Ne yapsam , ne etsem sanırım tükeneceğim ben..

Merhaba arkadaşlar başlık için kusura bakmayın gecenin dördünde bu hisler ile aklıma gelen en mantıklı başlık bu oldu. Forumu uzun zamandır takip ediyorum paylaşma vakti geldi diye düşünüyorum çünkü artık içinde olduğum bu durum canımı çok sıkmaya başladı.

Aslında çok klasik bir sorun gibi görünüyor. Bir genç bir hayat ve bazı şeyler yolunda gitmiyor.

Yaklaşık 3-3.5 yıldır tepemde bir kara bulut varmışta sürekli bana yağmur yağdırıyormuş gibi hissediyorum. Bu hisler ilk geldiğinde kendime yaşadığın çevreden falandır dedim sevmiyordum normal geldi.

Günler günler geçti çevrem değişti yaşadığım şehir değişti gittiğim mekanlar takıldığım insanlar değişti ben değiştim lakin kara bulut bir türlü değişmedi.Ben ne zaman bir adım atsam yere düştüm. Nasıl desem kime yaklaşsam sevemedi , yakın arkadaşlarım birer birer gitti , derslerim düştü , mutsuzluğum tavan yaptı , aşk hayatım deseniz aşkın a sından bile geçmedi , ailem ile olan ve kendim ile olan huzurum bitti.. Hani böyle artık son bir kaç ayımı geceleri kendi kendime dua ederek geçirmeye başladım bir şey de iyi olsun diye..

Biraz kendimi anlatayım ben genelde herkese karşı iyi niyetle , sessiz , yeri geldiğinde samimi yaklaşan ve terslemeyen biriyimdir. Elbette herkesin kötü yanları hareketleri vardır örneğin ben çok küfür eden biriyim ama ne kadar ağzı bozuk olsamda karakteri bozuk olmayan insanlardan olduğumu düşünüyorum. Sevmediğim insanlara bile davranabileceğim en iyi şekilde davranırım onları dışlamamak için çünkü dışlanmanın ne demek olduğunu biliyorum.

Kötülük yapanın kötülük bulacağına iyiliğin iyiliği bulacağına inanırdım , artık inanasım bile gelmiyor.. Bu hayatımı yoluma sokamayışım ve talihim artık o kadar canımı sıktı ki zihnimdeki tanrının beni sevmiyor oluşuna bile ihtimal verdiğim söylenebilir.

Açıkcası haketmediğimi düşünüyorum.. Ne yapacağımı bilmiyorum. Mucize bekleme , mucize yarat sözüne sonuna kadar katılan biriyim fakat ben ne kadar pozitif olursam olayım ne kadar denersem deneyim olmuyor ya. Siz olsanız ne yapardınız? Daha ne kadar denemeliyim bilmiyorum.. Gerçekten son 3 - 3.5 yılda çektiğim huzursuzluğu mutsuzluğu ve talihsizliği artık atlatmak istiyorum.

Bu çektiğim kara buluttan nasıl kurtulacağım hakkında tavsiyelerinizi bekliyorum yazarken çekinmenize gerek yok. Okuduğunuz için çok teşekkür ederim..

Ne çekinmesi dostum ya , burada öyle bir durum söz konusu değil. Gnoxis çekinmez.

Direk şunu söyleyeyim ki; en basitinden kitapçıdan aldığım halde kitabım korsan kitap çıkıyor. En basitinden. Şu karabulutlar konusunda yalnız olmadığını bil öncelikle . Bende kendimden bahsedeyim mesela, 19 yaşıma girdim geçen ay. Kara bulutları yüzünden eğitim hayatı yerle bir olmuş biri. Sürekli başka şehirlerde olması nedeniyle sabit bir arkadaşı olmayan biri. Yeni nesil düşüncesi değil, eski kafa düşüncesi de değil. İkisinin tam ortasında bir bağ kurmuş düşüncesine sahibim. Bu nedenle ne yeni nesil ile anlaşabilirim ne de eskilerle. Düşüncelerimiz hep zıttır ve benim olduğum yerde muhakkak tatsızlık olur. Buna ailem de dahil.. Gelip geçici diyorum hep bunlara. Ve iyilik et iyilik bul sözüne bende hep katılırım. Yaptığın iyiliğin karşılığını hemen bulmayı beklemek hayal kırıklığından başka bir şey olmayacaktır. Hatta gözle görülür bir karşılık beklemekte bana pek doğru gelmiyor. Bir iyilik yaptığında mutlu olmuyormusun?, kendini iyi hissetmiyormusun? Eminim hissediyorsundur. O halde neden mutsuzum diyorsun? Çoğu konuda yaptığımız nankörlükler bize kötü sonuçlar doğurmuyor mu? Mutlu olabileceğin şeyler oluyor.

Karabulutları atamıyorsun. Sanki senin üzüntünden zevk alır bir halleri var. Yatağına uzan ve bulutlara bak. Bu senin hayatın ve bir bulut parçasının buna hakim olmasına izin vermemen gerektiğini düşün. Ve nasıl olsa gidecekseniz deyip küfür et bence. Ne aptalca değil mi?

Ben şu dünya üzerinde insan enerjisinin (islamda iman diyorum) üzerine bir güç tanımıyorum. Sanırım tek bu cümle yeterli olur.