Sorunuma yardımcı olur musun?

Merhabalar ilk öncelikle kendimi tanıtayım,23 yaşındayım ve aile baskısını şu zamana kadar çektim, alt tarafı telefon ile erkek arkadaşımla konuşurken neden sofranın kurulmasına yardımcı olmadım diye azar işittim üstüne ablamla tartıştık saç başa, bunu duyan annem de saolsun eksik olmadı beni üstüme oturmuş şekilde beni ablam bi yandan annem bir yandan dayak yerken buldum kendimi. Bu sadece baskılardan bir tanesi idi. Ve ben o gün dayanamayıp erkek arkadaşımj aradım gel diye bıktım gel al beni diye.  Kaçtım evden,erkek arkadaşım annesiyle bizke tanışmaya gelmişlerdi ailem de tanıyordu.  Kaçtığım gün onu arayıp kızımı getir şerefsiz, o...ç vs diye küfretmeye başladılar.  Erkek arkadaşım benim şuan eşim oluyor 8 aylık evliyiz, anlayacağınız üzere kaçarak evlendim.  Akrabalarım şuan ablam evlenme arefesin de evlenecek diye ta memkeketten geleyim diye yırtınırlarken ev eşyaları alırken bana düğün hediyesi olarak sadece pazar çantası alındı.  Şaka gibi değil mi?  Neyse bunu geçtim.  Peki ya eşime ne demeli?  Onu çok seviyorum aramız da bir bağ olduğu kesin.  Lakin o da çocukluğunu pek iyi yaşayamamış,hem de hiç.  Bu yüzden umursamaz ve sinir hastası psikolojik tedavi görmüş ve şuan ilaç ile yenmeye çalışıyor söz de.  Ona en ufak bişi söylesem ses tonu değişiyor, eşim çalışmıyor çalışsın istiyorum ama en ufak bile,"aşkım keike çalışsan seni zorlamıyorum yanlış anlama" da dememe rağmen hemen ıyy diyo s.git diyor. Bana. Karısına.  Ve evli bir adam çalış demem zoruna gidiyor sanırım.  Evet sırf ona farkında olmadan bir bakış attığım için boşanalım dedi,kayınvakidemle yaşıyorum mutfağa hiç elini sürmez ben de pek sürmem mesleği aşçı olduğundan severek yemekleri eşim yapar, en azından bunu isteğiyle yapıyor..  Bulaşıkları yıkamadım diye tavırla kalkıp yıkıyor kendisi ve ben ufacık sesimi çıkarsam yine boşanalım diyor hakaret ediyor sen ne b..sun ki diyor... İlk evlendiğimiz aylar da iş arıyordu yine ama şimdi hiç yok.  Corona yı bahane ediyor.  Peki sizler ve diğerleri nasjl çalışıyor? Oturduğumuz evi görseniz 50 yıllık ev izmir depremin de ev çatladı,hadi diyorum odamızı temizleyeyim, 2 saat sonra halının üstü kedi tüyü saçma sapan iplikler ve pisliklerle dolu oluyor.  Sıkıldım artık.  Düğün istemedim, altın istemedim,hatta en ufak sıkıntı da var olan tek bileziğimi de eşimin ısrarı üzerine tamam dedim aşkım satalım bapalım açlıktan mı ölelim diye ses çıkarmadım. Ben aile baskısından o an sadece 3 aylık tanıdığım erkek arkadaşımla evlendim. Ya seni mutlu edemezsem diye sıkılan insan bei istese de istemese de mutsuz ediyor.  Olayın can alıcı kısmı da burada başlıyor.. Kendi ailemin durumu iyiydi kendimi bildim bileli zengin değildik ama istediğimizi de aljyorduk ev kendimizin.  Ve şu son 4 aydır büyük bir mirad kalma söz konusu artık kaç seneye miras çıkar belli değil dava yeni açıldı.  Eşim eskiden iş ararken aramaz oldu, buna mı güveniyor?  Daha dün bir türlü bitiremediğim üniversite ye başvuru yapayım dedim söyledim,sana karışmıyorum tabii ama zengin olduğumuz da bu diplomaya ihtiyacın bile kalmayacak diyor. Karışmıyor ama üniversite ye de başvurmama izin vermiyor ? bir de herkes soruyor eşin ne iş yapıyor diye çalışmıyor diyorum, insanların yüzünü ekiitip inşallah merak etme bulur da bi iş rahatlarsınız demeleri bana kendimi ezik gibi hissettiriyor.  Annesiyke aramız iyi fakat genç bir kız olarak ve evli bir kadın olarak başta rahat edemiyorum,yatak odamız genç odası gibi.  Zaten spotcudan eşimin annesi gidip aldı onu da. Buna da sustum. Onun zevkiyle aldığı yatakta kocamla yatıyoruz.  Gülmek için bazen kırmak mı gerekir sizce?  Eşimle evlenmeden kaçtığıö gün dahi sordu bak durumumuz yok dedi annemle yaşar mısın evet drdim, düğün de istemiyorum dedim ki zaten hep saçma gelmiştir bana. Çalıştıktan sonra kendi evimizr çıkarız dedi bana.  8 ay oldu ve bu dayanamamazlığımın nedeni ise her tartıştığımız da bana hakaret edip evliliğimize zarar vermesi ve bunun hep annesinin gözünün önünde olması.  Mahrem diye bişi kalmadı. Bir keresin de burası senin evin değil demişti eşim..  Söyleyin nereye sığayım?  Ailrm deseniz şuan yüzüme gülüyorlar üzülüyorlat halime çünkü onlar da yaptıklarından pişmanlar ama boşanıp geri dönsem yine herşey aynı terane olacak. Eşimle hiç dışarı çıkmayız 8 ay boyunca beni tek şirinceye götürmüştür tek anımız o. Ekmek almaya zar zor gider.  Bu yüzden dışarısı bana yabancı gelmeye başladı. Daha bir kaç gün önce annemlerdeyken misafirliğe gidilecekti sözünü de verdim ama ertesi gün olduğunda  insan içine çıkmaya çekindim vazgeçtim utandım.  Annem sosyal ol kızım dedi yapma böyle sen de bir bireysin dedi.  Sinirlendim hemen, bekarken hiç evlen çıkmadığım dönemler bunu söyleseydin ya dedim.  1 sene evden tek başıma adım attığımı hatırlamam. Aslında şuan size neler yaşadığımı yazsam halimr üzülürsünüz belki de, ama en azından hayatım da tek kız arkadaşım dahi kalmadı buraya yazıp içimi dökmül oldum.  Tavsiyelerinizi,tecrübelerinizi dile getirin lütfen anlamadığınız yer de lütfen sorun,cevaplamaktan onur duyarım.

Bir tarafta baskıcı bir aile ortamı diğer tarafta mutsuz bir evlilik... Şuanda eşinin sana psikolojik şiddet uyguladığının farkındasındır umarım ve çoğunlukla zaman içinde bu fiziksel şiddete dönüşür.  Gerçi psikolojik şiddet başlı başına olmaması gereken, yanlış bir şeydir zaten. Tüm bu yazdıklarını göz önünde bulundurarak bu birlikteliğin seni mutlu etmediğini farz ediyorum. Birlikteliğini sonlandırıp aile evine geri dön diyeceğim fakat o da başka sorunlar doğuracak. Sana tavsiyem bir an önce ekonomik özgürlüğünü kazanıp kendi hayatını kurman yönünde olacaktır. Hedefin tamamen bu olmalı fakat bu hedefe giderken hangi yolu seçeceğine tüm artılarını eksilerini değerlendirerek sen karar vermelisin. Aile evine geri dönüp üniversiteye mi başlayacaksın, bir yerde çalışmaya başlayıp iş hayatına mı atılacaksın? vs. 

1 hour ago, Anka Sucu said:

Bir tarafta baskıcı bir aile ortamı diğer tarafta mutsuz bir evlilik... Şuanda eşinin sana psikolojik şiddet uyguladığının farkındasındır umarım ve çoğunlukla zaman içinde bu fiziksel şiddete dönüşür.  Gerçi psikolojik şiddet başlı başına olmaması gereken, yanlış bir şeydir zaten. Tüm bu yazdıklarını göz önünde bulundurarak bu birlikteliğin seni mutlu etmediğini farz ediyorum. Birlikteliğini sonlandırıp aile evine geri dön diyeceğim fakat o da başka sorunlar doğuracak. Sana tavsiyem bir an önce ekonomik özgürlüğünü kazanıp kendi hayatını kurman yönünde olacaktır. Hedefin tamamen bu olmalı fakat bu hedefe giderken hangi yolu seçeceğine tüm artılarını eksilerini değerlendirerek sen karar vermelisin. Aile evine geri dönüp üniversiteye mi başlayacaksın, bir yerde çalışmaya başlayıp iş hayatına mı atılacaksın? vs. 

Aklımdan binlerce şey geçiyor şöyle yapsam daha iyi olur böyle yapsam güzel olur vs diye yani  boşansam şöyke yaparım bunu yaparım diye şimdiden plan yapıyorum ama aramızda ki eterik bağdan kopamıyorum,şu davranışları beni bitiriyor şiddete karşı şiddet hiç uyugulamadı(fiziksel) sanmam da yapacağını fakat evet psikolojik şiddet de beni baya yıpratıyor. İlişki,evlilik terapisti artık ne deniliyorsa gidelim  dedim eğer düzelmezsen bu böyle olmayacak siye açkk açık söyledim boşanacağımı bazen elimde değil diyor geliyor sarılıyor öğüyor ama ertesi gün gene aynı ben birine yapma demek istemiyorum,beni yoran bir insanı istemiyorum . Yeni evlendim belki düzelir diye umuyorum fiziksel şiddet gördüğüm an böyle birşey olursa zaten düşünmem kimseye sorma htiyacı da duymam. O da küçükken babası annesini rşimin karşısında dövüyormjş silah dayamış yüzünde sihara söndürmüş çocuk büyüyo sosyopat oluyor. Evet kocam tam anlamıyla bi sosyopat.  İlaç verip geçiştirmişler şimdihye kadar gittiği doktorlar ama aynı dediğim gibi... Cadıyım ben inancjma saygı da duyuyor ateist kendisi ama bazen diyorum gel birlikte meditasyon yapalım sana da iyi gelecek diye bir gün içinden gelse diğer zamanlar of istemiyorum halim yok vs diyor sanki bütün yük onda gibi. Psikolojik yüklerini atmadıkça beden de hep yorgun hisseder.  Eşimin illa ki her gün başı ağrır kesintisiz.  Konuşulacak çok şey var heterince uzattım aslında kusura bakmayın,o kadar çevreme yararım dokunuyor da bi kendi söküğümü dikemiyorum.

Hayatta yaşanması gereken bazı deneyimler vardır. İnsan bu deneyimlerle öğrenir, büyür, gelişir, yeni perspektifler elde eder. Yaşadığınız şeylerden ders çıkarın. Ailenizin baskısından kaçarak evlendim yazmışsınız. Baskıdan kaçarak baskıya atlamışsınız bir nevi, sonrasında yaşadıklarınızı okuduğumda. Aile ortamındaki baskınızı çözümleyecek türden girişimlerde bulunsaydınız, yani bakış açınızı değiştirip olayları farklı bir açıdan yorumlasaydınız bence evliliğinizde bu tür şeyler yaşamazdınız. Çünkü ailenizle aranız düzelmiş olurdu ve belki de acele edip erken evlenmezdiniz. Pişmanlıklarınız olmazdı. 

Olay sizin seçimlerinizde tamamen. İsyanınınız dışarıdaki insanlara yönlendiriyorsunuz ama kendinizden kaçıyorsunuz bence. Tabi böyle yazarak yaşadıklarınız çok kolay şeyler demişim ki algılanmak istemem.  Eminim bunları yaşamak duygusal olarak sizi baya yormuştur. Ancak dediğim gibi, kendinizi içten içe bir inceleyin. Geçmişte yaptığınız seçimleri ve onların sonuçlarını gözden geçirin. Örneğin birinin size yaptığı bir şeyden ötürü ona gıcık olmayı seçmekte bir seçimdir, alttan alıp umursamamakta bir seçimdir. İki farklı seçim insana çok farklı sonuçlar getirir.  Yaşamınızdaki bu ve benzeri deneyimlerinizi analiz edin. Şöyle yapsaydım böyle olabilirdi yada böyle yapsaydım belki böyle olurdu gibi çıkarımlar yapmanız olası. 

 İnsan seçer yaşamında olan şeyleri. Bunların ardındaki dersleri arayın, görmeye çabalayın. Size farklı bir perspektif verecektir bence bu deneyim. 

32 minutes ago, BadassPal said:

Hayatta yaşanması gereken bazı deneyimler vardır. İnsan bu deneyimlerle öğrenir, büyür, gelişir, yeni perspektifler elde eder. Yaşadığınız şeylerden ders çıkarın. Ailenizin baskısından kaçarak evlendim yazmışsınız. Baskıdan kaçarak baskıya atlamışsınız bir nevi, sonrasında yaşadıklarınızı okuduğumda. Aile ortamındaki baskınızı çözümleyecek türden girişimlerde bulunsaydınız, yani bakış açınızı değiştirip olayları farklı bir açıdan yorumlasaydınız bence evliliğinizde bu tür şeyler yaşamazdınız. Çünkü ailenizle aranız düzelmiş olurdu ve belki de acele edip erken evlenmezdiniz. Pişmanlıklarınız olmazdı. 

Olay sizin seçimlerinizde tamamen. İsyanınınız dışarıdaki insanlara yönlendiriyorsunuz ama kendinizden kaçıyorsunuz bence. Tabi böyle yazarak yaşadıklarınız çok kolay şeyler demişim ki algılanmak istemem.  Eminim bunları yaşamak duygusal olarak sizi baya yormuştur. Ancak dediğim gibi, kendinizi içten içe bir inceleyin. Geçmişte yaptığınız seçimleri ve onların sonuçlarını gözden geçirin. Örneğin birinin size yaptığı bir şeyden ötürü ona gıcık olmayı seçmekte bir seçimdir, alttan alıp umursamamakta bir seçimdir. İki farklı seçim insana çok farklı sonuçlar getirir.  Yaşamınızdaki bu ve benzeri deneyimlerinizi analiz edin. Şöyle yapsaydım böyle olabilirdi yada böyle yapsaydım belki böyle olurdu gibi çıkarımlar yapmanız olası. 

 İnsan seçer yaşamında olan şeyleri. Bunların ardındaki dersleri arayın, görmeye çabalayın. Size farklı bir perspektif verecektir bence bu deneyim. 

Çok teşekkür ederim tavsiyeniz için ?