Gündelik Sisifoslar

Camus'nun meşhur eseri Sisifos Söyleni'nde, Tanrıları hor gören kral Sisifos, Tanrılar tarafından her gün ağır bir kayayı bir dağın tepesine taşımakla cezalandırır. Kaya, her zirveye çıkışında kendi ağırlığından dolayı yere yuvarlanacaktır. Tanrılar, umutsuz bir çabadan daha ağır bir ceza olmayacağını bildikleri için bu kurnaz yöntemi seçmişlerdir.

Sisifos, her seferinde, kayanın tüm çabalarını olumsuzlayan "abzürd" bir şekilde yere yuvarlanıp inişini acıyla seyrederken, ısrarla yeniden ve yeniden dener. Sisifos, tanrıların , evrenin, kozmosun kendine sunduğu deterministik kaderi tüm aksi yöndeki işaretlere rağmen kırıp değiştirebileceğine inanmaktadır. Zaten cezası da bu yüzden olmuştur.

İnsanlığın makus, bedbaht talihini yenebileceğine inanmıştır Sisifos. Ceza olarak, "Tüm çabaların abzürd, saçma , boşuna, tıpkı evren gibi ! " denmiştir ona. Aslında o da farkındadır anlamsızlığın. Ancak içten içe bitmek bilmeyen bir ateş taşımaktadır. Tüm zincirleri eritebileceğine inandığı, tam da sadece ve sadece insanlığa özgü, aptalca görünen ama bitip tükenmeyen bir umut zerrreciği onu tekrar tekrar denemeye yönlendirir. Belki de en başta kendisi kendi çabalarını hor görmektedir. Ancak ne yaparsa yapsın içindeki "Ya değişirse ?" umudu can çekişse bile ölmemektedir.

İşte günlük yaşamın hali de bundan farklı değildir. Hayır, kahraman olmak için illa bir savaşta binlerce insanı katletmeye gerek yok. Veya yanan bir binadan çocukları kurtarmaktan çok farklı, bilinmeyen, kıyıda köşede kalmış, önemsenmeyip geçiştirilen çok sert acılarla dolu gündelik kahramanlıklar, gündelik Sisifoslar vardır.

Yıllar yılı bezginleşmiş bir harap varoluş psikolojisinde, hala faturaları ödemek için kuyrukta bekleyebilmek mesela müthiş bir çabadır bence. Tv'de her gün boy boy medya kahramanları, madalyalı ikonlar insanların gözünün içine sokula sokula kahramanlık algısı sömürülüp manüpile edilirken, hani şu bilinmeyen kahramanlar adı altında görsel efektli cafcaflı montajlar yapılırken, bilinmeyen bir kahramanı ben sokakta otobüse yetişmek için koşan son derece normal birinde görürüm.

Her sabah, önce kendi sıradanlığını kabullenen, varoluşunun tamamen rastgele saçma, tanrısız ve anlamsız olabileceği ihtimalini tamamen sindiren, sonra da işe gitmek için olanca gücüyle yataktan kalkabilen birisi benim gözümde Tanrılara tüm zayıflığına rağmen kafa tutan adsız bir Sisifostur.

Yıllardır kan ter içinde, dış baskı ve iç gerilimle birlikte ailesiyle, sosyal çevresiyle amansız bir mücadelede olan birinin, psikolojik Araf'ın cehennemi boşluğunda çalkalanıp bir "hiç" olduğunu kabullenebilmesi, ama yine de mücadeleye devam edebilmesi , tüm felsefi söylemlerden daha yüksek ve "değerli" bir abzürdlüktür bana göre.

Sifonu bozulup lağım suları mutfağa kadar gelen birinin, tüm sinir bozukluğuyla sokaklarda sıhhi tesisatçı araması, bu aptalca evrende, bir türlü yerine oturmayan kozmik sistemde her şeye rağmen hayatta kalmaya çabaladığını gösterir. Çabalarının abzürdlüğünü anlamasına rağmen entellektüel kibiri bir kenara bırakıp sıradan biri olarak koşturması, hiçbir madalya takılmayacak olan olağanüstü bir tanrısal çabanın, Sisifonik bir kahramanlığın tezahürüdür.

İşte bu gündelik sıradan kahramanlar, aslında içten içe hiçbir şeyin belki de düzelmeyeceğini, tüm çabalarının tıpkı geriye yuvarlanan kaya gibi çökeceğini görürler, ama yine de bitmek bilmeyen bir azimle her sabah yataktan kalkarlar. Tüm saçmalığı görmesine rağmen nefes almaya devam edip bir şeyleri düzeltebilmeye, kendilerini sıfırdan inşa etmeye çalışanlar, işte onların her biri nihilizmin dipsiz çukuruna düşüp de orada kanatlarını açabilenlerdir. Her şeye rağmen sonsuz uçurumda süzülüp kendi değerlerini inşa etmeye çabalayan lanetli kral Sisifostur hepsi.

Onların illa asker, polis, general, itfaiyeci, büyük devlet adamı olmasına gerek yok. Tüm sosyal fobisiyle markete giden birinde, para üstünü vermeyi unutan dolmuş şoförüne olanca korkusuyla gidip titreyen sesiyle durumu hatırlatan birinde, sesinden rahatsız olduğu komşusunu uyarabilen bir ev sakininde amansız bir mücadelenin saklı yara izlerini görürüm.

Bunlar ve daha sayılamayacak nice "abzürd" kahramanlıklar her gün her an vuku bulur. Gündelik Sisifosların savaş çığlıkları dehşetli hiçliğin içinde yankılanarak kaybolur. Terleri akar ve korkuyla kalpleri çarpar.

Onlar güçlü, cesur veya bilinen anlamda bir kahraman bile değildirler. Onların tek başarısı hala en büyük sorun olan intihar ve anlamsızlık problemine karşı nefes almaya devam ediyor olmalarıdır.

Hiçbir farkındalığa sahip olmayan, sonsuz et yığınları olarak iblis orduları gibi akın akın gelen spermatik canavarlar etraflarını sarmıştır. Onlara iş bul evlen çocuk yap araba al ve öl diyecekler, sosyal hiyerarşiye tırmanmaları için gaddar olmaları gerektiğini iddia edeceklerdir o canavarlar. Hipnozdaki maymun kalıntıları, şeytani organik tabakalar saf materyalizm ve hayvani içgüdülerin tetikleyicisi olarak can çekişen Sisifosları da kendilerine benzetmeye çalışırlar. Ancak bir kez görebilmenin lanetini yaşayan Sisifoslar için tehlikeli eşik geçilmiştir, artık saf fiziksel hazların, genel geçer statü normlarının konformizmine kendilerini bırakamazlar. Artık o cahilliğin sonsuz mutluluğu gerilerde kalan bir seraptan ibarettir. Geri dönemezler.

Artık kılıçlarını çekip bata çıka, düşe kalka savaşacaklardır. Gördükleri sonsuz uçuruma umutsuzca saldıracaklardır. Çünkü kafaları asla rahat etmeyecektir. Sonsuz hiçliği bir kez görmüşlerdir artık.

Kendilerini daima alaya alan organik zebanilere karşı yapabilecekleri en onurlu savaşçı hareketi ise,buruk bile olsa bir gülümseme olacaktır.

Çünkü Camus'nun da dediği gibi "Kişi Sisifos'u mutlu hayal etmelidir."

- Heretik

Teşekkürler iyi bir makaleydi

Teşekkürler iyi bir makaleydi

rica ederim