Hiç bir karşılaşma tesadüf değildir...

Hiçbir karşılaşma tesadüf değildir. Hiçbir hissediş, düşünüş, bakış, algılayış, seziş de öyle. Hatta bunların tersi de tesadüf değil. Alışveriş yaptığımız market, yemek yediğimiz lokanta, su içtiğimiz çeşme, yürüdüğümüz kaldırım ve orada yanlarından birer yabancı olarak geçip gittiğimiz insanlar. Tesadüf gibi görünen karşılaşmalar, yolu sorduğumuz herhangi biri, hafifçe çarptığımız insan.

Bize gülümseyen küçük bir çocuk önümüzden aniden uçuveren kuş…Gün boyu yaşadığımız en basit olay bile herhangi bir zihinsel, fiziksel, ruhsal yada duygusal bir olayın tetikleyicisi olur. Küçük ya da büyük..

Bazen hiç hesapta olmayan durumların içine çekiliveririz. Hayal bile etmediğimiz olayları yaşarken buluruz kendimizi. Bir martı çığlığı,bir satıcı bağırışı, alır götürür bizi yıllarca ya da yollarca uzaklara… Hem öğretmen hem de öğrenciyizdir her ilişkinin içinde. Doğduğumuz aile, gittiğimiz okullar, sıra arkadaşımız, sevgilimiz , eşimiz, çocuğumuz vs.

Her ilişki, farklı bir yönümüzün aynasıdır. Ve bizler de onlar için birer aynayız.

Farkındalığımız yükseldikçe, durumları ve ilişkileri yaşarken, kendimizi ve yaşanılanları gözlemlemeye başlarız. Ve eğer yaşadıklarımıza yüksek idrakle bakabilmeyi başarırsak, o ilişki ya da durumu ne için yaşadığımızı kavrarız. Düğmelerimize en fazla basan insanlar, en iyi öğretmenlerimizdir. O ilişkide kurban olmadığımızı anlar, ilişkinin bize neyi öğretmeye çalıştığını kavrarsak, dersimizi alır ve yolumuza devam ederiz. Eğer bunu yapamazsak, o ilişkide ya da durum içinde tutsak olur, ya daha ağır durumlar yaşar ya da daha travmatik durumları (o dersi alıncaya, eksik yönümüzü tamamlayıncaya, kendimizi düzeltinceye kadar) tekrar takrar yaşamaya devam ederiz.

Bazen bazı insanların hayatına yalnızca katalizör olarak gireriz. Onların hayatlarında değiştirmesi gereken durumun düğmesine basar ve sessizce çekiliriz. Ve yüksek farkındalık içinde kalırsak, yaşanılan durumdan etkilenmeden, arkamıza bakmadan yolumuza devam ederiz.

Özet olarak, en büyük düşmanımız en iyi dostumuzdur aslında. Çünkü bizde en büyük değişime neden olur genellikle. Ve her karşılaşma kutsaldır. Karşımızdaki insanın tanrısallığını kabul edip o şekilde yaklaşırsak, nefreti, öfkeyi, suçluluk duygusunu, o insana karşı sorumlu olduğumuz ve o ilişkiye mahkum olduğumuz duygusunu ve kini söküp atarız varlığımızdan.

Yaşadığımız her durum, tanıştığımız her insan öğretmenimizdir. Ne kadar kısa sürede öğrenirsek öğrenmemiz gerekenleri, karmamızı çözüp, iç huzuruna, mutluluğa, ideal ilişkimize ve ruhsal bütünlüğe ulaşırız.

Sizden rica lütfen tesadüf dediğiniz ama sonradan bu tesadüf olamaz diyip hayatınızda önemli bi yere sahip olan insan hakkında ufak bir bilgi.. Mesela 3 ay önce bi kafede biri ile tesadüfen tanıştım ve şuan En iyi dostum gibi gibi örnek verdim bu tarz bir tesadüf dediğiniz ama sonradan tesadüf olmadığını anladığınız bi olayı anladın bize

Ben de böyle düşünüyorum. Tanıştığım insanları da sanki daha önceden görmüş hissine kapılıyorum. İnsanın bilemeyeceği bir plan var evrende... 100 sene önce değilde şimdi doğmuş olmak, bu ruhların dünyaya geliş sırası neye göre kim bilebilir...

Mükemmel bir konu, çok teşekkürler.

Rica ederim ben teşekkür ederim okuduğunuz ve yorum yaptığınız için..

Çok iyi olmuş gerçekten. Elinize sağlık.

Rica ederim

Bende inanıyorum böyle şeylere. Karşıma çıkan şans eseri bir kaç kişinin tesadüf olmadığını düşünüyorum pek

bende anlatayım... bu durumdan ne öğrenmem gerektiğini bir türlü çözemedim..

Sanırım 2 sene önce benim odamın balkonu böyle kullanılmayan eşyalar vs. doluydu.Bende beyaz bir çantamı oraya koymuştum, sonra onun içine kullanılmayacak bir şeyler koymuşum, çantanda olumsuz enerjiler hissettiğim için içine tam bakmamıştım .Sonunda atmaya karar verdim ama çöpe atamadım.Uzun bir süre düşündükten sonra denizi kirletme düşüncesine rağmen bu olumsuz enerjiden kurtulmanın en iyi çaresinin denize atmak olduğuna kanaat getirdim.Bir kere gündüz vakti götürdüm sanırım atamadım,deniz kalabalıktı... Sonra arabanın bagajında gezdi baya..o kadar zorlandım ki atarken...Sonunda bir gün akşam gittim deniz kenarına fırlatabildiğim kadar uzağa fırlattım arkama bile bakmadan eve geldim...çok şükür rahatlamıştım ..en az 6 ay geçmişti sanırım ,geçen sene bilmediğim bir numara beni arıyor "hanfendi merhaba

siz çantanızı kaybetmişsiniz biz aldık onu kurtardık içinde kartvizitiniz vardı numaranızı oradan bulduk birde flaş vardı onuda pirince yatırdık bizden gelip alabilirsiniz"dedi, ben tabi ki dedim kendisine çok teşekkür ettim artık ...ufak çaplı bir şok geçirdim. Bulan kişi kaptanmış, ... adasının orada bulmuş çantamı

neyse biraz zaman geçti git al gari dedim kendime..bulunduğum yere 40 dk mesafede bir yerde duruyorlarmış vardım oraya; adam ben flashı nereye koyduğumu hatırlamıyorum çantada bozulmuştu felan dedi.. bende ohhh dedim içimden hiç önemli değil çok sağolun dedim çantayı denizden aldıkları için sevindim ayrıca denizi kirletmemiş oldum en azından...Ne flaşı Ne çantayı almadan geri döndüm.

Bu kış adam gene beni aradı "ben flaşınızı buldum size getircem" dedi peki dedim artık... Adam benim tarif ettiğim yeri bulamamış kendi bulduğu yerdeki bir esnafa bırakmış o da benim bulunduğum yerdeki esnaf arkadaşına getirmiş,o esnafta aldı bana getirdi...sonuçta bana geri döndü yani flaş,çantanın içinde flaş olduğunu bile bilmiyordum..çok ilginç bulduğum anlamlandıramadığım bir durum idi

Ben de böyle düşünüyorum. Tanıştığım insanları da sanki daha önceden görmüş hissine kapılıyorum. İnsanın bilemeyeceği bir plan var evrende... 100 sene önce değilde şimdi doğmuş olmak, bu ruhların dünyaya geliş sırası neye göre kim bilebilir...

Belki 100 sene önce de doğdunuz?

Güzel bir yazı olmuş,ellerinize sağlık

Gerçekten etkileyici