Gece Notları

Uzanmış uyumaya çalışırken bir şey fark ettim... Karanlık odamda karanlığı seyrettim bir süre, sonra gözlerimi kapattım. Yine karanlık, fakat ikisi birbirinden çok farklı, biri evrenin karanlığı diğeri beynin karanlığı...

Şu trende olmayı isterdim.

https://www.youtube.com/watch?v=OGpsKIDd4kg

Bin yıl da uyusak, onun lezzetini, dinginliğini ve huzurunu hissedebilmek için illaki uyanmamız gerekecek.

Artık bizi hiç bir şey hüzünlendirmiyorsa,öldüre de bilir.

"Nice gözyaşları damlıyor,

Geceleyin başların altındaki yastıklara..."

Bir gece vakti, ormanda ya da park yolunda; sessizlikte ve karanlıkta mola ver...

90larda doğan nesilin özellikle "görebilen" lerinin işi çok zor. kendini avutanlar avutur. işle veya eşle. ancak hepsinin ötesinde o ötede bir yerde daima pusuda bekleyen o şey var ya. hani adına boşluk mu desem, tamamlanmamışlık mı, o eksiklik mi, o işte o kelimelerin tanımlayamadığı huzursuzluk. onunla bir kez tanışan bu görebilen nesil yavaş yavaş orta yaşlara yaklaşıyor ve içten içe gizli bir panik sarmış durumda. anlıyorum onları, bizi, hepimizi. bir önceki jenerasyon (ana babalarımız) hayatta kalma, iş eş çocuk gelir zincirinde buldular avuntuyu. bizden sonraki genç nesil ise hakiki nihilizm, boşvercilik, akıllı telefon ve dijital avunmacılıkta. ancak arada kalan şu nesil var ya. işte o bir türlü huzuru yakalayamayan, içlerinde bir şeyler sürekli kanayanlar. hiçbir psikoterapinin huzursuzluklarını geçiremedikleri. onlar, yani biz nolacağız hakikaten bilmiyorum. yani aslında biliyorum da düşünmemeye çalışıyorum.

Sadece iyi geceler.

"Bu yolculuk insanı sonunda ölümü bile 3 gün sonra duyulan bir kişinin yada gökyüzündeki tek bir yıldızın yalnızlığı kadar büyük bir yalnızlığa iter. Çünkü ego ancak tam bir ümitsizlik noktasına gelince teslim olur. Bu teslimiyet acı vericidir. Çünkü kişi kendini yutacak dipsiz bir uçurum açılmış gibi hisseder. Bu ölüm gibi gelir.Ancak bu bir taraftan ölümdür diğer taraftanda o bir diriliştir. O Doğmak için ölmektir. Yolcu önce bilinçaltının karanlıklarına dalar. İç dünyamızın bu karanlığı gerçek benliğimizin, tanrının şekilsizliğinin göz kamaştırdığı yerdir.Benliğimiz karanlıkta gizlenmiş bir ışıktır."

Kışın bile böylesine soğuk olmamıştı. Çok üzgünüm bugün. Kendimi Novalis gibi hissediyorum şu an.

“Üstünde yazdığım bu cam masa senin olmalıydı. Alıp kullanmadığım kalemler, defterler, kitap ayraçları.. Bu kenarları göz kalemiyle çizilmiş bakışlar, otobüslerin yanaşmadığı duraklar senin olmalıydı. Geçe geçe eline bu kuru mektup geçecek. Arada bir ablanla gönderdiğin haberlerde "Umay'ın burada ne yaşandığından haberi yok diyormuşsun. Tabii ki bilmem. Tamı tamına anlamam imkansiz Atilla. Ama kalbimdeki acıyı nereye koyacaksın? Göğsümdeki sıkıntıyı nereye saklayacaksın. Hayata kızıp kızıp fotoğrafına ve gönderdiklerine sarılmamı nasıl yok edeceksin? ” 

Umay Umay - Cevapsız Ağrı

Dünyanın müziklerinden birini, yağmuru dinliyorum. :]

Ya Laylatan [Ey Gecelerin...]

[video=youtube_share;k-tUS4ElaYA]