Dream theater

"Tanrının gülümsemesi, mayısın başlarında geldi. Kız evinden bir hediye taşıdı. Gece bir damla yaş döktü, ona korkusunu, kederini ve acısını anlatmak için. Ölüm ilk danstır, ebedi... Artık özgürlük yok. İkiniz de bu akıla teslim olacaksınız. Denediğim her gün için bir mucize olduğu anlatılmıştı bana. Yeni bir aşk doğar, her ölen aşk için demişlerdi bana. Bana anlatmışlardı : Kendimi yalnız ve korkak hissedersem, arayacak kimsem kalmaz. Bana demişlerdi ki ; eğer öteki dünyayı düşünürsem kendimi bir ateş gölünde yüzerken bulurum. Çocukken, acı ve üzüntü olmadan yaşayabileceğimi sanırdım. Bir adam iken ; hepsinin beni yakaladığını görüyorum. Uyanık olabilirim ama çok korkuyorum... Bir hatıranın sahnesinden bir yer gibi burası. Binlerce kelimeye değer bir resim var. Ardımdaki suratlarda gözden kaçırdığım, yakalayamadığım bakışlar var. Saklanıyor ve hiçbir zaman duyulmayacak. İhanet ikinci danstır, sonu olmayan... Şehrin soğuk kanı hayatta hayatta kalmamız için ulaşıyor bize. Sadece kalbimi gözlerinde sakla ve böylece ikimiz de hayatta kalacağız. Üçüncü yaklaşıyor... Yapraklar dökülmeden, kapılarımızı kilitlemeden önce, üçüncü bir dans olmalı. Bu sefer sonsuza dek sürmeli. Metropolis ( şehir ) izliyor ve düşünceli düşünceli gülümsüyor. O, seni evine ( özüne ) götürüyor. Sadece bir yerde gerçekleşebilir, Çocuklarımızın kavgası sona erdiğinde. Şimdi Mucize ve Uykucu biliyor ki üçüncüsü "aşk" tır. Aşk, sonsuzluğun dansıdır."

John Petrucci ( from Metropolis Part 1 – "The Miracle and The Sleeper" )

Metropolis - Bölüm 1 iki kardeşin aynı kızı sevmesi ve arada kalan kız hakkında zor anlaşılır bir hikayeye dayanıyordu. Dream Theater 'ın en iyi şarkısı olan "Metropolis Part 1"ın isminde keramet bulan her DT fanı "Part 2" için senelerce bekledi. Ve koca bir albüm olarak karşımıza çıktı "Part 2 : Scenes From A Memory". Bu, Dream Theater 'ın ilk konsept albümü ve daha önce çıkmış konsept albümlerle benzerlikleri olmasına rağmen aynı zamanda birçok yenilikler içeriyor. Geçmişte yapılan konsept albümlerde konu bir kişinin bakış açısından aktarılmaktaydı. Örnek olarak Savatage 'ın "Streets : A Rock Opera" albümü Dt. Jesus 'ın bakış açısından anlatılır. ( Bu durum Queensryche 'ın "Operation Mindcrime", W.A.S.P.' in "Crimson Idol" albümlerinde de geçerlidir. ) Oysa Dream Theater 'ın yeni albümünde konuyu beş ayrı karakterin değişik bakış açılarıyla izliyoruz ve bu biçimsel yapı yaşanan olayları gözümüzde daha rahat canlandırmamızda yardımcı oluyor. Ve kendimizi bütünüyle anlatılan hikayenin içinde buluyoruz. Konsept albüm dinlemenin bambaşka olan keyfini daha yoğun yaşayabiliyoruz. "Gözlerini kapat ve rahatlamaya başla. Derin bir nefes al ve yavaşça bırak. Her nefesle beraber kendin daha rahat hissedeceksin. Yukarıda beyaz bir ışık olduğunu hayal et. Bu ışık vücuduna yayıldıkça ona konsantre ol. Daha huzurlu bir zihne doğru sürüklen. Şimdi ben 10 'dan geri saydıkça kendini çok daha rahat hissedeceksin : 9, 8, 7, 6, sana hiçbir şeyin zarar veremeyeceği bir ortama gireceksin, 5, 4, 3, 2, 1..." diyen terapistin sesiyle başlıyor hikayemiz. Bu sözler hem eski hayatına dönecek olan Nicholas 'a, hem de yeni Dream Theater albümünü dinleyecek olan insanlara söyleniyor : Dream Theater dinlerken size hiçbir şey zarar veremez! "Regression" ; Nicholas 'ın hipnotize edilerek geçmişe döndüğünü anlatan yumuşak, kısa ve güzel bir açılış parçası. "Merhaba Victoria, seni gördüğüme çok sevindim dostum." Victoria, Nicholas 'ın bir önceki yaşamındaki bedenidir. "Overture 1928", ismi aracılığıyla Nicholas 'ı 1928 'e, içindeki Metropolis Part 1 'dan alıntılar nedeniyle de bizi "Images And Words" dinlediğimiz 1993 'e geri götürür. Bu alıntılar albümün geneline de yansıyacaktır. Bu albümde DT 'nin ; karmaşık, sürrealist ve sembolik şarkı sözlerinden vazgeçip, hikayeyi basit bir şekilde anlatma yöntemini kullandığını görüyoruz. Mike, Petrucci 'ye şöyle söylemiş olabilir : "Abi ; tamam, güzel yazıyoz, edebi falan da, kimse birşey anlamıyor.. Hayranlarımız sözlük karıştırmaktan kafayı yemiş durumda. Türkiye 'den Non Serviam dergisinden bir çocuk sözlerin anlamını çıkaracağım diye delirmiş. Röportaj muhabirleri senin şarkı sözlerini sorduğunda ne diyeceğimi bilemiyorum valla. Hem bak, konsept albüm bu. He Ne dersin ? Biraz basit yazalım mı?" Tüm basitliğine karşın, altını çizecek bir sürü mısranın da olduğunu söylemeliyim.

Nicholas, bir önceki hayatında sorulara cevap ararken, biz de onunla birlikte belleğinin derinliklerine yolculuğa çıkıyoruz. "Strange Deja Vu" , Nicholas 'ın geçmiş hayatıyla ilk kez tanışması. Fakat o daha bunun farkında değil ve gördüğü her görüntü onun için açıklanamaz bir Deja Vu. Bu şarkıda Victoria 'nın dilinden anlatılan kısmı James LaBrie ; "Operation Mindcrime" da Geoff Tate 'in, "Sweet Sister Mary" de yaptığına benzer feminen vokal yapması çok güzel olmuş ama yine de Tate kadar başarılı olduğunu söyleyemem. Victoria, o anki sevgilisi Sleeper ( Uykucu ) 'ı aldattığının sinyallerini veriyor. "Fatal Tragedy" özellikle son 2-3 dakikalık enstrümantal kısmı ile Dream Theater 'ın yapmış olduğu en sert ve uçuk şarkılardan biri. Bu şarkıda Nicholas, yaşlı bir adamdan Victoria 'nın ( yani geçmiş hayatının ) genç yaşta öldürülmüş olduğunu öğrenir ve bu trajedinin nasıl meydana geldiğini öğrenmek için hafızasını didik didik irdelemeye karar verir. "Beyond This Life", Nicholas 'ın hafızasından bir gazete haberinin ( 3. sayfa olabilir mi? ) aktarılmasıdır. John Petrucci belki de müzik tarihinde ilk kez bir gazete haberini şarkı sözü gibi kurgulamıştır. Haberi okurken, Victoria 'nın silahlı bir adam tarafından öldürüldüğünü, katilin daha sonra kendini vurduğunu ve tek bir görgü tanığı olduğunu öğreniriz. Bu şarkı 11 dakikalıktır ve bu albüme has olan "distortion" dan "akustik" sounda geçişlerin çok keskin olduğu bir progressive epiktir. ( "Tohumlarımız çok uzaklara yolculuk etti. Daha önce ne isek, şimdi de "o"yuz." ) "Through Her Eyes" , albümün en sakin parçası olmakla birlikte ; Nicholas 'ın,Victoria 'nın gözlerine baktıkça kendi hayatını öğrendiğinin farkına varmasını anlatır. Albümün bence ( ben Doğu ) en güzel şarkısı olan "Home", DT 'nin şu ana kadar yaptığı en sert şarkı. Ayrıca ilk kez doğu ezgilerini kullandıkları parça. Baştaki melodi Amorphis 'in "Better Unborn" şarkısını anımsatıyor. Basla ( +pedalla ) yaptıklarını sandığım uçurucu ve vurucu ritm inanılmaz. Şarkı sözlerine bakarsak hikayenin karmaşıklaştığını görüyoruz. "Metropolis Part 1" dan tanıdığımız 1 kızı paylaşamayan 2 kardeş olan Sleeper ( Uykucu ) ve Miracle ( Mucize ) anlatıyorlar şarkıyı. Sleeper, "Bu pandomimi yaşamak beni bir yere getirmiyor... Acı, sonsuzluk, şeytanlarım beni çağırıyor." diyerek hem Victoria 'ya olan suskun öfkesini sunuyor, hem de bizi şüphelendiriyor. Miracle ise kardeşinin sevgilisi Victoria 'ya aşık ve onu karısı olarak görmek istiyor. Bir yandan da "Kendi kanıma ihanet ediyorum… Yardım edin, o benim kardeşim, ama Victoria 'yı seviyorum. Onun dokunuşundan kendimi çekemiyorum. Özüme ( home ) geri döndürüyor." diyerek çelişkisini ve pişmanlığını sunuyor. Şarkı bittiğinde "Acaba hangisi öldürdü" diye meraka kapılıyoruz ve bu kadar sert, uzun bir şarkıyı single olarak seçen DT 'yi bu cesur kararından dolayı kutluyoruz. "Dance Of Eternity" ( Sonsuzluğun Dansı ) ise bol bol "Metropolis Part 1" çağrışımlı , Jordan Rudess 'in kendisini gösterdiği, Liquid Tension Experiment şarkılarını hatırlatan bir çalışma. Enstrümantal kısımdaki sevişme seslerinin sahipleri Victoria ile Sleeper. "One Last Time" isimli ballad 'da Nicholas olayın biraz daha diplerini karıştırıyor ve bizzat tüm düğümün çözüleceği cinayet sahnesine doğru ilerliyor. "The Spirit Carries On" ise tam bir Savatage balladı. Pink Floyd etkileşimi de hissediliyor. Victoria bu şarkıda Nicholas 'a seslenerekten, "Cesur ol, devam et, mezarıma ağlama ama lütfen hatıramın yok olmasına izin verme" diyor. "Bugün ölürsem, iyi olacağım, çünkü inanıyorum ki ; biz gittikten sonra ruh yoluna devam ediyor" sözleriyle Nicholas 'ın reenkarnasyona inancının kesinleştiğini görüyoruz çünkü Victoria 'nın, onun eski bedeni olduğunu biliyor artık. ( Bu arada DT elemanlarının aslında reenkarnasyona inanmadıklarını söylemeliyim. En azından bu albüme kadar öyleydi! ) "Finally Free" muhteşem bir kapanış şarkısı. W.A.S.P. 'in "Crimson Idol" ındaki son şarkısı "The Great Misconceptions Of Me" gibi albümdeki melodileri toplayan bambaşka bir şarkı. Şarkının başında Nicholas hipnozdan çıkıyor ve arabasına binip evine gidiyor. Fakat 1928 'deki hikaye

devam ediyor.

Miracle 'ın öfkesiyle, Victoria 'nın ise Sleeper ile yeniden filizlenen aşkına şahit oluyoruz. Ama birden kurşun sesleri duyuluyor. Gelen Miracle. Victoria 'yı ve Sleeper 'ı öldürüyor. Sleeper 'ın cebine ona aitmiş süsü veren bir not bırakıyor. Böylece polisler Sleeper 'ın Victoria 'yı öldürdüğünü, sonradan da intihar ettiğini sanıyor. "Son kez, beraber yatıyorlar" ve ruhları yukarıya doğru çekiliyor. Nicholas da eski bedeninin esrarını çözerek rahata kavuşuyor. Bu son sahne hakkında internette bazı spekülasyonlar var. Terapistin aslında Miracle 'ın gelecek hayatı olduğunu iddia ediyorlar ve terapistin Nicholas 'ı öldürdüğünü söylüyorlar. CD 'de son şarkıdan sonra "track" leri geri sayarken 6. şarkıya gelmeden önce gizli olan 26. şarkının çıktığına dair söylentiler var. Orijinal CD 'si elimde olmadığından bunlara bir açıklık getiremiyorum. Sanrım zamanla bu albümün hem müziği hem de sözleri üzerine çok konuşulacak. Farklı şekillerde yorumlarsanız e-mail atmayı lütfen ihmal etmeyin. Kendi adıma en iyi albümleri olan "I&W" deki klavye yoğunluğunu özlediğimi belirtmeliyim ama yine de "Awake" le kapışabilecek kadar muhteşem bir albüm olduğunu söyleyebilirim. Dt severlerin bu albümü alacağı kesin ama ben herkese tavsiye ederim. Eğer bir şekilde "progressive metal" e antipati duyduysanız veya ilgi göstermediyseniz bu albüm sizin için çok iyi bir başlangıç olabilir. Ayrıca konsept albüm takipçileri de kaçırmamalı. Albümün son sözleri : "Yeniden buluşacağız dostum, çok yakında…" Umarız DT gibi gruplarla ve "Scenes From A Memory" gibi albümlerle sık sık buluşabiliriz...

DOĞU YÜCEL

alıntı:http://www.dt-home.com

http://api.ning.com/files/TJOeykdjajmZIi9YlbqFO5si2spXewBMAC0CIya*FBqJen0S7NU7rk1ALXu4g*8YeLEfqxx*qDoahlxPBdk7iV3kt7B9yLtc/dream_theater_japan.jpg

http://www.tsigns.com/ProductImages/vinyl_DreamTheater_MAJESTY_LOGO.jpg

--Biyografi

Resmi olarak 20 yıldan uzun süredir müzik yapan Dream Theater, Berklee`de okuyan bas gitarist John Myung, gitarist John Petrucci ve davulcu Mike Portnoy tarafından kurulmuştur. Daha sonra Petrucci`nin çocukluk arkadaşı Kevin Moore`un da katılımıyla grup "Majesty" adını aldı. Yaptıkları ilk deneme albümün başarıya ulaşması sonucu "Majesty" isminin başka bir grup tarafından kullanıldığını öğrenip, Mike Portnoy`un babasının tavsiyesiyle grubun adı eski bir sinemadan esinlenerek "Dream Theater" olarak ilk ve son kez değiştirmişlerdir. Grubun ilk albümü (When Dream and Day Unite) 1989 yılında piyasaya sürüldü. Bu albümden sonra müzikal farklılıklar yüzünden vokalist Charlie Dominici gruptan ayrıldı ve onun yerine Kanadalı James LaBrie gruba katıldı. En büyük çıkışı 1992`de ikinci albümleri "Images and Words" albümüyle gerçekleştirdiler. İlk konserlerini Iron Maiden`ın katkısıyla gerçekleştirdiler. 1994`te Awake albümünü .çıkaran gruptan Kevin Moore ayrıldı ve yerine Derek Sherinian geldi. 1995`te A Change Of Seasons albümünü 1997`de çıkan Falling From Infinity albümü izledi. Daha sonra gruba Jordan Rudess girdi ve 1999`da Metropolis Part 2 yan başlıklı Scenes From A Memory adlı konsept albüm çıktı. Bu albümde Nicholas diye biri hipnoz ile geçmiş yaşantısına döndürülür ve geçmiş hayatında Victoria adlı bir kadın olduğunu ve iki erkek kardeşin ona aşık olması sonucu yaşanan sorunları görür (Bu hikayenin başı da Images and Words albümünde Metropolis Part 1 olarak anlatılmıştır). Daha sonra deneysel albümler yapan grup 2002`deki 6 Degrees Of Inner Turbulence adlı 2 CDlik bir albüm yaptılar. 2003`te ise kariyerlerinin en sert albümü olan Train Of Thought piyasaya sürüldü. Grup üç kere Türkiye`ye geldi. Biri 6 Degrees turnesinde, biri, Octavarium turnesinde (Train Of Thought turnesinde de gelmek istemelerine rağmen daha sonra iptal edildi) son olarak da Systematic Chaos turnesinde…

Dünyanın en büyük progressive gruplarından biri olan Dream Theater dokuzuncu albümünü (Octavarium) 2005 yılında piyasaya sürdü. Özellikle aksak ritimlere ağırlık vermeleri, uyumu gelişmeye açık ("progressive") tutarak müziği farklı bir noktaya taşımaları bakımından sektöre katkıları olmuştur.

Son albümleri Systematic Chaos ile grup, Octavarium`dan sonraki suskunluğunu bozmuştur (2007).

Grup üyelerinin hepsi birçok albümde değişik müzisyenlerle çalışmış, değişik projeler dahil olmuştur. Gitarist John Petrucci 2005 yılında Steve Vai ve Joe Satriani ile beraber G3`te çalmış ve G3 Live in Tokyo isimli albümde yer almıştır. Ayrıca kendisinin Suspended Animation adında tek başına albümü de vardır. Mike Portnoy da defalarca Dünyanın en ünlü davul dergilerine kapak konusu olmuş , dünyanın en iyi davulcularından biridir. Rudees gruba katılmadan önce ünlü basçı Tony Levin, Petrucci, Rudess ve Portnoy Liquid Tension Experiment adı altında iki albüm çıkarmıştır. John Petrucci nin "Rock discipline" Mike portnoy`un "progressive drum concepts" John Myung`un "progressive bass concepts" isimli eğitim videoları vardır.

--Albümler

When Dream And Day Unite - 1989

Images And Words - 1992

Awake - 1994

A Change Of Seasons - 1995

Falling Into Infinity - 1997

Scenes From A Memory - 1999

Six Degrees Of Inner Turbulance 2 CD - 2002

Train Of Thought - 2003

Octavarium - 2005

Systematic Chaos - 2007

Greatest Hit - 2008

Yakında Tükiye'deler

hayranlıkla dinlediğim gruplardan biri daha.. hele ki coverlanan highway star .. gitaristleri bu grubu ayakta tutandır..

Iyi grup olduklarına şüphe yok , ama bi türlü ısınamadım . . Yazık çok şey kaçırıyorlar çok