Yalnızlığı Anımsatan Nesneler, Eşyalar, Canlılar...

.......Kapı

kuşlar.. minik maviş-yeşil gagalı pembe burunlu kuşlar

Yaşlılar...

Yaşlı ağaçların çok sessiz bir ortamda hafif bir rüzgar ile çıkardıkları hışırtı sesi bana Yalnızlığı hatırlatır..

Ayrıca ağaçların yere düşen kurumuş yaprakları bana her zaman yalnız öleceğimi düşündürür.

"Ağaçtan düşen her yaprak kurumaya,gönülden düşen her insan unutulmaya mahkûm'dur.."

Sokak lambaları..kendim..

Kulaklik ?

.............

Bir enstruman.

Makarna.....

Kapıda duran bir çift ayakkabı.

...............

Her sabah uyanıp kahve yaptıktan sonra karşısındaki kırmızı sandalyeye oturduğum sivri köşeleri sudan kireç yapmış siyah mutfak tezgahı. Bir de kuru kafalı küllük. Ruh halime göre farklı küllükler kullandığım doğrudur. Evin gri halılı koridoru mesela. Bazen morga giden hastane koridoru gibi duruyor duvarları da beyaz, bazen fazla gümüşi. Artık annemin içinde soğan kavurmadığı çelik tencereler. Iletişim yeteneğini kaybetmiş telefon. Boş çaydanlık. Insan yalnızken değil de yalnız hissederken herşey yalnızlığı anımsatan bir nesneye dönüşme kabiliyetine sahip. Hatta kalabalık olmadığından pişirme sırası gelene dek çürümüş yeşil sivri biber bile.

Evde lavaboya girdiğinizde kapiyi kapatmak zorunda olmamaktir yalnizlik..

Makarna ve domates sosu.

Kurabiye ve çay.

Nasıl ama, tuhaf değil mi?

Bana göre şu sıralar her şey. Nasıl bir melankoliye düştüysem, gülüp eğlenen insanlar, kalabalık bir kafe, metro istasyonu, burnuma çarpan bahar kokusu vs vs her şey kendi iç dünyamdaki kurtulamadığım yalnızlığımı anımsatıyor bana. Arkadaşlarımla sohbet ederken, gülüp eğlenirken dahi derinden hissediyorum bu yalnızlığı, melankoliyi.

Bana göre şu sıralar her şey. Nasıl bir melankoliye düştüysem, gülüp eğlenen insanlar, kalabalık bir kafe, metro istasyonu, burnuma çarpan bahar kokusu vs vs her şey kendi iç dünyamdaki kurtulamadığım yalnızlığımı anımsatıyor bana. Arkadaşlarımla sohbet ederken, gülüp eğlenirken dahi derinden hissediyorum bu yalnızlığı, melankoliyi.

Hah! Biri sonunda her Mart ayından yaz sonuna kadar yaşadığım ama bir türlü nasıl tasvir edeceğimi bilemediğim o sıkıntıyı yaşadığını söylüyor! Tanrı'm bu konuda yalnız olmadığımı bilmek hakikaten bana iyi hissettirdi. Bahar kokusu bu sıkıntının adı. Evet tam olarak bu. Özellikle saat akşam 5 sularında güneş batmaya yakın böyle adamı rahatsız eden bolca apartman bahçesinde oyun oynayan çocuk sesi ile karışık garip bir uğultu ve garip bir koku yayılıyor bahar mevsimi geldiğinde. O koku ne toprak kokusu, ne çiçek kokusu, ne de başka bir şeye benzemiyor. Sanki hepsinin karışımı gibi ama hiçbiri de değil aynı zamanda. Bunun içine kuş cıvıltısı, güneşin hafif ısıtan ama yarım saat sonra üşüten ısısı da eklenince benim göğüs kafesimde bir daralma başlıyor, nedensiz. Yıllardır hiç değişmiyor, hep böyle kötü hissettiriyor bana kendimi mevsim normallerinde bir Mart ayı gelir gelmez... Bunun sebebini çok düşündüm, birkaç sebep mantıklı da geldi, fakat insan o akşam 5 sularında duyulan bahar kokusundan uğruna 1 satır yazı yazabilecek kadar neden rahatsızlık duyar, o çok garip... Bir de sabah ezanında kendimi sanki Istanbul'un orta yerinde kaybolmuşum kaldırımlar, caddeler boyu yürüyorum sokak lambalarından yolu bulmaya çalışıyorum ama bulamıyormuşum gibi hissediyorum bazen. Kaybolmuş gibi oluyorum... Sokakta evsiz kalmış gidecek hiçbir yeri olmayan bir çocuk gibi... Bu birbiriyle alâkasız iki sıkıntılı duygu durumumu daha önce kimseye söylmemiş kimseyle paylaşmamıştım, teşekkürler Ninque. Her ne kadar o kokuyu duyduğumda yaşadığım göğüs kafesi daralmasını istediğim gibi tasvir edemesem de, en azından anlatabilecek duruma geldim sayende.

Okul.Her seferinde insanların aşağılama dolu bakışlarını çekmek zorunda kalıyor ve buna izin veriyorum.Çünkü karşı çıkacak gücüm kalmadı.