Şu An Nasılsın? Ne Düşünüyor, Ne Hissediyorsun?

Bütün gün, akşam olsa da yatsam diyorum. Akşam olduğunda uyumakla ilgili problemler yaşayıp en sonunda uyuya kalıyorum bir şekilde. Bu şekilde ömür geçip gidiyor. Peki neden ölmek için bekliyoruz?

Neden beklemeyelim?

Yataktan kalkıyor ve hipnoz edilmiş gibi alt kata iniyor, buz dolabına yöneliyorum. Nedendir bilmiyorum ancak son zamanlarda hafif uyku halinden uyanıp bir şeyler yemeden duramıyorum sanki. Sonra üstüne sigara, yeniden dişlerini fırçala filan derken uykum iyice açılmış oluyor.

Şu kafasını yastığa koyar koymaz uyuyan insanlar var ya.

Heh işte, size acayip imreniyorum.

Bir gün ben de öyle uyuyabileceğim, hepiniz göreceksiniz.

K*çımı yayıp ders çalışmadım.Pişmanım.

Nasılım hadi tahmin edin .d like shit...

Nerelerdeyim yine

Ayağımı kıralı 15 gün oldu.Bazen tahammülümü tamamen yitirip öfkeleniyorum ve birşeyleri fırlatıyorum odanın içinde ve sonra kendime gülüyorum.Doktorun ayağımdaki ateli çıkartıp ,"tamam artık iyileştin,ayağını kullanabilirsin"diyeceği günü bekliyorum.Daha buralarda hava o kadar soğumadığı için denize bile girebileceğimi düşünüyorum :rolleyes:Uyku düzenim tamamen bozuldu.Ne zaman uyuyup ne zaman uyandığımı şaşırmaya başladım.Hangi gündeyiz.Ahh perşembe olmuş.Her perşembe güzel bir şey olur hayatımda.Her ayın 19 unda da güzel bir şey olur.İkisi denk geldiğine göre bir dilek tutayım.Ve üç.... iki... bir...

Çok kötü hissediyorum. İlişkim düşündüğüm gibi değil, okuduğum bölüm ile iş bulma imkanım çok az, gelecek kaygısı duyuyorum. Aynı zamanda ailem benden bir şeyler bekliyor, farklı kollardan iş yapmaya çalışsam da bazen onun tıkanıyor gibi hissediyorum bu yüzden çok kötü hissediyorum. Biliyorum kimsenin hayatı mükemmel değil, ama hayatta bazı şeyler yolunda gider bazı şeyler ise gitmez. Benim hayatımda ise neredeyse her şey muallakta. Bedensel olarak sağlıksızım, iş desen yoruyor...bazen intiharıdüşünüyorum ama hem ölmek istemiyorum hem de inancım buna izin vermiyor. Ayrıca bunu yaparken acı çekmekten de korkuyorum. İşler bombok bu aralar

Bitches are crazy man. Bitches are crazy.

Hiç bilmiyorum doğrusu, hiç bir şeyi kestiremiyorum şu sıralar.

Can sıkıntısına birebirim şu aralar.

Şu anda çok uykum var.Çok uykum olsun diye çok uğraştım ve sonunda oldu.Birazdan(üç saat sonra demek bu) bedenim ruhumdan geçici olarak ayrılacak.Ruhum gümüş bir ok gibi fırlayacak göğüsümden çıkıp.Göz açıp kapayıncaya kadar şehirden çıkıp Beydağları'na ya da Babadağ'a veya Kazdağları'na yok yok biraz daha çık ,Olimpos Dağı'na:cool: varacak.Benim gözlerim ruhumun gözleri olacak.Tanrının ateşiyle yanacak gözlerim ,göreceğim ve ancak zaman gerçekten özgür olduğumu hissedebileceğim.

Ne diyordum,çok uykum var

bazen hiç bir şey düşünmemek istiyorum, tahmin edebileceğiniz gibi, olmuyor.

Kimse de avatar yok. Hadi ben vakit bulup, avatar bulacak ve koyacak vakit bulamıyorum. Siz niye koymuyorsunuz ki?

Biriniz bana koyabilir hatta .d

Nerelerdeyim yine

Uzun bi zamandır durmadan bunu düşünüyorum. Nerelerdeyim, yine nereye gidiyorum, sanki yokum dünyada ama bir şekilde sürekli konum değiştiriyorum. Ben buraya ne zaman geldim. Bir defa öyle sağlam kayboldum ki, kendimi gömdüğüm mezardan ben bile çıkartamıyorum. Zaten çıkarsam, büyük ihtimalle yakıp yıkıp dökmem gerekecek. Hem artık çıkmam da bir şey değiştirmeyecek.

Nihayet hayatım eski düzenine geri döndü. Kaybettiğim özelliklerimi ve insanları 5 dakikalık bir süreçte geri kazanacağımı asla düşünemezdim herhalde. O kadar uzun zamandır uğraşıyordum ki geri kazanmak için, aynı hisleri taşıyarak gülmeyi bile unutmuşum Hakkımda türlü türlü şeyler düşünenleri de pek takmadığımı da hatırlattıktan sonra bu müzik ile bu olayı kutluyorum ;

Ve yine malum güne yaklaşırken, Daimi yardımcı olan bir kaç kişi için de şunu bırakıyorum :

vay arkadaş ya bir fondoten alayım dedim oda koyu geldi.

aç karnına foseptik çukuruna düşmüş gibi hissediyorum

Ahah Rusya ile yakınlaşınca amariqa kuduruyor sanıyorlar sadddd

İnsanın ilerleyen yaşla birlikte zihinsel yetilerini kaybettiği gerçeğinde, durup önce kendimin ve yaşıtlarımın, sonra da otuz kırk yaş üstü insanların algılayışına bakıyorum da, daha bu yaşta bu kadar ölü zihinlerle bizden bir cacık olmaz. Sağlam zehirlendik.

Olgunlaşmamış ve ne istediğini bilmeyen zihinler geleceği bunlar değil onları yöneten inşa edecek

İnsanın ilerleyen yaşla birlikte zihinsel yetilerini kaybettiği gerçeğinde, durup önce kendimin ve yaşıtlarımın, sonra da otuz kırk yaş üstü insanların algılayışına bakıyorum da, daha bu yaşta bu kadar ölü zihinlerle bizden bir cacık olmaz. Sağlam zehirlendik.

Bilerek yapıldı bunlar.Bu süreç son 15 yıldan çok daha öncesine dayanıyor.İnsanımız bilerek cahilleştirildi.Zaten bir rönesans yaşamamıştık.Eğitimle de bilinçlenemedik.Vay halimize.

Millet kütüphanesine milletin sokulmaması kadar mantıklı bir ülkede yaşıyorum. Canım ülkem, canım kendim, canım kitaplar.

Nihayet iyileştiğimi hissediyorum.Umarım yarın doktor da aynısını söyler.Hiç değilse şu ayağımdaki yarım alçıyı çıkarır da evden rahatça çıkabilecek hale gelirim.Bir yay burcu insanının 25 gün küçücük odaya hapsolması ne kadar talihsiz bir olay...

Şükürer olsun iyileştiren,güçlendiren,öğreten ve umut veren tanrıya.

Kapalı havada,uzak yerlerden bisikletle eve dönmek ne iyi hissettiriyor.

Teşekkürler.

hayatım kötü bir yola gidiyor sanki, sanki hiç atlatılamayacak bir duruma gelmişim. sınavlar, inanın bana senelerdir girdiğim sınavlar, okulumu bitirememe korkusu sonra da işsiz kalma korkusu. bu. sadece bu. ama bu benim gibi gamsız bir insanı öyle bir etkiledi ki sabah uyandığımda ölü gibiyim çok kötü hissediyorum. sürekli birileriyle konuşup derdimi anlatsam çözülecekmiş gibi hissediyorum. öğleden sonra rahatlıyorum, düzelyorum hiç bir şey olmamış gibi, hiç bir şey yokmuş gibi mutlu mutlu yatağıma giriyorum. sabah bir de uyanıyorum ki yine acılı, hüzünlü, okulu bitiremezsem korkusuyla titreyen ben. bu nedir ya, ben böyle biri değildim ki. benim gibi birinin düşüneceği şey "ben çalışırım uzarsa da hayatın sonu değilya..." idi. ama sanki ölecekmişim gibi hissediyorum. okulu bitiremezsem dünyanın en gereksiz, en boş, en adi, en işe yaramaz, ailem tarafıdnan itip kakılan bir insan haline gelcekmişim gibi hissediyorum. ama böyle bişey yok ki. neden bunu istemsizce düşünüyorum ve kafamdan atamıyorum, ne oldu bana?