Hachikō

Haçiko (10 Kasim 1923 – 8 Mart 1935) Odate'de doğdu. 1924 yılında Tokyo Üniversitesi'nde görev yapan Japon Profesör Dr. Hidesabura Ueno, küçük bir köpek yavrusu edindi. Profesör Ueno, köpeğine Japonca'da "sekiz tane" anlamına gelen Haçiko adını koydu. Safkan akita cinsi beyaz bir erkek olan Haçiko, her sabah üniversiteye gitmek için evden metroya yürüyen sahibine eşlik etti. Metronun dış kapısına kadar getirdiği sahibini uğurladıktan sonra da eve döndü. Çok geçmeden bir akşam üniversite dönüşünde metronun çıkışında Haçiko'yu kendisini beklerken gördü profesör ve çok şaşırdı.

(Haçhiko ve Profesör Dr. Hidesabura Ueno)

Bu akıllı köpek sahibinin eve dönüş saatlerini hesaplayarak ve aynı yolu kullanacağını düşünerek metronun önüne gitmişti.

Ondan sonraki bir yıl boyunca, Haçiko her sabah sahibini metroya kadar götürdü, her akşam iş çıkışında da metronun önünde karşıladı. Hiç saatini şaşırmadı.

Ama bir akşam metrodan çıkmadı profesör. Haçiko gözleri metronun kapısında gece boyunca bekledi. Bir sonraki akşam yine yoktu profesör. Üçüncü akşam metrodan yine çıkmadı. Üniversite'de kalp krizi geçirip ölmüştü profesör...

(Haçhiko'nun son resmi)

Haçiko her akşam sahibim metrodan çıkar diye inatla bekledi. Haftalar, aylar boyunca her akşam Tokyo metrosunun Shibuya istasyonu'nun kapısına gitti. Haçiko tam 9 yıl boyunca sahibinin gelmesini bekledi. 11 yaşındayken metronun kapısında öldü. (1935)

(Haçhiko'nun, Shibuya Tren İstasyonu Önünde ki Heykeli)

Bugün Tokyo'ya gidenlerin Shibuya istasyonunun kapısında karşılaştığı köpek heykeli Haçiko'dur. Japonlar, sadakat ve insan hayvan ilişkisinin sembolü olarak ölümünden hemen sonra 9 yıl boyunca sahibini beklediği yere Haçiko'nun heykelini diktiler.

2. Dünya Savaşı'ndan sonra da unutmadılar ve savaş sırasında tahrip olan heykelin yerine 1948'de yenisini diktiler. Bugün Shibuya istasyonu'nun o kapısı Haçiko çıkışı olarak biliniyor ve bu heykel Tokyo'da "sevgililerin buluşma noktasıdır." Her yıl Haçiko'nun ölüm yıldönümü olan 8 Mart'da da birçok hayvansever heykelin önünde buluşurlar.

Haçiko'nun hikayesi 1987 yılında bir Japon filmine de konu oldu. Ülkemizde de Japon filmleri festivali'nde gösterilmişti. 70 yıl önce yaşanmış bu köpek hikayesinin şimdi de Hollywood versiyonu çekildi ve Haçiko'nun sahibi Profesörü Richard Gere canlandırdı.

Ayrıca Haçhiko'nun bedeninin içi doldurulup 1935 yılından itibaren Tokyo Ulusal Bilimler Müzesi'nde sergilenmeye başlandı.

(Müzede ki Haçhiko)

(Hachikō'nun sahibi Dr. Hidesabura Ueno'nun mezarı, yanında Hachikō anıtı (Aoyama Mezarlığı, Tokyo)

Alıntıdır.

Hollywood versiyonu; Hachiko - Bir Köpeğin Hikayesi

İzleme linki >>>

http://www.hdfilmsaati.org/hachiko-bir-kopegin-hikayesi-izle.html?postTabs=5

Film yüksek düzeyde duygusallık içerir.

Kedilerle beraber büyüdüm, belki ileride birgün bir akita yavrusu edinirim.

Çok acıklı bir hikaye... Ve muhteşem bir filmdi. İzleyen çoğu kişi gibi gözyaşlarımı tutamamıştım... Benzeri davranış sergileyen birçok köpek var barınaklarda... Daha geçen gün bir Sibirya Kurdunun barınağa terk edildikten sonra yapılan tüm çabalara rağmen yemeden içmeden kesilerek intihar ettiğini okudum... Kedileri de çok severim ve diğer tüm hayvanları da ama bir köpeğin sevgisi, onu gösteriş şekli, kendini insana adaması bambaşka...

Hayattaki hicbir sey, hatta kendi yasadıgım acılar bile, (zamanında minikken alınmıs, sımartılmıs, sonra sırf buyudu diye, ya da b.ktan zırvalarla) barınaga bırakılmıs kopeklerin,giden sahiplerinin ardından bakısı kadar acı gelmedi bana. Ve hep gelecek umudu kadar..

Bir de ormana atılanları görmelisin... Barınakta hiç olmazsa yiyecek veriliyor, insan var... Gerçekten insanı kanser eder ormandakilerin hali..

Evet besleme yaptıgımız zamanlar goruyorum, yuzlercesi toplanıyor etrafımıza, o kadar zulum dayaktan sonra bile hala insanlara olan sevgisi beni hem sasırtır, hemde nedense cileden cıkartır, anladın ne demek istedigimi.. bir kopegin canını yakarken, seni paramparca edecek gucu oldugunu ama bunu yapmadıgını anlaması gerek bazı insanımsıların..

Besleme için ormana girdiğimde içimi en acıtan köpekler, yemeklerden ziyade üzerime çullanıp kendisini sevdirmeye çalışanlar ve arabaya binmeye çalışanlar... Bir de birkaç bölgede açlıktan delirenler var... Yemek ne kadar dökersek dökelim, yemek için birbirleriyle kavga edenler, öldüresiye birbirlerini yaralayanlar... Kangallar, tiger boxerlar, vs vs... İlk gittiğimde bizi de yemeye çalışmalarından korkarak gitmiştim. Ama o kadar farkındalar ki her şeyin... Epey oldu ben ormana gidemeyeli... Eşim bunalıma girmişti 7 köpek ölüsü topladığımızda... Bir süredir dışarıdan destek veriyorduk. Burnumun direği sızladı ormandan bahsederken... Acilen bu ara gitmem lazım...

( oyle ya,, tek dertleri once sevgi, sadece birazcık basını oksatmak icin verdigin kuru ekmege bile razı olan bu canlar...bos bir mideden once sadece sevilmek???? ordan ayrılırken bu seferde delirmeden eve donecek miyiz diyen bizler..

Hepimize akıl ruh saglıgı, sabır ve guc diliyorum..

Gerçek hikayelere dayanan filmler her zaman ilgimi çekmiştir.

Tesadüfen bir kanalda rastlayıp izledim ve gerçekten çok etkilendim filmden.

İzlerken duygulanmamak elde değildi.

Hayvanlar insanlara hep dostça yaklaşsa da ne yazık ki insanlar aynı iyi niyetle yaklaşmıyor onlara.

Paylaşımızın için teşekkürler.

Filmin Japon sürümünü hiç izlememiştim ama Amerikan olanı beni çok ağlattı. Filmi izledikten sonra kedi evlat edinmekten vazgeçtim, köpek evlat edinmek istiyorum.