Yeraltından Satırlar

Eski ve yeni yazılarımı paylaşacağım bu gönderinin altında. Belki yeni ilhamlar; yeni işler için bir güç, yaratıcı bir dokunuş kazanırım böylece...

* * *

Bir ağlama sesi duydu Eva uykusunda.

Uyanıp etrafına bakındı.

Yatağının yanında bir şişe şarap ve içeri giren güneş ışığı vardı.

Kimse yoktu...

Hep yoktu aslında kimse.

Fakat hiç kimsenin varlığı ilk kez bu kadar somut ve acı geldi Eva'ya

Yatağında doğrulup odasına baktı.

Büyük bir pencere vardı şehre bakan, pencerenin hemen altındaydı Eva'nın yatağı.

Büyük şövale ve şövalenin etrafında duran boya şişeleri... Başka bir şey yoktu odada.

Yavaşça ayağa kalktı. Uyandığından bu yana ilk kez fark etmişti kendini.

"Çıplakmışım" deyip güldü.

Göğüslerine dokundu. Karnına, kasıklarına ve kalçalarına...

İlk kez tanıdı Eva kendini.

Bunun şerefine midir bilmem kadeh kaldırmak geldi içinden. Şarap şişesini alıp hızlıca kaldırdı havaya; Üzerine saçılan şaraba aldırmadan içmeye başladı. Biraz midesi bulandı önce, sonra doydu şaraba. Fazla şarabı kalmamıştı zaten.

Şövalenin başına geçti.

Bir insan figürü çizmek istedi fakat ne fırçası vardı ne de insan.

Parmaklarıyla biraz siyah boyadan aldı.

Siyah bir kadın silueti çizdi kadına pek benzemeyen.

Gülümsedi.

"İşte oto-portrem" dedi.

Kahkahalarıyla odayı inleterek siyah boya şişesini kafasından aşağı boşalttı.

Ağlamaya başladı Eva

- SON -

Güzel bir "enstantane" olmuş.

Noktalama işaretlerine ve yazım kurallarına oldukça dikkat etmişsin, ki çoğu insan günümüzde maalesef dikkat etmiyor. Yine de naçizene dikkatimi çeken ve şekli anlamda önereceklerim şunlar:

"Kimse yoktu"dan sonraki üç nokta yerine nokta koymak gerekir.

"Hep yoktu aslında kimse ..." cümlesindeki "hep" yerine "hiç" kelimesini kullanmak gerekir.

"Fakat hiç kimsenin varlığı ..." yerine "hiç kimsenin olmayışı ..." denilebilir. (Eğer "hiç kimse", var olan bir varlık olarak kullanılmak isteniyorsa tırnak işareti içine alınabilir: "Fakat "hiç kimsenin" varlığı ..." şeklinde... Ayrıca yukarıda "hiç kimse" önerim iki cümle arasındaki uyum için de gerekiyor.)

Cümlenin devamında "Eva'ya"dan sonra nokta koymak gerekir.

"Çıplakmışım" kelimesinden sonra tırnak işaretinin içine nokta veya ünlem koymak gerekir: "Çıplakmışım." veya "Çıplakmışım!" şeklinde... (Duygu dolu olduğundan ünlem daha uygun olacaktır.)

"Bunun şerefine midir, bilmem; kadeh kaldırmak geldi içinden." şeklinde olursa noktalama kurallarına uygun olur.

"Üzerine" kelimesi küçük harfle başlaması gerekir.

"... çizmek istedi fakat ..." cümlesinde "istedi"den sonra noktalı virgül koymak gerekir: "... çizmek istedi; fakat ..." şeklinde...

"İşte oto-portrem" cümlesinde "oto-portrem" şeklinde değil, "otoportrem" şeklinde yazmak gerekir ve cümle sonuna nokta veya ünlem koymak gerekir: "İşte otoportrem!" şeklinde... (Anlamı güçlendirmek için "işte"den sonra virgül de koyabilirsin.)

Son cümlede "Eva"dan sonra nokta veya ünlem koymak gerekir.

Usulü geçip esase gelirsek anlam muhtevası hoş olmuş. Kısa bir anı anlatan yazı ile başlamışsın paylaşımına. Devamında daha uzunları gelecek mi, yoksa tarzın mı bu? Üsluba ilişkin de bir şeyler denebilir belki; ama okudukça (özellikle okudukça -yanlış yazan ne kadar yazsa da gelişemez; ancak yanlış yazıyorsun anlamında demiyorum-) ve üstüne yazdıkça geleşecektir üslubun.

İnsanlar yazmalı. Herkes bir şeyler yazmalı.

Eline sağlık... Devamını bekleriz.

fakat hiçkimsenin yokluğu, hep yoktu kimse gibi yerlerin anlatım bozukluğu olduğunun farkındayım, onları bilerek o şekilde yaptım Uzun, kısa çeşitli yazılar eklemeye çalışacağım bu gönderinin altına. Yorumun için çok teşekkür ederim paganlaw. Sayende bikaç noktalama hatamı farkettim onlars daha fazla dikkat edeceğim )

Anlatım bozukluğunu bilinçli yaptığının farkındayım, bunu da ayrıca belirtecektim de atlamışım.

Her ne kadar sanatsal söyleyiş için yapıyor olsan da okuma güçlüğüne sebep olduğundan ve anlam bozukluğu metni bozduğunu düşündüğümden bunu belirtmek istedim. Tevriye, kinaye gibi çeşit çeşit sanat var; ancak anlatım bozukluğu bir sanat değil.

Dikkat edip etmemek sana kalmış. Böyle işlerde eleştiri hep olur; olmak da zorundadır. En basitinden topluma açık paylaşım yaptığın için, sırf bu sebepten bile, eleştiri ve görüşler olacaktır. Başarılar dilerim tekrar.

Güzel yazı olmuş, ellerine sağlık. Hikaye açısından çok erken bitmiş ve boyayı üzerinden aşağı dökerken yaşadığı duyguları, o yoğunluğu da okumak isterdim Yazmaya devam...

Teşekkür ederim Aurora Yarın vaktim olduğunda yeni bir yazı daha ekleyeceğim )

SAAT 23.17

"Fakat bu yeniden aynı soruya yönlendirir bizleri."

Bir cevap alamadı. Kafasını kaldırıp odaya baktı, kimse yoktu odada.

TEMMUZ 7/ 22.50

Beyaz odanın kapısı açıldı ve iki kişi girdi içeri.

Uzun boylu, siyah uzun saçlı bir kadındı birincisi. İkincisi ise kısa boylu, albino bir erkekti.

İki beyaz sandalye vardı odada. Konuklar bu sandalyelere oturdular.

"Hoşgeldiniz!" dedi Tomris yattığı yerden kımıldamadan.

"Eee?"dedi albinolu çocuk. "Buraya ne için çağırdın bizleri?"

"Konuşmak için" dedi Tomris.

Ne konuşacaklardı?

Bu güne kadar kiminle ne konuştu ise onu konuşacaktı Tomris.

Devam etti Tomris sözlerine.

"Bir insanın neye ihtiyacı vardır? Yaşamak için neye ihtiyaç duyar bir insan?"

"Oksijen, yiyecek?" dedi albinolu çocuk.

Siyah saçlı kadın gülümsedi. "Seks" dedi. "Cinsellik olmaksızın yaşayabilir mi bir insan?"

Kımıldamadı Tomris. Yalnızca tek kaşını kaldırdı.

"Bunlar bir canlının ihtiyaçları. Ben bir hayvandan, bitkiden söz etmiyorum dostlarım. Bir insan neye ihtiyaç duyar? Odaklanmamız gereken soru budur."

"Pekala... Tanrı?" dedi Siyah saçlı kadın.

"Tanrı nedir?" dedi albinolu çocuk.

"Yalnız hissettiğimizde bir mabette tapındığımız ruhani bir güç değil midir?"

"Tanrıyı ruhaniyete indirgemeli miyiz Utah? Belki de benim Tanrım seksimdir?" dedi siyah saçlı kadın.

"Böylece sen de Tanrını bir fermuara hapsetmiş olursun. Hayır... Tanrıya inanç bu kadar değişken iken, yaşam kaynağının Tanrı olduğunu söyleyemeyiz." deyip sustu Tomris.

Utah, albinolu çocuk, ayağa kalktı.

"Fakat... Fakat Tomris, sen Tanrıyı reddetmiş olursun böylece!"

Tomris ilk kez gülümsedi. "Ve bu da Tanrının yaşam kaynağı olmayışını kanıtlar sevgili dostum" dedi.

Parmağını şıklattı siyah saçlı kadın. "Buldum!" dedi.

"Yaşamın kaynağı, aslında kendisi olamaz mı? Yaşamak için aslında yaşamın kaynağını arıyor olmaya ihtiyaç duymamız?..."

"Mantıklı." dedi Tomris. "Fakat, bu bizleri yeniden aynı soruya yönlendirir."

Bir cevap alamadı. Kafasını kaldırıp odaya baktı. Kimse yoktu odada. Ne sandalyeler vardı ne de dostları...

Yalnızca bağlı, beyaz bir önlük giymiş olan Tomris vardı odada. Dudaklarından aşağı koyu renkli bir kan süzülüyordu.

Bu... Olasılıksızdı.

Bağırmaya başladı Tomris. Gırtlağı acıdan yanıncaya kadar bağırdı.

Beyaz odanın kapısı açıldı birden.

Beyaz ve bir o kadar da yeşil bir ışık girdi odaya...

-SON-

Beyaz duvarları olan bir odada gözlerini açtı Elif. Mumlarla aydınlanan küçük oda hüzünlü bir şarkıyı anımsatıyordu. Ayağa kalktı. Mutlu bir aile akiam yemeği yiyorlardıe. Besbelli kimsenin umrunda değildi Elif, ya da görmüyorlardı onu. Aniden gelen bir öksürük sesiyle ayağa kalktı siyah kıyafetli kadın. Eski bir sedirde yatan çocuk adeta kan kusuyordu. Birden uyandı Elif.

Bir masada oturuyordu şimdi. Gökyüzü gri bulutlarla kaplıydı, yağmur yağıyordu

Fakat ıslanmıyordu Elif

"Hey beni dinliyor musun sen? "

Sesin geldiği yöne baktı Elif. Soluk benizli bir çocuk oturuyordu karşısında. Ağzının kenarında kan damlaları vardır. Bu, o odadaki çocuktu.

" Pardo. Ne diyordun? " dedi Elif

Çocuk gülümsedi.

" Sonra o odaya girdim amcamın arkasından. Amcamın neden çırılçıplak olduğunu sonradan anladım, korkuyordum. "

Elif birden gözlerini açtı.

Yeşil duvarları olan bir çalışma odasıydı burası.

Çıplak, orta yaşlı bir adam soluk benizli küçük bir çocuğun arkasına abanmış inliyordu.

Çocuğun ağlama seslerini duyuyordu şimdi.

Elini uzattı adama doğru.

Uyandı

Ellerine baktı Elif, kan içerisindeydiler. Bir kahkaha sesi duydu elif.

Uyandı...