Qing’in Hikayesi

Chuang Tzu’nun Kitabı’nda ağaç oymacısı Qing’in hikayesine yer verilir. Qing, hükümdar tarafından bronz çanların altına yerleştirilen stantları oymakla görevlendirilmiştir. Bir gösteriyle bu hünerini hükümdara ve halka sergiler.

Qing işinde o kadar iyidir ki, onun ağaçları oyarak hazırladığı stantlara herkes hayranlıkla bakar. Hatta çoğu insan Qing’in doğaüstü yetenekleri olduğuna inanır.

HÜKÜMDAR: Bu kadar güzel şeyler yapabilmenin sırrı da nedir? Hangi yöntem mümkün kılar bunları?

QİNG: Ben sadece kendi halinde bir zanaatkarım. Hangi tekniğe sahip olabilirim ki? Ağaçtan bir çan standı yapmaya hazır olduğumda, benim için en önemli şey enerjimi tüketmemek oluyor. Bu yüzden ilk olarak zihnimi sakinleştirmek için zihin orucu tutuyorum.

Üç gün oruç tuttuktan sonra, zafer veya övgü konusundaki endişelerim; elde edeceğim ünvan ya da kazanacağım para kafamda bir sorun teşkil etmiyor.

5 gün sonra, yuhalanacağıma dair düşüncelerimi veya alacağım alkışları; yeteneklerimi ya da beceriksizliklerimi de kafamdan atıyorum.

Sonunda 7 gün oruç tuttuktan sonra, öylesine sakin bir halde oluyorum ki bir vücudum ve 4 uzvum olduğunu unutuyorum.

Bu noktadan sonra beni izleyen bir hükümdar ya da gösterimi sergilediğim bir sahne kalmıyor. Tüm becerilerim konsantre oluyor ve dikkatimi dağıtan dışarıdaki her şey kayboluyor.

Qing, zihin orucu sayesinde işini ya da gösterisini yaparken sürekli düşünceler üreten aklını aradan çıkarıyor.

Çünkü akıl, olacakları düşündüğünden olanı kaçırıyor.

Peki, bu Qing denen ağaç oymacısı doğru ağacı nasıl buluyor? Ağacı tüm detaylarıyla inceliyor mu? Onun hakkında saatlerce analiz yapıyor mu? Ağacın doğru ağaç olup olmadığı hakkında tereddüde düşüyor mu?

Belki de arkadaşlarına şöyle diyor, “Geçenlerde bir partide bir ağaçla tanıştım, sanırım benim için doğru ağaç o.”

Ya da böyle, “O partide tanıştığım ağaç var ya tam bir odun.”

QING: Ağaçların ilahi doğasını tek tek gözlemlemek için ormana gidiyorum. Mükemmel bir şekil ve formda bir ağaca rastlarsam, bitmiş bir çan standını onun içinde görebiliyorum. Yapmam gereken tek şey, elimi işini yapması için serbest bırakmam.

Eğer belli bir ağaç beni çağırmıyorsa yoluma devam ediyorum. Yaptığım sadece içimdeki ilahi gücün dünyadakiyle eşleşmesine izin vermek. Sanırım bu yüzden sanatım, diğer insanlar tarafından doğa üstü görülüyor.

Qing o ağacın doğru ağaç olduğuna karar vermek için defalarca düşünmüyor. Biliyor ki, o ağaç doğru ağaçsa onu çağıracak. Onu çağırmayan ağacın yanından bile geçmiyor. Bir ağacın doğru olduğuna aklıyla karar vermiyor, o ağacı tüm ruhuyla hissediyor. Doğru ağacın ilahi doğası, onunkiyle “match oluyor” (buradan beyaz yaka arkadaşlara selam çakmak istedim).

Qing, “Yapmam gereken tek şey, elimi işini yapması için serbest bırakmam.” diyerek aslında şunu kastediyor: Ben akıl olan her şeyimi aradan çıkarıyorum ve diğer her şeyimin işini yapmasına izin veriyorum.

Qing aynı zamanda doğru ağacı bulduğunda, ona diğer insanlar gibi bakmıyor. Qing, ağaca gözleriyle baksaydı sadece bir ağaç görürdü. Ama Qing, ona ruhuyla bakıyor ve stant olarak görüyor. “Mükemmel bir şekil ve formda bir ağaca rastlarsam, bitmiş bir çan standını onun içinde görebiliyorum.” diyor.

cevapisareti

Otuz yıl sürecek Zen çalışmama başlamadan önce

Dağları dağ, suları su olarak görürdüm.

Daha derin bir bilgi seviyesine ulaşınca

Öyle bir noktaya geldim ki

Artık ne dağları dağ

Ne de denizleri deniz olarak görebiliyordum.

Fakat şimdi işin temeline ulaşmış

Ve huzurlu bir durumdayım

Bir kere daha dağları dağ

Denizleri Deniz olarak görmeye başladım.

Ch’ing-Yuan

Farklı bir hikayeymiş.