Şu An Nasılsın? Ne Düşünüyor, Ne Hissediyorsun?

"Git başımdan konuşmak istemiyorum" gibi bir tekbaşınalık

Demek istediğim şu: elbette ki insanlar birer ayna tutacaktır ama özünde kendimizi ararken bir başınayız bana sorarsan. Bir başımıza olmasak, kendimizi değil başka bir şeyi buluruz herhalde.

Demek istediğim şu: elbette ki insanlar birer ayna tutacaktır ama özünde kendimizi ararken bir başınayız bana sorarsan. Bir başımıza olmasak, kendimizi değil başka bir şeyi buluruz herhalde.

Tabiki , bu yüzden oturun kalkmayın arkadaşlar dedim yukarıda ki yazım da , düşüncelerini paylaştığın için teşekkür ederim.

O kadar derin bir içe dönük savaşa itafen yazmamıştım zaten , ancak yazının ucu açık olduğundan fikrini paylaşman güzel bir durum oldu

paganlaw laboratuvardan gizli icadı olan silahını çıkartmaya gitti herhalde. şimdiden helalleşelim

neyse ya uğraşamıycam cidden.

Bence Ahs evrenindeki en süper karakter bu olmuş.

Kalbimde bir boşluk hissetmeye başladım, Neden olduğu ise meçhul. Yapmak istediğim tek şey birilerine değer verebilmeyi öğrenmek ama etrafımda bulunan dikenli kalkanlarım güvenmemi bile engelliyor. Şu gerçek aşk safsatasına inanmak istiyorum bazen, Ruh eşim/ gerçekten sevebileceğim biri vs. olabilir mi diye düşündüğümde bu düşünceden kurtulmak için gökyüzüne bakmam yetiyor. Bu evren sadece iyilere yardım ediyor ve onlara mutlu sonlarını veriyor. Bu yüzden iyi olmayı da denedim, belki bir şeyler değişir diye. Ama o da işe yaramıyor, insanlar senin değişebileceğini kabul etmiyor ve her seferinde şeytan görmüş gibi yaklaşıyorlar. İstediğiniz şeytansa alın size şeytan diyerek harekete geçmem ile de iyi biri olma hayallerim suya düşüyor. Ve cidden anlamadığım bir şey var. Kendini iyi olarak görenler benden daha fazla saçmalık yapıyor ama bu tatlılık oluyor, Ben yapınca ise kötülük. İstediğine ulaşmak için her türlü şeyi yaparsın kelimesini duymaktan da sıkıldım, Ben cani filan değilim. Sanırım ne ben değişebileceğim ne de insanlar bana güvenebilecek. Ve alkole ihtiyacım var, Bu pozitif olayları yüzünden ağzıma sürmediğimden vücudum inlemek üzere.

Meslek seçimi için araştırma yaptığımda elimde mimarlık,ziraat mühendisliği,psikoloji'den akademisyenlik veya öğretim görevlisi olmak kaldı.Birbirinden alakasız meslekler.Ben ne yapacağım bu kafayla

yaşamak zor awk

Eminim birçok kişi baş ağrısını müzik ile geçirmeye çalışmıştır.

Kütüphaneden aldığım kitabın süresini uzatmaya çalıştım internetten. "Seçilenlerin süresini uzat" diye bi seçenek var ama seçebileceğim kutucuk yok sygdjsafauaf. Sinir oluyorum. Ne biçim sistem kuruyorlar.

Yoğun bi döneme girdim, her şeye yetişemiyorum. Zihnimi, ilgimi, şefkatimi nereye vereceğimi şaşırdım. Yoruldum. Ama diren eda diren. İyiyim ya.

Çok şey gördüm beni yüzüstü gömün.

Şu tutukluluk evresinin geçtiğini hissedebiliyorum, Beni garipleştiren her ne ise etkisi çok yakında bitecek bence.

Bu ne sıcak?

bürokrasiden nefret ediyorum awk

Hafifleştikçe ağırlaşıyor gibi..

Hafifleştikçe ağırlaşıyor gibi..

Bu iyiydi...

Ruhumun dilediğini ortaya koyabilmek için, çok olmamak şartıyla -ki gereğinden fazla kalmak istemiyorum, bu dünyada zamana ihtiyacım var. Bu yüzden durumları yönetecek sağlıklı bir kafaya, ve bu kafayı kaldıracak bir bedene ihtiyacım var. Yani, sağlıklı bir bedene ihtiyacım var.

Öte yandan geçirdiğim zamanı uzattıkça, kendimle dalaşma riskini de koruyor hatta belki arttırıyorum. Aslında benim, kendimle dalaşmayacak bir kendime, hatta tek bir kendi olmaya ihtiyacım var. Özetlemek gerekirse, durumum ve aslolan ihtiyacım sanırım bu.

çok sarhoşum ama çaktırmıyorum.

İyi uykular cici ve büyülü forum.. meleğiniz uyuyacak ehehe

Karanlıklardan aydınlıklara da gitmiş. Keşke kalsaymış, ne güzel yazıyorduk arada.

Bütün dünyayı sevmeye hazırdım, değerlendiren çıkmadı; böylelikle de nefret etmeyi öğrendim. Renksiz gençliğimi, kendime ve dünyaya karşı giriştiğim savaşta tükettim. Alaya alınmaktan korktuğum için en iyi duygularımı yüreğimin derinlerine gömdüm, orada silinip gittiler. Hep doğru söyledim, inanılmadım. O zaman kandırmaya başladım. Kibarların dünyasını, toplumun işleyişini iyiden iyiye kavrayınca, hayat biliminde ustalık kazandım; başkalarının bu ustalığı kazanmadan mutluluğa nasıl ulaştıklarını gördüm; benim hiç yılmadan erişmeye çalıştığım önceliklerin tadını, onlar kendilerini hiç yormadan çıkarıyorlardı. O zaman içimi bir karamsarlık kapladı; tabanca kurşunuyla giderilecek türden bir karamsarlık değildi bu: Soğuk, çaresiz, sevimliliğin, iyi niyetli bir gülümsemenin altına gizlenen bir umutsuzluktu. Ruh yönünden sakat olmuştum, Ruhumun yarısı yoktu; solmuştu, uçmuştu, ölmüştü. Ben de o yarıyı kestim attım...

- Zamanımızın Bir Kahramanı (Mihail Yuryeviç Lermontov)

gibi

Siyah ve kırmızı kesinlikle benim rengim ;3

Karanlıklardan aydınlıklara da gitmiş. Keşke kalsaymış, ne güzel yazıyorduk arada.

Bu beni üzdü...

Odaklanma sorunumu aşmam gerek, yoksa o beni aşacak. Eğer o an cidden ilgimi çeken bir şey yoksa beynim kendisini öğrenmeye karşı kilitliyor gibi sanki. Napacam ben acep. Kendimi nasıl ikna edicem bi şeylere bilemiyorum.

Bu ham dünyada zoraki bir söz gibi sevgim. Sevsem sana yazık, sevmesem incinirsin.( güzel sözmüş )