Anlatabilsem...

Hayat, boyu hiçbir şeye yetmeyensin sen…

Halbuki ne uzun, bitmez tükenmezdin; bir doğumdan hemen sonra yetiştin bir zamanların uzaktan baktığın o ahşap raflarına. Ve sen değil miydin yine bize anlatan, bir kuru yaprağın sonbaharda savrulmasını…

Bir telefon çalar, bir mektup gelir bazen kapı zili anlatır bir şeylerin zamanının geldiğini. Gelen, öyle sıradan bir şey değildir. Gelen, kapıları kırmadan içeri girebilecek olandır, bir duvar arkasına hiç iz bırakmadan geçebilen ve bazen bir dünyayı değiştirebilendir, bir canlının kendini kaybetmişliğinde ya da kim bilir bulmasında asıl anlamını hayatın.

Bir telefon çalar ve ses usulca anlatmaya başlar bize. Bir çığlık olur bazen sessizliği, kimi zaman ağlamak olur bir daha yaşanmayacak zamanın bizde bıraktığı. Acaba ne olurdu, telefonun ucundaki ses bize “bu son” derse, bir daha yok derse ya da bu ses bundan sonra çıkamayacak derse. Uzaklıkları güneş cinsinden hesaplanmış bir ayrılığı birbirine bağlayan bir konuşma var ve kahramanlardan birisi gidiyor artık. Bir daha dönmemek üzere, bir daha konuşmamak için, bir daha dinlememek bir daha sevmemek için ayrılıyor, istemsiz…

Bir telefon çalar ve o ses ne söyler? Hele ki biliyorsa “son” olduğunu, nasıl anlatır ne olacağını? Bazı anlar tarifsizdir ya, bir hastahane odası mesela, bir hapisane, bir mahkeme bir de nikah salonu herhalde. Nasıl açıklanır yaşanan? Bir de bütün sonlar var anlatılamayan. Her sonun yeni bir başlangıç olduğu ama yine de bir türlü sonlandıramadığımız herşey bir sese saklanır bazen, yani bize ne olduğunu anlatamayan bir titreşim işte.

Bu ses hiç bir şeye boyu yetmeyen bir hayata ait ve bu ses bu sefer son kez çıkıyor, bunca şey söylemiş bir kalpten. Her kelimenin sayıldığı bir zaman arasında, son kez zorlanıyor, bundan sonra hiç bir şeyin eskisi gibi olmayışına ve yine bundan sonra hayatın daha uzamayacağına…

Bir telefon çalar ve hayat son kez biter…

Güzel yazıymış...