim olmalı adın

ilkbahar kadar heyecanlı, Yaz kadar kurak...

Ona değil ona olan sevgime ihtiyacım var.

Ve su buharının toz zerrelerine yaptığı gibi, hüznümü ona olan sevgime yoğunlaştırıp, yapay yağmurumda melankolimi yaşayacağım.

Yalan.

Bu terimi son zamanlar ne kadar yansıtır oldum cümlelerime.

Bu bir gereksinim mi yoksa gerçeklerden kaçışmı??

En kötüsüde bu yalanları hep kendime söylüyorum..sonum iyi değil bunu çok iyi biliyorum..ne yapacağıma dair en küçük bir fikrim yok biran önce onun gelmesini bekliyorum belki o zaman kendime doğrular söylemeye başlarım.

Fazla sesli düşündüm ve toplum denen çığın altında kaldım.

Düşünüyorum öyleyse varım, "cotigo ergo sum".

Kendimin varolduğunu bile bilmezken, ispat için kasıyorken, düşünüyorum müşünüyorum derken... Peki düşündüğümü nereden biliyorum? Descartes hıyarının açıklayamadığı bu ama lafı tarihe geçmiş arsızca. "Düşünüyorum o halde varım" diyen halt etmiş, düşünülüyorum demeliydi düşünseydi gerçekten. Düşünmek bir yere kadar ıspatlar var olmayı. Aslolan "düşünülmek"tir kanımca kararımca. Edilgendir varoluş. Kendi başına düşünenleri yok sayabilsek dünya ferah bir yer olurdu, böyle geniş geniş...

Acı çekiyorum, öyleyse varım ..

Dışkılayabiliyorum, öyleyse varım.

aşk sarhoşuyum

mutlu enerjik taşkın ve iddialı

I said now baby ... baby ..., let me smoke it ...

smoke it ...

Makes me feel good ... feel good, yes, I feel good ... ahhhhh ...

Yes, I feel alright ... feel alright ..., yes, I feel alright ... feel

alright ...

Yes, I feel alright yıhuhahaha